Tijdje geduurd voordat ik weer een beetje moed had om te bloggen. Energie is deze dagen ver te zoeken. Heb ook veel pijn. Zal te maken hebben met de blaadjes die van de bomen vallen, de hoge luchtvochtigheid, of gewoon met mezelf. Maar vandaag ga ik proberen een blog te schrijven.
Afgelopen zaterdag heeft mijn moeder met veel familieleden haar 80e verjaardag gevierd. Het is hard om dan je beperking weer te moeten merken en dus te weten dat het niet gaat lukken, om erbij te kunnen zijn. Gelukkig konden R, J en S wel naar oma toe en heeft ze een geweldige middag gehad. Ik wéét dat ze drie mensen enorm heeft gemist, mijn vader, mijn zoon en mezelf. Maar ik ben ook superblij dat de dag voor een dag was met een gouden randje. Die verdient ze!!! Ik weet ook dat het een fijn feestje is geweest, en dat het voor veel familieleden zelfs een reünie was, want de familie woont over heel Nederland, van Limburg naar Groningen en van Gelderland naar het Westen. En dan is het speciaal als er dan zoveel familieleden komen! Dank jullie wel! Ik heb op de verjaardag van mijn moeder heerlijk met haar gekletst via msn. En half oktober komt ze deze kant op.
Het blijft een rotziekte, waarmee je dus gewoon niet eens naar de verjaardag van je moeder kan. Nu weet ik dat mijn moeder het begrijpt en dat is al zo waardevol en dierbaar. Want we worden niet zo vaak begrepen!
©MiekeKwebbel
Als je ziekte een deel van je leven beheerst … beschouw hem dan als een bondgenoot!!
Ik ben mijn ziekte gaan zien als een immens groot doolhof!
Het is een uitdaging om geveld door pijn en erge vermoeidheid, dagelijks , zij het voetstapsgewijs, een deeltje van de zoektocht naar de uitgang af te leggen.
Er zijn dagen dat het meer een heen en weer stappen is en opbotsen van de ene hoge muur naar de andere.
Doordat sommige stukken van het doolhof zo smal en moeilijk begaanbaar zijn,ben ik genoodzaakt deze delen helemaal alleen te doen. Hierbij moet ik me zelfs als een slang in allerlei onnatuurlijke bochten wringen ,om al kruipend; soms zelfs gravend, met de innerlijke kracht die me nog rest mijn weg verder te zetten. Soms wordt de bodem onder mijn voeten zelfs onstabiel! Drijfzand vult dan de ruimte en sleurt me een heel eind mee naar een stuk pad dat ik reeds had afgelegd!
Gelukkig zijn er ook mensen die de grootste stukken van mijn weg samen bewandelen en me begeleiden, zoals mijn partner, mijn kinderen, vrienden, … en me goedbedoelde al of niet bruikbare hints geven. Mede door hun steun,kan ik samen met hen bruggen slaan en geraak ik weer een sprong verder! Ik voel me gesterkt en gemotiveerd om weer verder te gaan!
Doch de gedachte dat op het einde van het labyrinth er veel zonlicht is, een prachtige regenboog en wat nog belangrijker is alle mensen bij elkaar zijn, die ik liefheb en die ook van mij houden, geeft me een zekere aantrekking; de moed om door te zetten, ook al lijkt het soms uitzichtloos.
… Ooit zal ik onder een stralende hemel die regenboog aanschouwen en kunnen genieten van zijn kleurenpracht en dit SAMEN met al die lieve mensen!
Tot de volgende blog!
Lfssssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten