04 juni 2012

©Celesta28042012

PERMANENTE ALERT STAND

Terwijl men er in Amerika allang, na vele researches, achter is gekomen waar de klachten van een chronisch vermoeid-patient (ME) mogelijk door kunnen zijn ontstaan, leutert men in Nederland nog altijd over de vraag of deze onverklaarbare ziekte wel of niet tussen de oren zit. Een visie die ik al lang geleden achter me had gelaten. Met dit vraagstuk heb ik mij nimmer beziggehouden en sinds de komst van internet in ons gezin (2000) heb ik mijn eigen researches wereldwijd gedaan.

De bestaande wetenschappelijke onderzoeken, die er in Amerika zijn gedaan op me-patienten, zijn in grote aantallen uitgevoerd en bekend gemaakt. Deze wijzen allemaal uit dat bijna elke me-patient een afwijking aan de hypothalamus heeft, vergeleken met niet chronisch vermoeiden.

Ook hebben PET-scans van de hersenen uitgewezen dat er bij chronisch vermoeide patienten een abnormale activiteit te zien is, waarbij gedeelten van de hersenen minder bloedtoevoer hebben. Men heeft vastgesteld dat de hersenen van niet chronisch vermoeiden er na lichamelijke inspanning anders uit zien dan die van chronische vermoeiden.

Bij chronisch vermoeide vrouwen komt het ook relatief veel voor dat zij een onregelmatige menstruatie hebben of zelfs maanden of jaren niet ongesteld worden.

Onderzoek in Engeland heeft aangetoond dat ME patienten een hoger niveau in serotonine aanmaak hebben. Serotonine speelt onder andere een rol bij de verwerking van pijnprikkels.

Bij een zweeds onderzoek bleek dat het niveau van het DHEA-S hormoon zeer laag was. Dit hormoon houdt verband met het geheugen, stress, angsten, slaap en depressies. Deze klachten zijn standaard bij de gemiddelde ME gevallen. Bij de meeste patienten bleek de hoeveelheid 50% minder dan bij normale mensen te zijn.

De hypothalamus is een gedeelte in de hersenen dat fungeert als een regelcentrum en werkt samen met onder andere de hypofyse, de amygdala en de bijnieren, die zorgen voor de stresshormonen. Hij controleert het autonome zenuwstelsel en het endocriene systeem en speelt een rol bij: het voedingsgedrag, emoties, vecht- en vluchtreactie en het voortplantingsgedrag.

Een hele belangrijke rol speelt de hypothalamus bij de temperatuurregeling van het lichaam, het immuunsysteem, de celstofwisseling en de hormoonhuishouding.

Ook is de hypothalamus verantwoordelijk voor onder andere de spijsvertering, de ontgifting van het lichaam en ook de bloeddruk en het slaap-waakritme.

Doordat de hypothalamus ontregeld is, raken er een hoop processen in het lichaam in onbalans, wat flinke lichamelijke gevolgen met zich meebrengt.

Bij bijvoorbeeld ME patienten kan dit een soort van tijdelijk opgewekte (schijn)ontsteking aan een stukje in de hersenen betekenen.

Er kan een verstoorde celstofwisseling en verstoorde hormoonhuishouding of uitgeputte bijnier door ontstaan. Schildklierproblemen en sluimerende virale-, bacteriële- of schimmelinfecties, allergiën en overgevoeligheden zijn ook enkele klachten.

Spijsverteringstoornissen zoals bijvoorbeeld het prikkelbare darmsyndroom (‘Leaky Gut Syndrome)’, darmflora disbiose en candida alsmede toxine ophoping van zware metalen behoren ook tot de bijkomende problemen als gevolg.

Ondanks dat veel onderzoekers denken dat een speciaal virus de aanstichter van het syndroom is, is een virus vaak alleen maar óf de trigger van het geheel óf is het falen van het lichaam om adequaat op het virus te reageren het gevolg van een op een laag niveau werkend immuunsysteem.

Waarschijnlijk is het zo dat door een lichamelijk traumatische trigger zoals bijvoorbeeld een bacteriële infectie, virus, bevalling, langdurige stress etc. de hypothalamus en amygdala verstoord worden. De amygdala (in het midden van de hersenen) reageert hij alsof er gevaar is en gaat hierdoor alles in het lichaam als bedreiging zien. Er ontstaat een overactief immuunsysteem waarbij het lichaam continue denkt dat er virussen/dreigingen zijn en die probeert hij uit te schakelen. Hierdoor wordt het sympathische zenuwstelsel nog meer aan het werk gezet waardoor een heel scala aan symptomen ontstaan. Daar reageert de amygdala ook weer op, zodat er opnieuw een stressrespons geactiveerd wordt; dit herhaalt zich continue waardoor alle symptomen blijven terugkomen.

Als de amygdala getriggerd wordt, ontstaat er dus een vecht/vlucht-reactie oftewel stressrespons die via de hypothalamus in werking wordt gezet. Hierdoor ontstaat aanmaak van adrenaline en cortisol in het lichaam. Dit zorgt er weer voor dat er bloed, dat nodig is voor bijvoorbeeld de spijsvertering, weggenomen wordt, zodat het spijsverteringssysteem niet meer optimaal kan werken.

Doordat de amygdala je in een doorlopende stresstand zet, ben je veel vatbaarder voor pijn; chronische pijn, artritis, fibromyalgie, migraine, maagpijn en nog veel meer.

Door deze permanente staat van alertheid wordt onder andere ook je creatieve afdeling van de geest beinvloed alsmede je intuitie en ‘problemenoplos’-mode. Het beinvloedt je slaapritme en vertraagt je metabolisme en ontgifting. Je hele lichamelijke systeem wordt door de war gestuurd; alle processen gaan verkeerd lopen daardoor vermindert bijvoorbeeld de weerstand. Er worden lichamelijke processen uitgeschakeld omdat er energie naar andere delen van het lichaam worden gestuurd.

Als je lichaam te lang cortisol blijft vrijmaken, krijg je uiteindelijk last van een bijnieruitputting.

Er ontstaat een totale disbalans in het hele hormonensysteem waardoor het immuunsysteem de dupe wordt.

Veel chronische ziekten zijn dus voor een groot deel fouten in de aanpassingsreactie van het lichaam op stress in plaats dat schade door bacteriën, virussen of toxinen de directe oorzaak is.

Reguliere medici vertellen hun patienten, als ze al überhaupt geconstateerd hebben dat ze chronisch vermoeid zijn om onverklaarbare redenen, dat er geen remedie voor de ziekte bestaat. Toch weten een heleboel van mijn medepatienten die een andere medische weg bewandeld hebben wel beter.

Toen ik  nog helemaal niets over dit verhaal kende; ik wist eigenlijk nog helemaal niets over het menselijk lichaam en processen, voelde ik dat m’n lichaam in een continue alertstand stond. Ik voelde de adrenaline continue door m’n lichaam stromen zonder enige reden daarvoor. 

En dáárom vechten we door en blijven we hoop houden!!!