Is er nu alweer een dag voorbij? Onvoorstelbaar. Sommige dagen zijn niet om door te komen. Anderen gaan zo snel. En ja, waarom, omdat ik veel slaap op het ogenblik. Mijn lichaam spoort echt niet hoor. Gisteren heb ik geslapen toen mijn moeder weg was, toen voor het eten en daarna na het eten nogmaals. Rond half drie sliep ik vannacht tot kwart voor elf vanmorgen. Mezelf min of meer gedwongen toen om wakker te blijven. Want je kan de hele dag wel slapen, maar dan draai ik mijn hele bio-ritme straks om.
De HH hulp was er dus al twee uur toen ik wakker werd. Hebben ook nog even met z'n drietjes zitten praten over de rol van R in het gezin. Dat er veel op hem afkomt. Dat hij veel moet dragen wat het gezin betreft. En weet je, daar sta ik ook achter, de partner wordt vaak vergeten. Maar toch wordt er volgens mij ook best onderschat wat het allemaal met mij doet. Het is niet leuk dat je je partner alles moet laten doen, dat je zelf niks meer kunt. Ik probeer hem wat ik kan te stimuleren om te gaan schilderen met zijn maatje (kunstschilderen), om hem te laten bellen met TW, zodat hij zijn verhaal ook kwijt kan. Om gewoon de dingen te doen die hij leuk vindt. Maar als er dan steeds gezegd wordt, dat wil ik niet alleen, of daar heb ik geen zin in, of ik ben tevreden zo, wat moet ik dan nog meer??? Wel lief van T, de hh hulp dat ze zo meeleeft trouwens. Ze heeft ook het advies gegeven om meer uren via WMO aan te vragen, ga ik dan ook proberen. Dan zou T ook nog elke week een middag erbij kunnen komen. Met haar praat R ook makkelijk van zich af.
Maar ik weet wel dat ik mijn best doe om hem zo min mogelijk te dwingen, om hem te vragen of ik of de kinderen hem moeten helpen (bij koken, schoonmaken ed), maar hij wijst de hulp ook makkelijk af.
En ik heb niet altijd de energie om dan door te pakken en ik vind hem ook oud en wijs genoeg om hem dan zelf keuzes te laten maken. Is dat vreemd... nee toch?
Je relatie verandert wel vind ik. Je probeert die hetzelfde te houden, maar dat lukt gewoonweg niet. En ik verander niet, maar de ziekte verandert mij en de situatie in huis. Waardoor er een sneeuwbal effect ontstaat. Maar ik dus in beginsel wel de "veroorzaker" ben. Alleen ik heb de kracht niet om de sneeuwbal onderweg te stoppen, dat mag ik dan toch wel aan anderen overlaten? Ik probeer R zo vrij mogelijk te laten, maar het veroorzaakt een heel andere verhouding in het gezin.
Goed, zomaar mijn gedachten daaromheen maar eens aan papier toevertrouwd en niet om te klagen, maar om het wat duidelijker en rustiger te krijgen in mijn hoofd. Wat R en mij betreft. Het is een wisselwerking. Toch?
Maar okee, ik ben rond 13u in het bed in de woonkamer gegaan. Daar gegeten, meds had ik al gehad, want met pijn word ik toch wakker. Gezwaaid met de benen op de rand van het bed. Doe ik enkele keren per dag nu, maar ik word er stront misselijk van. Inspanningsintolerantie noemen ze dat met een mooi woord geloof ik. Dus na vijf minuten lig ik dan alweer.
Toen R boodschappen ging doen, waren mijn ogen alweer zo zwaar, net als de rest van mijn lichaam, dat ik dacht even de ogen dicht. Jaja, mooi een half uur weggeweest dus. Totdat J thuis kwam van stage en R van de boodschappen. Pfff, weer geslapen. Nu volhouden tot vanavond hoor.
We gaan zo eten, kan R zijn rijbewijs op het gemeentehuis laten verlengen. S eet niet thuis, die laat haar auto vanavond door haar oom voor een kleine beurt even nakijken en ze werkt vanaf vanmorgen vroeg al in de slagerij van haar vader. Dus daar eet ze ook.
Lieve lezers, meer heb ik niet geloof ik, ik geniet van het open raam, het zonnetje wat piept af en toe en verder van mijn lieve vrienden op social media.
Morgen meer
Lfs
©brainfog
Geen opmerkingen:
Een reactie posten