Paar dagen geleden alweer. Sinds gisteren eindelijk het gevoel dat ik uit de PEM aan het krabbelen ben. Heeft dit keer toch ruim een week geduurd. Maar ik was aan het sukkelen en bikkelen. Heb mijn dagritme omgegooid. Ik zet nu in de ochtend een wekker om 9 uur. Of ik word wakker gemaakt door één van mijn gezinsleden. Dan word ik zoals altijd rustig wakker, laat mijn lichaam wakker worden. Ontbijt. In de middag rond half twee neem ik mijn Xanax en ga ik in de rust. Soms slaap ik een uurtje, soms lig ik heerlijk plat. In de avond zorg ik ervoor dat ik rond half twaalf uiterlijk op bed lig. Pc gaat meestal al eerder uit, maar er zijn uitzonderingen op elke "regel". In mijn slaapbed doe ik alleen nog even een spelletje op de mobiel. Neem ondertussen mijn medicijnen in. En dan slaap ik goed in. Ik heb wel veel nachtmerries, word regelmatig wakker tussendoor, maar op zich heb ik nu de afgelopen twee nachten, toch redelijke nachten gemaakt. Wat er weer toe leidt, dat ik dit ritme misschien kan volhouden. En heeft het ook baat bij verder herstel.
Zo is het elke keer weer uitzoeken wat kan helpen, of het gewoon over je heen laten komen, het is eigenlijk net als vriendschappen die je wel of niet verliest. De ene keer is het positief wat je uitprobeert de andere keer niet.
Vriendschappen die je door chronische ziekte verliest. Ik wist dat het gebeurde, maar als je werkt of je leven "gewoon" leidt, heb je dat niet zo in de gaten. Ik weet ook dat ik collega's die lang in de ziektewet zaten wel eens een kaartje stuurde, maar meer ook niet. Of je moest een goede band met iemand hebben opgebouwd, dan deed je wat meer moeite. Nu ik helaas al een paar jaar (vanaf 2009) de andere kant ken, weet ik dat het voor deze kant héél zwaar is. Of kan zijn. In het begin verlang je echt naar contact, een kaartje, een krabbel op facebook, een mailtje ... Het doet je zeer als je merkt dat het minder wordt. Of dat je op de één of andere vage manier helemaal geen contact hebt, met juist degene met wie je op de werkvloer ontzettend veel plezier in je werk hebt gehad. Dat juist weer anderen meer aandacht schenken aan je. Of je toevoegen als vriend/in op facebook. Ik had op een gegeven moment vrijwel alle collega's uit een verdrietige, in en in verdrietige bui verwijderd als vriend. Dat verdriet zakt en je voegt weer toe. Krijg je van sommigen geen respons meer op, anderen zeggen eerlijk, jij hebt mij ooit verwijderd, dus nu hoeft het ook niet meer. Anderen voegen je gelukkig wel weer toe. De één is actief en geïnteresseerd in je. De ander is een "stille" vriend. Het is eigenlijk precies als vriendschappen die om een misverstand verbreken, je het misverstand wil oplossen en bij de één is dat mogelijk, de ander heeft de weg afgesloten. Zo werkt het dus ook blijkbaar bij collega's. Je bent niet voor iedereen meer interessant genoeg omdat je niet meer werkt, of misschien zelfs wel omdat je een onzichtbare chronische ziekte hebt, die ook nog eens niet bekend is. Waar je voor moet vechten om het uit te leggen.
Toch kom je in je ziekteperiode, of gewoon in je leven, want het is gewoon je leven geworden helaas, op een bepaald punt, dat je het maar laat gaan. Je laat los. Je bent heel dankbaar en blij dat er collega's en vrienden wél je blijven zien wie je was. En verder laat je los. Je kan niet vasthouden wat niet vastgehouden wil worden. Natuurlijk is het jammer, en ik mis nog steeds sommige collega's waar ik heerlijk mee gewerkt heb altijd. Maar soms kan het niet anders. Ik heb nu ook veel MElotgenoten leren kennen, die me met een half woord begrijpen en die nu heel belangrijk zijn in mijn leven. Maar dankbaar dat er collega's, oud-collega's zijn, die dus wel bevriend met me zijn op facebook. Het is de enige manier voor mij om contact goed te kunnen houden. En de rest, die laat je los. Hoe pijn dat ook heeft gedaan en héél soms nog doet.
Nooit meer werken, nooit meer sociale contacten met collega's op de werkvloer. Nooit meer. En zo is het ook met een chronische ziekte, met een leven buiten de spotlights, je bent niet meer belangrijk voor iedereen en niet iedereen wil van je ziekte horen. Hoe goed je contact ook was.
Lfsssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten