Echt Nederland ... de meteorologische zomer is begonnen, en waar lijkt het weer op? Ja hoor, op de herfst. Geweldig toch dit. Eerst te warm om iets te doen, nu te koud om de zomer te vieren. Wachten we gewoon maar op 21 juni, dan begint volgens mij de zomer pas en we gaan er gewoon vanuit dat het een prachtige dag wordt.
Vanmorgen werd ik wakker en ik realiseerde me extra dat ik nu aan de andere kant van de zorg leef.
Hoe ik dat bedoel? In 1987 kwam ik voor het eerst in aanraking met de zorg via een vakantiebaantje in een ouderencentrum. Ik volgde destijds de PABO opleiding en ik vond daar al heel lang niks meer aan. Maar ja, je moet wat doen in het leven en ik wist toch echt niet wat ik wilde, dus vandaar de opleiding voor schooljuf. Totdat ik in deze vakantie in de zorg terecht kwam. Met heel veel plezier 6 weken gewerkt en ik werd daarna gevraagd of ik om het weekend ook wilde komen werken. Dát wilde ik heel graag, want wat was dit leuk! Toen merkte ik trouwens al, nu ik dat zo opschrijf, dat naar school gaan door de weeks, een dag stage (elke donderdag) plús 1x per 14 dagen een weekend werken eigenlijk al veel te zwaar voor me was. Maar ik baalde zo van de opleiding dat ik in mei 1988 heb besloten te stoppen, ben naar de directeur van het ouderencentrum gegaan en de situatie voorgelegd. Hij kon me niks beloven, maar vanaf toen ben ik niet meer weggegaan. Ik kreeg in oktober 1988 een vast contract voor 32 uur en van 1991 t/m 1993 heb ik de opleiding OVDB Bejaardenzorg gedaan. Vanaf het moment dat ik wist dat ik vast in de zorg kon werken heb ik genoten. Geweldig om te zorgen voor mensen die dat niet zelf meer kunnen. Wassen, douchen, de "vieze" klussen (ontlasting, overgeven etc) het kon me niet schelen, als ik maar voor anderen mocht zorgen. En wat waren de meeste ouderen dankbaar voor de hulp die ze dagelijks van ons kregen. Natuurlijk was het overlijden van de bewoners niet het allerfijnste, maar ik heb geleerd te genieten van de laatste zorg die je iemand mocht geven in de laatste dagen van hun Leven. Dus ook dat wende. De dood zelf went nooit, je schrikt altijd als je een bewoner vond die was overleden, maar de zorg daarna was zo waardevol en dankbaar. Alles van de zorg vond ik prachtig.
Na een lange periode van bijna 2 jaar in de ziektewet te hebben moeten zitten (oververmoeid, ze noemden het een depressie >> nu herken ik het als #ME) ben ik opnieuw gestart, maar dan in een ander deel van de zorg. Stichting Fokus. Daar wonen mensen die lichamelijk niet voor zichzelf kunnen zorgen, maar verder wel zelfstandig kunnen wonen. Mensen met bv MS, dwarslesie, spasme, spierziekte van Duchenne, reuma etc. Dat was een ander deel van de zorg, maar niks minder mooi dan zorgen voor ouderen. Na twee jaar, kwam mijn droom uit en heb ik nog twee jaar mogen werken in het ziekenhuis. Slotervaart Ziekenhuis Amsterdam. Ook daar heb ik me regelmatig met allerlei vage klachten, grotendeels uitputting (#ME dus) ziek moeten melden. In 2004 zijn we verhuisd naar het Noorden des lands en ook daar vond ik vrij vlot werk in de ouderenzorg terug. Ik heb met liefde gewerkt in de zorg, totdat mijn lichaam het ging opgeven. Geworsteld heb ik, gevochten om te kunnen blijven werken, ik ben zelfs meer administratief werk gaan doen (planning, roosters, zorgplannen) om me lichamelijk minder te belasten, totdat ik ook vreselijk veel te kampen kreeg met concentratieverlies en geheugenstoornissen. Wat heb ik gehuild, wat ben ik boos geweest, en wat mis ik het tot op de dag van vandaag nog. Het zorgen voor de medemens.
Vanmorgen werd ik dus wakker en wist dat ik moest douchen. En ik weet ook diep in mijn hart dat mijn zorg niet meer alleen gaat. Ik heb alleen gedoucht, omdat ik het nog zó moeilijk vind om daar hulp bij te vragen. De dagelijkse zorg gaat nog redelijk, nee niet vlot en spontaan, maar wel doordacht, bewust en er tijd voor nemend. Maar douchen is eigenlijk gewoon geen doen meer. Maar nu sta ik dus aan de andere kant van de zorg. Nu ben ik degene die het nodig heeft , en er waarschijnlijk ook recht op heb. Maar het is zo verdraaid moeilijk om het te moeten opgeven. Om de hulp aan te moeten gaan vragen, of de hulp aan huisgenoten vragen. Ze doen al zóveel voor me, zoveel zorg krijg ik al van ze, de hele dag door. Want elke inspanning is voor mij heel zwaar. En put me uit. Ja, ik sta aan de andere kant van de zorg, maar wat zou ik graag nog aan de kant willen staan waar ik ben begonnen. Wat zorg ik graag voor anderen.
Ik mis het.
Morgen weer meer.
Lfs
Ik word gewassen Mar door een leeftijdsgenoot waar ik mee op de kleuterschool heb gezeten,was even wennen maar ook wel weer vertrouwd,maar ja ik doe het ook liever zelf hoor,ik krijg er 50 minuten voor per dag om te douchen soms zit zij op een stoeltje en ik achter het douchegordijn lekker te genieten van de stralen water,wel fijn dat je geen tijds druk hebt,hoop dat het zo blijft,ik ben zelf ook altijd van het verzorgende type geweest,maar went snel hoor als het maar klikt!!
BeantwoordenVerwijderenHeel veel liefs Wim XXXX
Lieverd, ik ga inderdaad ook de zorg aanvragen. Anders wordt mijn verhouding tussen mijn eigen Ron en mezelf ook zo scheef en krom, hij verzorgende van mij. We moeten wel op één level blijven. En ook dat zal inderdaad wennen.
VerwijderenTake care lieve vriend!!! Keep an eye on ya Liefs Mar XXXX