Vandaag eens kijken of ik jullie weer kan updaten.
Woensdag, D-day. Was vroeg dag. Moest ook nuchter blijven, dus acht uur bed uit en om kwart over acht zaten we in de auto. We waren mooi op tijd in het ZH. Bij het melden aan de balie van afd B2 werd meteen gezegd dat ik al aan de pre medicatie kon beginnen. Toch eerst uiteraard een opnamegesprek gehad. Daarna meteen omkleden in operatiekleding en de pre medicatie gekregen. R ging naar huis, want ik zou vrij snel naar OK gereden worden. Heb indd dan ook maar even gewacht en toen kon ik al naar beneden.
Daar kwam de chirurg in de voorbereidingskamer, infuus ingebracht. Echt suf was ik nog niet natuurlijk, maar ik was best rustig. Als de operatie dan zover is, laat je het ook over je heenkomen. Dan maakt het ook niet zoveel meer uit en heb je zoiets van ... laat het maar gebeuren.
Voor ik in slaap gebracht werd was ik super rustig. De engel van mijn lieve bedmaatje had ik voor mijn ogen en voor ik het wist werd ik wakker op de uitslaapkamer. Kon zelfs op de klok kijken en op dat moment was het half elf. Lekker op tijd achter de rug! Maar pijn! Kreeg daarvoor een injectie (opiaat) en daar viel ik weer van in slaap. Ze hebben me op de uitslaapkamer langer gehad dan normaal, maar ik sliep zo lekker zeiden ze, dat ze me even lekker hebben laten liggen :-) Rond twaalf uur was ik terug op de afdeling. Ik was in eerste instantie bij 3 oudere mensen gelegd, maar omdat ik #ME heb, vonden ze deze bejaardenclub toch niet zo'n goede plek voor me en ben ik op een kamer alleen gelegd. #Chapeau!
Thuisfront was gebeld, volgens mij heb ik zelf ook R nog even aan de telefoon gehad, maar dat gaat dan heerlijk langs je heen. Heb de hele middag eigenlijk geslapen. De bejaardenclub lag aan de andere kant van de gang, half tegenover mijn kamer en wat was ik blij dat ik daar niet lag. Wat een kippenhok. Kon me nu mooi afsluiten. Ondertussen werden bloeddruk, pols en temperatuur regelmatig in de gaten gehouden en dat was allemaal goed. Pas rond etenstijd, rond vijven, kreeg ik een bakje vla. Eerder ook geen behoefte aan gehad. Wel aardig wat gedronken al. Kreeg rond zes uur R en S op visite. Heb toch aardig mee kunnen kletsen dacht ik ;-)) - zijn gewoon dingen die je wat vergeet - daarna een uurtje op de pc en daarna was ik gesloopt. Pijn en vermoeidheid streden om voorrang. Ik had inmiddels mijn potje gezien met "stenen". Het waren dus vier mini steentjes. Dat die zoveel overlast kunnen veroorzaken!!! Plassen heb ik in eerste instantie op bed op de po gedaan, en later op de avond heb ik samen met een zuster die ik nog kende van de opname van de ERCP (een schat!!!) gebruik gemaakt van de postoel. Tegen de pijn rond half elf een injectie gekregen, en daar ben ik op in slaap gevallen. Rond half één kwam de nachtdienst de eerste controleronde houden en was ik toevallig wakker. Op de postoel, ze heeft mijn wondjes gecontroleerd (heb 4 "kijkgaten"), en infuus liep prima. Daarna weer in slaap gevallen tot half vier. Wat gedronken en weer in slaap gevallen tot half zes. Toen was ik wakker. Rond kwart voor zeven ben ik voor het eerst met de nachtzuster naar de wc gelopen op de gang. Ze waren trots op me dat ik dat al aankon. Dus op dat moment groeide mijn hoop. Misschien naar huis vandaag? Eén dag na operatie? Moest natuurlijk wachten op de dokter. Ondertussen ontbeten, mocht alles weer hebben, dus gewoon broodje met koffie.
Dokter was er mooi op tijd. Controle, ook hoe het met me ging. Ja, pijn in mijn re.schouder en buik zijn dingen, dat is logisch en dat moest de tijd helen. Er wordt namelijk gas in je lijf gespoten, zodat de chirurg er beter bij kan met de operatie. Dat geeft pijn in je schoudergebied. Plus dat het wel vier relatief "kleine" gaatjes zijn, maar ik moest niet vergeten dat daaronder de grootste operatie wond zat. Inwendig. Ze zijn door spieren heengemoeten en de galblaas is toch verwijderd. Maar (YES!) dokter was dik tevreden over mijn vorderingen en controles. Ik mocht vandaag naar huis!
Heb me op mijn gemak opgefrist en tas ingepakt (maar wel wat vergeten, dat haalt S vandaag voor me op). Hulptroepen ingeschakeld hihihi, En het resulteerde erin dat ik om half elf volgens mij lekker thuis was. Mijn eigen ZH bedje in.
In de loop van de dag sloeg de PEM toe. Helaas. Moe, misselijk, duizelig en pijn!!! Ik ben blij dat de PEM zich thuis pas openbaarde, want ze hadden me anders nooit ontslagen volgens mij. Heb gisteren een dag gehad van weer aan alles wennen, rustig mijn ding doen, mijn moeder aan de foon gehad, pc lekker aan. In de middag twee uur als een blok geslapen en gisteravond rond elf uur in slaap gevallen. Rond half één, één uur wakker gemaakt door R en in mijn eigen bed verder geslapen. Wel een onrustige nacht achter de rug. Pijn heb ik nog volop. Iedere keer als ik me omdraaide werd ik wakker en moest ik echt mijn buik vasthouden, op een bepaalde manier op het extra kussen leggen, maar sliep dan wel weer verder. Al met al werd ik om half negen wakker, dat ik dacht, ja nu heb ik toch wel weer een morfine nodig. Dus bed uitgegaan, vla gepakt, koffie gezet, katten eten gegeven. En daar lig ik nu nog steeds. Meds doen hun best weer, met morfine is het wel goed uit te houden. Alleen vandaag wel een microlax, want mijn darmen geven wel veel van die gassen die ze erin hebben gepompt, maar verder nog niks. Moet ook weer op gang komen. Maar daar hebben we de hele dag de tijd nog voor. Op dit moment van schrijven, het is nu kwart over tien in de ochtend, slaapt de rest nog en ga ik zo nog maar een keer moeite doen om koffie te zetten.
Vandaag dus rustig de dag doorkomen, nog maar eens extra slapen en de PEM rustig laten "uitpemmen". Pijn zal nog wel een paar dagen blijven, het beurse gevoel in mijn hele buik ook, maar alles heeft tij nodig.
Morgen maar weer meer ...
Lfsssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten