Onzekerheid sloopt. En daarom heb ik de onzekerheid uit mijn leven gehaald. Geen makkelijke keuze, maar wel de beste. Tot de onzekerheid niet is opgelost, is dit voor mij de keus overeind te blijven. Mensen die wraak willen nemen op mij? Prima, maar dan wel rechtstreeks en niet via via. Dan kan ik er tenminste wat aan doen/mee doen. Ben ik blij nu? Ja, niet omdat ik in sommige ogen het onderspit heb gedolven en de strijd heb opgegeven. Ik heb gekozen voor mijn gezondheid en voor de liefde en vriendschap van anderen. Dan maar zo als het niet anders kan. Ik zet hier voor mezelf nu een dikke streep onder, want vandaag was best een dag met een gouden randje.
Ik ben vanmorgen meegeweest met mijn zoon naar het ZH. En daarbij heb ik auto gereden, sinds een héle lange poos. En daar ben ik trots op. Mijn zoon had zijn kleine chirurgische ingreep in het ZH en wilde graag dat ik erbij zou zijn. Dat mag. En dan doet mama dat. Na thuiskomst was ik nog niet eens zo uitgeput. Moe, ja. Uitgeput meteen erna, nee. Nu inmiddels wel, maar dat mag. Verzuring van mijn spieren spelen een grote rol, armen, benen. Het is maar goed dat ik mijn armen kan laten rusten, anders kan ik niet eens meer een blog schrijven. Maar af en toe rust ertussen en ik ben tevreden. Tegen de verzuring en de pijn kan ik een morfine nemen, maar zo erg vind ik het niet. Of mijn pijngrens zich misschien verlegt, dat kan heel goed. Ben ik ook heel goed in. Maar ik ben tevreden zo. Ben meegeweest naar ZH en vanmiddag een dommeltje gedaan op mijn woonkamerbed. Mijn dag met een gouden randje. Altijd mijn gezin en mijn liefste vrienden op de achtergrond weten, die een vangnet voor me vormen. Dat voelt goed en dat voelt fijn. Dat is de bekroning van het gouden randje.
Mijn dag was dus vandaag fijn. Ondanks uiteraard alle klachten van mijn ziekte die ik gewoon niet meer wil, maar daar ben ik écht de enige niet in, en ik zal deze ook moeten accepteren. Vooralsnog zal deze ziekte, Mijn Leven met ME, chronisch zijn. Wil niet zeggen dat ik chronisch negatief ben. Het is me overkomen, sommige zeggen dat het dan zo bedoelt moet zijn, hoe dan ook, acceptatie maakt dat je weer chronisch positief naar het Leven kan kijken. Ook met ME. En nee, soms ook niet. Dan heb ik mijn baaldagen, huilbuien, rotmomenten ook. Hebben we allemaal. Want een chronische ziekte is nou eenmaal niet leuk, heel ingrijpend, dominerend, niet weg te denken. Maar het is zoals het is. Kom ik toch weer op de kleine genietmomenten. Want daar leef ik van. Zoals nu, dat mijn lieve gekke weglopende poes Snowy, heerlijk me steeds opzoekt, bij me ligt, ligt te spinnen, me geen moment uit het oog verliest en zelfs nu bij me slaapt op de slaapkamer (al is het in haar eigen kattenbak pffft). Vlgs mij gebruikt ze haar kattenbak als slaapplaats, waar ze zich terug kan trekken, want stinken doet ze niet, de kattenbak ook niet. Daarvoor gebruikt ze volgens mij die van boven ;-) Maar van haar geniet ik op dit moment. Van de stilte om me heen.
Mijn day after.... het is jammer dat het gelopen is zoals het is gelopen, maar het is voor mij nu wel beter.
Lfssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten