Even iets ... zo apart eigenlijk dat mensen die je op facebook geblokkeerd c.q. verwijderd hebben, hier gewoon mijn blog kunnen lezen. Houdt me de laatste dagen meer dan ooit bezig. Bizar wel. Zou dan ook wel op prijs stellen als ze eens reageren op een blog. Of is het stiekem meelezen omdat ze toch wel geïnteresseerd zijn in wat ik doe, of voel...... hmmm.
We laten ze maar meelezen. Wees toch ook eens zo mans om dan te reageren! Dat zou ík dan weer prettig vinden.
~ ~ ~
April alweer. Het jaar schiet op. Nog even en mijn jongste doet examen op het middelbaar onderwijs. Hopen dat hij het haalt, dan heb ik twee jongeren die studeren. De één voor doktersassistente en de ander gaat de opleiding Sport en Bewegen doen als hij de test haalt op 18 april en door de medische keuring komt.
Jarenlang samen met Ron de kinderen opgevoed, geleerd, geknuffeld, getroost en ga maar door. En dan staan ze op eigen benen. Loslaten. Zelf hun grenzen laten bepalen, met vallen en opstaan. Mijn taak zit er dan niet op. Maar wordt wel anders. Het nest raakt leeg, ze vliegen uit. In de hoop dat we ze genoeg basis mee hebben gegeven om liefdevol, respectvol en met vertrouwen de toekomst tegemoet te zien.
Zomervakantie. H gaat hopelijk een week naar Heppie. J gaat vaak haar eigen gang. Op vakantie zal niet gaan, dat kunnen we al jaren niet meer. Elk jaar hoop ik dan maar dat ze toch weer een fijne vakantie hebben, de kinderen. Ik red me wel. Het is zoals het is. Ron precies zo. Als de kinderen maar een fijne vakantie hebben en kunnen bijtanken, zodat ze er volgend schooljaar weer tegenaan kunnen.
Na een aantal nachten best goed slapen, voelde ik me gisteren goed. Vandaag met een rot gevoel in mijn lijf op gestaan. Een depri gevoel maar niet depri zijn. Heb het wel vaker, kan dan de vinger niet op de zere plek leggen, maar mijn gevoel gaat wel met me op de loop. Lastig. Weet niet waar het vandaan komt en weet niet goed hoe ik dan de knop om moet zetten. Maar meestal lukt het me wel weer in de loop van de dag. Vandaag is wat lastiger. Heb dan een gevoel van - laat me maar - en als iedereen me dan lekker laat gaan, meteen het gevoel eroverheen van - shit, nu ben ik alleen - . Ach, bizar mens zal ik wel zijn. Heb wel vaker gezegd, ik spoor niet, en zo voelt het dan precies, alsof ik nét náást het spoor zit. Het komt wel weer okee, ook dat weet ik, de ene keer duurt het langer dan de andere keer, maar ik doe mijn best. Meer kan ik toch niet doen. Ik heb dan vaak veel verdrietige gevoelens, gemis, en zie de zon wel schijnen, maar die raakt me niet. Ik weet niet hoe ik het anders uit kan leggen.
Ik ga in mijn cocon en laat me wel weer zien als ik weer dat rotgevoel kwijt ben (hormonen misschien toch? Bedenk me ineens dat ik in mijn maandelijkse periode zit...)
Lfsssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten