Slaap. Gapen, en moe zijn. Dan zegt je lichaam dat je rust moet nemen. Dat doen we allemaal. Maar wat als je niet kan slapen. Als je wakker bent in de nacht. Als je doodmoe naar bed gaat en je uren naar het plafond ligt te kijken. Het overkomt ons allemaal.
Als je #ME hebt, is je slaap verstoord. Je wordt er niet beter van en je gaat je er niet uitgerust van voelen. Pijn houdt je wakker, je hoofd houdt je wakker. Je kunt niet slapen of je slaapt en wordt wakker alsof je niet geslapen hebt. Ik zeg wel eens dat mijn lichaam in de nacht ook een marathon loopt. Nachtmerries zijn aan de orde van de nacht. Onrustige benen, hartslag die veel te snel gaat. Je lichaam snapt je niet. Je bent moe, maar slapen is niet de oplossing. Dat is ook #ME.
Het omdraaien van je bioritme is zo klaar. Dan slaap je niet meer in de nacht, maar ben je overdag een wrak. Heb je een watten hoofd. Haal eens een nacht door en probeer dan de dag erop gewoon je leven te leven. Dat doe je elke dag als je #ME hebt.
Je kan ons ook niet over één kam scheren. De één slaapt wel, de ander slaapt niet. De één voelt zich dan redelijk, de ander een wrak. Maar het is wel een heel herkenbaar symptoom bij #ME. Slaapstoornissen.
Mensen met bv OSAS(ernstige vorm van slaapapneu) kunnen begrijpen wat het is om niet de volledige slaapcyclus te kunnen slapen. Voelen zich ook een wrak. Zijn ook elke dag moe, worden ook moe wakker. Zo zijn er vast nog meer ziekten, die je slaap verstoren.
Het hoort bij #ME. Helaas.
En ik? Ik slaap laat in. Nooit voor twee uur in de nacht. Ik wil wel, ik lig vaak voor twaalf uur al op bed in mijn slaapkamer. Maar slapen laat altijd op zich wachten. De ochtend slaap ik het liefst. Dan kan ik de middag en avond iets beter aan. Maar een gezond ritme is dat natuurlijk niet. Dat merk ik ook. Slaapstoornis. En als ik dan slaap, maak ik de cyclus niet vol. Ik blijf steken in de droomfase, wat bij mij vaak een nachtmerrie fase is. Het hoort erbij. Daarom douche ik in de middaguren op de dagen dat de douchehulp mij komt helpen. Daarom maak ik afspraken het liefst in de middag in het ziekenhuis. Ik kan de ochtend niet aan. Ik zou het graag anders willen, maar daar denkt mijn lichaam anders over. Zo kan elke MEptn een ander verhaal schrijven over slapen. Over slaapstoornissen. Over hun ritme. Maar één ding is wel zeker, we rusten niet uit van slapen. En dat was toch wel zo bedoeld.
Deze blog kwam bij me op, omdat mijn bedmaatje afgelopen nacht maar twee uur heeft kunnen slapen. En die twee uur zijn vast nachtmerries geweest... Een symptoom van #ME.
Volgende keer weer meer............
Lfssssssssssssssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten