En toen sloeg hij genadeloos toe. PEM Het is ook allemaal teveel geweest de afgelopen week. Dus geen douchen vandaag, dat is even echt teveel. Gisteravond kwam hij binnen. Vannacht zelfs ervan wakker geworden. Een flinke dus. Geen excuus, geen ontkomen aan. Hij beslist zelf wanneer hij weer vertrekt. Ik heb daar geen controle over. Kan er ook niks tegen doen. Er is geen pilletje voor, buiten extra morfine om. Maar dat slik ik alleen als ik verga van de pijn. Zolang ik me rustig hou, is het dragelijk. Dat is ook precies wat hij wil. Waar hij binnenkomt en waarom hij de enorme uitputting, extra pijn en ellende wil veroorzaken, je kan er niks aan doen. Alleen maar hopen dat hij op een dag weer genoeg van je krijgt en voorzichtig je weer verlaat. PEM. Post Excertionele Malaise.
Gelukkig verlies ik mezelf nooit. Dicht bij jezelf blijven, en ondanks die ellendeling proberen te voelen waar er wel degelijk ook geniet momenten zijn, kleine weliswaar, maar ze zijn er. Chronisch positief. Anders kom ik er nooit vanaf. Dan zak ik in een depressie. En die heb ik al vaak genoeg binnen gelaten in het verleden, in het heden en de toekomst hoop ik sterk genoeg te kunnen blijven om die buiten mijn lichaam te houden.
Ik weet in ieder geval weer hoe een zware griep voelt. En omdat er een griepepidemie in Nederland heerst, weet ik dat er velen zijn, die daarmee te kampen hebben. Sterkte voor hen! Ik ben het gewend, de zware griep komt net als de PEM altijd onverwachts, onaangekondigd en zeker nooit gewenst! We slaan ons erdoor.
Ik zweef verder, rond op FB, plat in mijn bed, een spelletje, een naptime extra.
Jullie weten waar ik ben.
Lfssss
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten