17 januari 2013

Lieve bloglezers,

Ben geen held in gevoelens verwoorden op papier. Op mijn blog wil dat nog wel aardig lukken, omdat ik meer een "algemene toespraak" hou, maar op de één of andere manier wil dat één op één niet altijd lukken. Dan schijn ik altijd verkeerde woordkeuzes te maken. Ben hier al veel vrienden mee kwijtgeraakt. Nu ben ik op een punt gekomen dat ik het gelukkig ook wel weer uit kan leggen. maar het stelt me wel voor een dilemma. Voor een vraag. Hoe komt het. Ben ik te impulsief? Denk ik niet na voordat ik woorden neerzet? Kan het misschien met emotie en stress te maken hebben? Of misschien wel met brainfog dat ik achteraf soms écht niet weet hoe ik dingen heb geformuleerd? Ook wel bij mijn kinderen. Ze snappen er dan niks van en ik heb zoiets van, zo erg was het toch ook niet, of ik was toch best duidelijk. Maar dat is schijnbaar toch een handicap.Het niet kunnen uitleggen van gevoelens op papier. Zwart op wit. En degene die het tegen me zegt, geloof ik de laatste maanden ook onmiddellijk. Het kan toch geen toeval zijn dat ik op meerdere manieren bij heel verschillende mensen mijn gevoelens niet duidelijk kan maken.
En nu ik zo zit te typen is dat eigenlijk ook wel één op één in een gesprek. Vaak vloeien de tranen dan rijkelijk, kan ik helemaal niks meer zeggen of op papier zetten. Want dan besef ik dat ik wederóm iets heb gezegd wat niet overkomt zoals ik het bedoel. Ik kan daar mensen mee kwetsen, pijn doen, kinderen kennen me hopelijk nu wel, maar ook zij hebben dan zoiets van MAM.........doe even gewoon. En werkelijk, dat is dan niet gespeeld. Dan denk ik bij mezelf: huh? Wat? Weer? .......................Ik heb er therapieën genoeg voor gevolgd, maar toch val ik in een valkuil...die ikzelf graaf, maar gewoon niet zie.
En dan ga ik zó twijfelen aan mezelf, dat ik ook wel eens denk, verbeeld ik me mijn leven niet? Ben ik echt moe als ik werk? Verbeeld ik me deze onzichtbare ziekte niet. Verbeeld ik me al die pijn niet, al die ellende die gewoon toch echt bij #ME hoort, ook is vastgesteld, gediagnosticeerd. Wie ben ik in hemelsnaam en wat kom ik hier in hemelsnaam doen?
Mensen kwetsen? Mensen teleurstellen? Voor mezelf kiezen zegt Dr Visser uit Amsterdam. Ja tuurlijk, maar dan heb ik dat toch nog meer? Dan kan ik toch nóg minder betekenen. Laat ik mensen wel voldoende weten hoeveel ze voor me betekenen. Voel me erg gauw egoïstisch als ik voor mezelf kies! Dus dat.
Best een openbaring om het eens zo op papier te zetten. Mijn ziekte heeft daar aan de ene kant geen goed aan gedaan. Want het is een onzichtbare ziekte, dus wat zeur ik nou. Aan de andere kant heb ik mezelf wel nóg beter leren kennen.
Maar soms, soms denk ik toch .........Wát is de meerwaarde van mij?

Ik laat het hier bij, genoeg om over na te denken...
Oh en geen medelijden hoor, het zijn gedachtenspinsels vanuit mijn hoofd op papier hoor. Ik ben toch gewoon de Mar die jullie kennen toch? Dat moet wel.