10 juni 2012

Lieve bloglezers,

Nog 10 dagen ... ik tel af.

Heb ik jullie al eens verteld over facebook? Over het lijntje naar buiten? Sinds ik huis- en bedgebonden ben zó belangrijk. Ik leer lotgenoten kennen, maar ook mensen die je waarderen om wie je bent en niet kijken naar je verleden of wat je gedaan hebt of wat je doet. Ik vind het ook belangrijk om weg te geven. In de gaten houden wat mensen schrijven, zodat je ze een steun kunt zijn of samen kunt lachen. Niet alleen mensen die ziek zijn hoor, maar door allerlei omstandigheden wel iemand kunnen gebruiken die ze niet vergeet. En ik denk omdat ik zelf het ook hard nodig heb, dat ik eraan denk.
Ik had een status gezet op facebook.

Ik wil proberen meer terug te geven dan ikzelf gekregen heb. Sommige mensen noemen dat liefde.

En zo voel ik dat ook. Zo wil ik dat ook. Ik heb vreselijke lieve mensen ontmoet die het hard nodig hebben, en ik krijg het van hen terug. Zo voelt het tenminste. Dan is het in evenwicht.
Vrienden heb ik vroeger nooit veel gehad. Ik was veel alleen. Ik kon ook toen al niet tegen teveel drukte, in een disco vond je me niet, want de muziek en de lichten deden me de das om. Ik kreeg dan altijd hoofdpijn en was een dag gesloopt. Na die dag was ik er dan zo ongeveer wel weer. Nooit gelinkt aan #ME. Maar het was zeker een link ermee. Ik heb ook teamsporten gedaan. Handbal, basketbal. Met name de laatste sport vond ik helemaal geweldig. Maar ik voelde me nooit op mijn gemak binnen het team. Nu weet ik, dat ik al die prikkels en triggers niet kon verwerken. Toen werd het uitgelegd als verlegen zijn. Jezelf terugtrekken, niet omdat ik geen vrienden wilde, maar omdat ik het niet aankon te doen wat hen allemaal wel deden. Zo kom je in een isolement, en het klinkt voor anderen misschien raar, maar dat isolement beviel me prima. Want dan raakte ik niet al te veel energie kwijt. Bijvoorbeeld. De keerzijde was dan wel weer dat ik heel alleen was en me regelmatig eenzaam voelde. Maar dat deed ik mezelf aan. Of was het zo dat #ME me dat toen al aandeed. Dat denk ik wel, niemand begreep me, maar ik begreep mezelf amper. Ik wilde wel contacten, maar ik kon het aan de andere kant ook niet aan. Ik leefde in mijn eigen wereld.
En dat ben ik toch wel blijven doen, want ik heb altijd te horen gekregen dat ik niet de makkelijkste was om mee om te gaan. En dat komt denk ik ook omdat elke prikkel me eigenlijk te veel was. Ik vond op visite gaan altijd wel gezellig, maar wist ook dat ik of tijdens de visite of erna flinke hoofdpijn zou krijgen. Maar ik heb altijd wel proberen door te zetten. Als ik te moe was, was ik ook altijd erg geprikkeld. Dat heb ik nu nog. Als ik te moe ben weet iedereen dat ook wel om me heen. Of ik trek me helemaal terug, of ik kan gewoon helemaal nergens meer tegen. Tegenwoordig zoek ik dan de rust van mijn slaaphok op, zoals ik vroeger mijn slaapkamer opzocht. Ik kon er ook slecht tegen als mensen ook zeiden, doe dat nou maar, dat is goed voor je. Duhh, alsof ik niet wist wat goed voor mij was. Dat was alleen heel anders dan hoe het "normaal" hoorde.
Nu op facebook, ben ik blij met de mensen die ik heb ontmoet. Op 12 mei heb ik gemerkt dat ik het ook heerlijk vind om ze te zien en te ontmoeten. Maar ik weet ook dat ze me begrijpen als ik instort, of dat de tranen stromen, of dat ik even mezelf terugtrek. Dat halve woord is zo belangrijk. Maar de steun die je vindt bij lieve mensen op facebook is zo belangrijk. Ik kan het slecht in woorden uitdrukken. Het meeleven, geen medelijden, Het begrijpen, niet hoeven uitleggen, Het luisterend oor, zonder dat je er om hoeft te vragen of op te wachten. Het is mijn wereld.
En mijn gezin begrijpt het. Snapt dat ik dat nodig heb, naast het gezinsleven. Omdat ik hen ook niet steeds kan belasten. En daar ben ik dankbaar voor.

En daarom probeer ik meer te geven dat ik heb gekregen. Ik krijg er toch energie voor terug, hoe moeilijk ik het ook vind om te ontvangen. Ik geef liever. Maar ontvangen is ook heel prettig en daar moet ik mee leren omgaan.

Morgen meer

Lfs