We tellen af, nog 2 weken en dan komt er weer geld binnen. We zijn aardig creatief, maar helemaal zonder geld is toch wel verdraaid moeilijk hoor.
Maandag ben ik dus naar de MRI geweest. Het blijft een uitdaging voor mij, de MRI in met de claustrofobie die ik nog steeds heb. Maar elke keer toch weer een overwinning (nu de derde keer) als ik erin ben geweest. Maandag hadden ze nog een verrassing, want op een gegeven moment hoor ik door de koptelefoon: ik kom even bij u, we spuiten nog even contrastvloeistof in. Tuurlijk joh, kom erbij, kan ik er nog een keer aan wennen om erin en eruit te moeten. Pffff ...... al met al duurde het onderzoek een half uur. Helse pijn in mijn rug, je moet stil blijven liggen natuurlijk en dat vinden mijn spieren of wat er ook zeer doet, niet zo leuk meer op een gegeven moment. Maar goed, we hebben het weer gered. Ook mijn re.schouder deed gezellig mee (helse pijn), maar we hebben het gehad en ik ben best trots! Weer door die enge buis gegaan, wel zweten en mezelf rustig praten, maar nu ben ik alleen benieuwd nog naar de uitslag die ik as dinsdag krijg.
Na de rit terug naar huis, was ook oma er en S. Gezellige middag/avond gehad, alleen redde ik het op een gegeven moment niet meer, en ben vroeg naar slaaphok gegaan. Gelukkig snapt oma dat wel. Verder blijft het voor haar moeilijk. Ze wil het begrijpen, doet ook álle moeite om het te begrijpen (superoma!!!), alleen merk ik aan haar, hoe de buitenwereld naar je kijkt. Want er komen hoe dan ook altijd goed bedoelde adviezen, waar ik niks mee kan. Helaas hoor, want ik zou ze zó graag opvolgen. Dan merk je weer hoe beperkt je bent en hoe moeilijk het is voor anderen om je te begrijpen. En aan de wil van oma ligt het NIET. Want ze doet alles voor me!!! Ben een trotse dochter met zo'n lieve moeder! #bevoorrecht.
Dinsdagochtend is mijn moeder meegegaan naar de afspraak met de KNO. Dat was dan gelukkig niet helemaal in Groningen, maar "gewoon" hier bij mijn eigen KNO arts in Winschoten.
Dokter was boos :P hihihi >>> ik heb te lang gewacht. Mijn oor is giga ontstoken. Hij heeft het schoongezogen en daarna ontstoken weefsel "weggebrand". [[ja dat deed zeer]]
Er zit nu een tampon in met antibiotische zalf en ik moet maandag terug. Meestal maakt hij grapjes enzo, maar dit keer zei hij: ik kan je dit keer bevestigen dat dit oor niet goed gaat.
Oops ...(verder is het een hele aardige arts hoor, maar hij liet me gewoon duidelijk blijken dat ik echt eerder had moeten komen, en daar heeft hij gelijk in)
Nadat mijn moeder weg was gegaan, en ik een verrassingsbezoekje heb gehad van S (ahh, zo lief!!) merkte ik dat het allemaal wel heel veel was.
* een hernia-operatie die niet het resultaat geef wat je hoopt
* ontstekingen die niet over gaan
* geld wat je niet meer hebt
* eten wat je bij elkaar moet sprokkelen
En dan wil het wel eens dat je je heel verdrietig voelt. Heb me gisteravond dus teruggetrokken, en ook mijn R laten weten dat ik de aankomende dagen de rust in ga. Niet dat het bovenstaande dingen oplost, maar wel dat het rust geeft in mijn hoofd, toch mss een beetje, ietsie pietsie meer energie dan dat ik nu heb. Ik ben aardig aan het opraken :-((
Vanmorgen heb ik niet meegekregen. Heb geslapen tot half twee. Owww, wat een pijn dat ik wakker werd!! Hoognodig tijd voor de meds. R zei dat hij me met moeite wakker kreeg :S. Sinds die tijd lig ik op bed in de woonkamer. Vecht tegen alle emoties die ik geen ruimte wil geven (balen, pijn, zorgen om geld, zorgen om mijn kids).
H gaat straks weer beginnen met voetbaltraining bij SC Scheemda! Hij kan voetbal gewoon niet laten en ik ben er blij mee. Hopelijk gaat het maatschappelijk werk lukken om ons in het sportpotje te krijgen in de gemeente, zodat ik zijn sport ook kan betalen! Heb alle hoop. Dus R is al aan het koken. De macaroni die we van de boodschapjes van mijn moeder konden maken. Het ruikt lekker, zoals ik al zei, je wordt creatief, maar .... ach laat maar.
Ik ga verder relaxen vandaag, even toegeven aan de uitputting.
Morgen weer meer
Lfs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten