Al is mijn vader al ruim 5 jaar niet meer onder ons, wil ik hier vandaag toch beginnen met een woordje naar hem en mijn moeder. Jullie waren een super stel samen, een team, een twee-eenheid. 51 Jaar geleden gaven jullie elkaar onder niet de makkelijkste omstandigheden het Ja-woord. Het was toen, tot de Dood ons scheidt. De Dood heeft jullie inmiddels gescheiden, maar jullie zijn niet gescheiden van elkaar. Elke dag leef je in ons voort papa, zo ook vandaag. We hadden heel graag samen met mama jullie trouwdag vandaag gevierd, we herdenken nu die dag als het begin van een geweldig huwelijk, het begin van een gezin waar je met mama elke dag opnieuw van hebt genoten. We houden van je pap! Kus ... xxx
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Zaterdag, J is al bezig met jureren van een paardencross in Friesland ergens tussen Drachten en Leeuwarden. Door het weer en de late opening gisteravond van de #OS2012 had ze er volgens mij niet zo heel veel puf in, maar ik denk dat ze uiteindelijk best een fijne dag zal hebben! Het regende hier vanmorgen nog behoorlijk, maar inmiddels is het al droog geworden. Het duurt tot half zes vanmiddag, dus ze zal goed moe zijn als ze thuis komt.
R is inmiddels afgereisd naar het Westen des Lands. Hij gaat bij zijn schoonzus spullen uitzoeken van zijn in 2009 overleden broer. Het moest al heel lang gebeuren, en zeer toevallig belde zijn schoonzus op, op de avond dat ik een nacht na de operatie in het ziekenhuis moest doorbrengen. Een markant detail. Omdat Dennis een galblaas verwijdering achter de rug had, en een paar dagen later weer in het ziekenhuis terecht kwam met bloed en vocht in zijn buik en het ziekenhuis niet meer heeft verlaten. 3 maanden later sloot hij voorgoed zijn ogen. Wat precies de oorzaak is geweest, is niet duidelijk. Wel is misschien nu duidelijk waarom met name R zo opzag tegen mijn operatie van afgelopen week.Ik heb hem op het hart gedrukt dat ik ook vandaag zo min mogelijk doe. Ik moet het echt de tijd geven tot herstel, hoewel ik nu mijn zwager wel begrijp hoor, want je voelt pijn, je hebt een beurs gevoel in je hele buik, je voelt de plek waar ze de galblaas hebben weggehaald, maar als je eigenwijs wil zijn, kan je meer doen dan goed voor je is. Mijn "voordeel" is dat ik naast de operatie ook nog de slopende ziekte #ME heb, en in combinatie met de narcose die mijn lijf nog niet uit is uiteraard, zal ik me netjes aan het voorschrift houden van de dokters en het verzoek van mijn lieverds om me heen: ja, ik hou me rustig en doe zo min mogelijk.
Re komt vandaag ook hierheen, dus samen met H en hem, ben ik niet alleen en wordt er ook nog voor me gezorgd.
Verder de start van de Olympische Spelen, altijd leuk als extra vertier om te kijken! Dus ik hoef me ook niet te vervelen :-) Gaat helemaal goed komen. Niet klagen, maar gewoon dragen. Dan kom je het verste.
Morgen misschien meer
Lfsss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten