Donderdag - douchedag. Maar vandaag dus niet. Want ik moest naar het ZH. Nou was ik op zich wel weer op tijd terug, maar het leek me verstandiger om deze keer over te slaan. Het kost me veel energie om naar het ZH te gaan, maar ook om te douchen en beiden gaat nog niet samen lukken. Achteraf maar goed ook. Morgenochtend namelijk weer naar het ZH.
Okee, op tijd er dus uit. Hoewel, rond tienen is dus best redelijke tijd, maar het opstarten duurt altijd lang en daar was dus nu geen tijd voor. Maar niks aan te doen. Om 12u stond de afspraak met internist Potthoff gepland.
Galblaas moet verwijderd worden, geen twijfel, want de waarden in het bloed blijven afwijkend. En het liefst zo snel mogelijk. Morgenochtend om 9.15u afspraak bij de chirurg op de poli. Hoe vroeg kan het gepland worden :S. Maar goed, wordt in ieder geval vandaag niet douchen, maar "lepels" (lees: energie) sparen voor morgen weer.
Normaal is het via een kijkoperatie en één nacht ZH, maar deze internist gaf zélf al aan dat ik door #ME wel wat langer in het ziekenhuis zou kunnen komen te liggen. Chapeau voor dit ZH dat ze #ME erkennen. Ook deze internist. Na de operatie via mijn HA B12 laten prikken en desnoods terugkomen bij hem. Hij wist ook van het risico op ontstekingen, dus dat zou hij ook doorgeven aan de chirurg. Is ook verklaarbaar dat mijn alvleesklier dus licht ontstoken blijft door de #ME.
Dus morgen hoor ik meer bij de chirurg. En de tijd is véél te vroeg, maar het moet zo snel mogelijk.
Thuisgekomen was J lekker wakker en die heeft heerlijk een dag in de tuin doorgebracht. Aan de kant, waar je net kan zitten. Zij heeft van het warme weer genoten. Ik heb er ook geen last van gehad. Erg moe, pijn en het was goed dat ik het douchen had afgezegd. Maandag komen ze sowieso weer.
H kwam om tien over half drie thuis. Hij had vannacht bedacht dat hij wel eens ipv de trein met de fiets naar Groningen zou kunnen gaan. Naar school. Voor zijn studie uren. 40 km gefietst in 1 uur en 40 minuten. Hoezo een ongelooflijk sportieve gozer. Net zijn opa, mijn vader.
Alleen moest hij natuurlijk ook weer terug. En dat is hem tegengevallen. Windje tegen en er leek geen eind aan te komen. Hij is nu dan ook kapot. Hij heeft gezegd: dit eens, maar nooit meer.
Toch heel trots op hem!!! Hij heeft het wel volgehouden, en met in de stad fietsen heeft hij denk ik vandaag 90km in de benen! Gelukkig is hij morgen vrij.
Morgen weer meer.
I love people
who can make me laugh,
when I don't even
want to smile
Lfs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten