We hebben de maandag weer bijna overleefd :) Toch grappig dat veel tegen de maandag opzien, en dat de andere dagen toch eigenlijk van hetzelfde soort zijn. Alleen omdat het waarschijnlijk vlak ná het weekend komt, na vrije dagen voor de meesten, blijft deze dag triggeren. Ik heb dat nooit heel extreem gehad, maar ik heb in de zorg gewerkt en daar werk je ook weekenden en feestdagen. Dus dan sta je er niet zo bij stil denk ik. Morgen is voor mij zwaarder, ik moet al om 8 uur klaarzitten om op een telefoontje te wachten van Dr Visser. Wát een tijd!
En woensdag moet ik naar de MOzaak Drenthe (gelukkig hier in WS) voor een keuring of ik in aanmerking kom voor een invalideparkeerkaart. Daar moet ik al om 10u zijn. Dus twee drukke dagen. Maar ook die zal ik wel weer overleven.
Eindelijk is de lente een beetje in zicht. Deze week gelukkig nog regen. Ik vind het namelijk doodzonde van de droge natuur, dat er zoveel verbrandt. Ik snap ook totaal niet dat mensen niet voorzichtiger zijn met bv het weggooien van een nog brandende sigaret of peuk. Daar kan ik me boos over maken!! Doe het maar niet, want veel zin heeft dat toch niet en het zorgt alleen maar voor een lek in mijn energie. Maar de regen mag van mij deze week wel komen, dan wordt het a.s. weekend mooi weer. Dus dan maar even accepteren en doorbijten!!!
Mijn leven met ME gaat op het ogenblik wel redelijk. De meeste last blijf ik houden van mij rug. De pijn trekt regelmatig door naar mijn benen. Héél vervelend en héél pijnlijk. Maar ik zit niet op mijn topdosis morfine, dus naar de huisarts gaan heeft dan ook weinig nut, want dan moet ik weer opbouwen met morfine. En zolang het te behapstukken is, wil ik dat maar zo houden. Het scheelt toch niet. En teveel morfine........nee, daar zit ik ook niet op te wachten meer. Dus als het nog dragelijk is, laat ik het wel zo.
Ik ben me aan het verheugen op 12 mei. Dan is het ME werelddag. Benefiet van Sonja red ik helaas niet, zoals jullie weten. Wel ga ik naar mijn liefste Vriend Wim. Dat is voor mij beter en ik wil weer heel graag even de armen voelen van Wim en Liana om me heen. Even niet alleen met de slopende ziekte die mij trof. Maar samen gelukkig zijn dat we elkaar door deze ziekte hebben ontmoet!!! Want dat is dan weer het positieve. Zonder ME had ik hen niet leren kennen, en dat kan ik me nu niet goed meer voorstellen!!!
Lfssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten