Ik heb heel hard nagedacht over een wachtwoord op mijn blog. Maar ik vertik het. Het is een open blog en iedereen die daar behoefte aan heeft leest het maar. Ik had het voor mezelf wat meer afgeschermd als mijn stukje, maar ik wil juist met deze blog mensen laten begrijpen hoe het voelt om #ME te hebben omdat het zo'n enorm onbekende, onzichtbare ziekte is.
Men mag weten dat ik na een emotionele klap van gisteren, vandaag het gevoel heb dat er een trein over me heen is gereden. Ik heb het douchen afgezegd, misschien dat ik morgen ga douchen, dan zal R me helpen.
Mensen die me in de steek laten, kunnen er niet voor zorgen dat ik er ineens niet meer ben. Voor de één ben ik iemand die niet aan anderen denkt, voor de ander ben ik iemand die teveel mijn mening uit, voor nog een ander ben ik iemand die door deze blog probeert medelijden op te wekken en voor de laatste gisteren ben ik te lief.
Weet je, ik ben mezelf, al ruim 46 jaar lang, als je me niet accepteert hoe ik ben of als je dat niet leuk vindt, dan is dat zo. Dat verandert niet hoe en wie ik ben.
Ik heb mezelf geaccepteerd, en dat heeft een lange tijd gekost om mezelf te begrijpen. De puzzelstukjes vielen pas een jaar of twee geleden op zijn plaats. Maar ik ben wie ik ben, met al mijn onmogelijkheden, maar ook mogelijkheden. Het is zoals het is. En ik maak misschien zelfs in de toekomst keuzes (of dan spreek ik ze pas uit) die alleen mijn moeder en gezin nog maar weet. Ik weet ook dat ik daar geen zieltjes mee zal winnen, maar sinds vandaag kies ik alleen nog maar wat ik goed vind, wat ik wil en waar ik me in kan vinden.
Ik vecht verder, ik leef verder en ik weet dat er mensen zijn die me wel op waarde weten te schatten. Gelukkig.
Een korte blog, maar voor mij vandaag meer dan genoeg.
Lfsssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten