En de vrijdag is aangebroken. Na een hele slechte nacht, werd ik eerst gewekt door H, die met de trein meeging en ri oma later op de dag. Hij is zelfs in de buurt geweest van mijn bedmaatje #jaloers hahaha.
En later ging de wekker. Want ik zou teruggebeld worden door de chirurg. Wel rustig wakker geworden, daar echt de tijd voor genomen, want ik had ook de douchehulp vanmiddag.
Even na twaalven werd ik gebeld door de chirurg zelf. Bloedwaarden waren allemaal goed. Geen bloedarmoede, geen tekenen van infecties, leverwaarden waren okee. De pijn en nasleep hééft met #ME gewoon weer extra tijd nodig. Net als met de hernia-operatie heeft ook dit weer tijd nodig. Ik heb dus het woord geduld weer in mijn vocabulaire gezet en gaan ervoor. Gericht op de toekomst. Mijn "gewone" Leven met #ME. En ik ga verder nog niet kijken, omdat ik dat niet wil. Ik leef bij de dag, week. Rustiger, overzichtelijker, makkelijker.
H is dus vanmorgen vroeg vertrokken naar oma met een omweg, zijn treinavonturen. Hij is daar veilig aangekomen heb ik via twitter gelezen en hij komt maandag weer naar het Hoge Noorden. Laat hem lekker genieten met zijn oma. Oma wordt dit jaar alweer 80jr. Dus genieten is voor beiden heel belangrijk. Herinneringen opbouwen waar ze beiden op terug kunnen kijken.
J heeft vandaag een rustige dag gehouden. Na haar werk gisteravond heel verstandige keus. Ze heeft dus definitief werk gevonden! Hartstikke trots op haar. Elk weekend op vrijdag en zaterdag van 16u tot sluit en op zondag van 16u tot 22u. Wordt nog redelijk goed betaald ook en de collega's die ze gisteren was tegengekomen en heeft ontmoet, hebben haar ook niet afgeschrikt ;-)) Ze was pas tegen twaalf uur thuis. Morgen gaat ze met een vriendin mee naar de NK Freestyle (paarden). Ze gaat daar foto's maken en filmen, dus waarschijnlijk een lange dag.
Vanmiddag kreeg ik mijn douchehulp. Ik had er weinig zin in, #moe van gisteren en een slechte korte nacht. Maar niet afgebeld, want het is toch wel lekker als mijn haar gewassen wordt en dat kan ik écht niet meer alleen. Krijg mijn armen niet meer hoog genoeg. Na de operatie van de gal met die gassen die ze nodig hebben bij een kijkoperatie, heb ik ook weer veel last gekregen van mijn re.schouder. Maar achteraf was ik blij dat ik ben gedoucht. Het heeft me goed gedaan. Wel extra moe daarna, maar als je het accepteert dat het is zoals het is, maakt het allemaal wel een stuk makkelijker. Ik weet het van te voren, en daarna heb ik dan gewoon de tijd voor mezelf nodig.
Heb dan voor het eten ook even lekker gelegen. Niet geslapen, want slapen lukt mij niet zo goed als je zou denken met deze ziekte. Maar al slaap je niet, dan rust je toch. Dus was genoeg.
Verder geen bijzondere dingen meegemaakt of vermeldenswaardige dingen.
Dus tot morgen misschien weer.
Lfs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten