Na een onrustige nacht, alwéér sliep ik pas tegen half vier (weet even niet wat voor ritme heb ...) vanmorgen na veel dromen weer moe opgestaan. Mijn buik rechtsonder blijft maar gevoelig. Maar ik moet niet vergeten dat het toch echt pas twee weken geleden is dat ik ben geopereerd. Ik weet het ... het heeft tijd nodig. En wat mijn bedmaatje ook zei, we hebben die tijd, dus neem hem dan ook. Ja, het is zo makkelijk gezegd, maar zó moeilijk uitvoerbaar als je altijd een leven hebt gehad, wat bestond uit over grenzen gaan, doorgaan, niet zeuren en lichamelijke ongemakken maar voor lief nemen.
En ik blijf het toch heel moeilijk vinden dat ik nu zover ben, dat mijn lichaam in 2009 heeft gezegd, zó is het genoeg. We hebben vanaf 1980 gebikkeld, doorgebeten, doorgezet, Het is nu genoeg. Dan moet je daar naar luisteren, want je kan dus gewoon echt niet meer. Ben allang al blij dat ik weer naar de wc kan lopen. Want zelfs dat kon ik niet meer. Ik merk wel dat ik die bezoeken soms erg lang uitstel. Omdat het zoveel energie kost. En wat is het nou, een tafeltje opzij schuiven, van bed af, klein stukje strompelen en dan ben ik er al. Maar als ik terug ben, is mijn hartslag zeker 140. Een oud vrouwtje in een jonger lichaam. Want ik word deze week pas 46jr. Moet je heel eerlijk zeggen dat ik dit nooit voor ogen heb gehad hoe ik erbij zou liggen op mijn 46e. Maar gelukkig ken je de toekomst niet.
Het is zoals mijn MEvriendin ook altijd zegt, let it go with the flow. Leef inderdaad per dag, week. Meer niet. Hoewel ik nu wel een doel voor ogen heb. Plat mee in de auto 2,5uur, daarna mijn moeders verjaardag vieren in een restaurant, daarna weer plat mee terug. Maar ik wil. Mijn moeder wordt eind september 80jr. Mijn vader kan er al niet meer bij zijn. Het zou toch voor mijn moeder vreselijk zijn als ik er niet bij kan zijn.
Ja, het is te ver. Het is ver over mijn grenzen gaan. Maar ik wil!!! Alleen mijn MEdelotegenoten snappen dat je dan zover over grenzen stapt. Want je kan toch niet je hele leven aan je voorbij zien gaan zonder dat je ook maar ergens van genoten hebt. Zonder dat je de 80e verjaardag van je moeder, of een bruiloft, of een diplomering van je kinderen aan je voorbij ziet gaan?
We houden dan "gewoon" al rekening met een enorme PEM. Dat is het namelijk waard. Want dan ben je er wel bij geweest. Dan neem ik mijn vader in mijn hart mee naar mijn moeders 80ste verjaardag! Iets mooiers is er toch niet. Dat moet je toch gewoon willen? Dat moet je toch gewoon doen?
En ik weet dat mijn moeder dit leest, en dat ze tegen me zegt, "Jonkie, als het niet lukt meisje, dan begrijp ik het ook, dan kom ik naar jou toe op een andere dag" Want ja dat is mijn moeder. Het belang van haar kinderen voorop stellen. Lieve mama, ik kom hoe dan ook. R zal er voor me zijn die dag. En ook J, H en S zullen me helpen. Ik ben er. En de dagen, week erna? Dan zullen ze er ook voor me zijn. Lieve mama, ik doe dit met heel veel Liefde voor jou. Jij zorgt altijd voor mij, ik zal er op die dag voor jou zijn. Voel je niet schuldig, je hebt het verdiend en het is dán jouw dag!!!
H is momenteel in Den Bosch. Hij is helpen met handtekeningen ophalen. Voor zijn moeder en haar Medelotgenoten. Lief toch! TROTS en zó gaaf!!! Hij slaapt in Den Bosch en komt morgen weer naar huis. Ik ben benieuwd als ik wat van ze hoor als ze op slaapbestemming zijn vanavond. Zo gaaf dit! Ik wil ook alle lieve lotgenoten bedanken en andere lieverds, die H hebben gesponsord deze dag. Voor de treinkaartjes en het eten en drinken. Dank jullie wel!!!
J is lekker naar Caspian, hoewel de buien hier nog rijkelijk vallen, maar dat kan in Beilen weer heel anders zijn.
Ik in de ruststand, lepels sparen. Kan ik nog wel gebruiken deze week.
Morgen misschien meer.
Lfs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten