En ook deze zondag is weer bijna voorbij. De Maya-kalender is opnieuw begonnen met de telling en ik hoop dat er niet al te veel mensen zijn geweest, die echt bang waren voor het eind van de Wereld. Ik had tegen mijn moeder gezegd, als we elkaar niet meer spreken, we komen elkaar aan de Andere Kant toch weer tegen. Zielsfamilie komt elkaar altijd weer tegen! Mijn moeder zei toen, jah, gaan we kijken hoe ver papa is met zijn Hemeltuin. Ik vond dat een mooie conversatie tussen mijn moeder en mezelf. De tekst op het kaartje van mijn vader destijds was: Nooit meer in je eigen tuintje lopen, de Hemeltuin is nu voor je open. Vandaar de conversatie. En het deed me goed. Maar bang voor het eind van de wereld op 21-12-2012 ben ik nooit geweest. Ik wist waar de Maya's in geloofden en geloven, dus geen angst. En we zijn er nog.
Gevangen in mijn lichaam. Zo voelt dat af en toe wel.
Ik geloof dat ik voor dit Leven heb gekozen, voordat ik geboren werd. Er zijn lessen in dit Leven die ik door moet maken .Waar ik uit kan leren, van kan leren en móet leren om verder te kunnen. Zo heeft elk Leven wat je leeft een Doel en weet je dat je er door heen moet.
Maar ik ben geen zwevend mens, die alleen maar spiritueel bezig is met mijn opdracht op dit moment hier op Aarde. Ik heb beide benen op de grond staan. En ik voel me vaak gevangen in mijn lichaam de laatste jaren. Het doet wat ik niet wil. Mijn lichaam kan niet meer wat ik wel wil. Soms vraag ik me werkelijk af wat het doel hier op Aarde dan voor mij moet zijn. Maar meestal hou ik me daar niet mee bezig en probeer om te gaan met de ziekte #ME en mijn hoofd boven water te houden. Een stuk Weten, maar ook zéker een stuk nuchterheid. Ik ben gewoon wie ik ben, wie jullie zien en wie jullie zien vechten voor zichzelf en haar gezin. Als ik me alleen maar bezig zou houden met het feit dat het goed zou zijn dat ik deze ziekte door moet maken omdat het mijn doel op Aarde is, dan zou ik me daar niet bij neer kunnen leggen en daar enorm depressief van worden en misschien nog wel erger.
Gedachtenspinsel door een conversatie met mijn moeder door de kalender van de Maya's....
Morgen is het Kerstavond. Ieder heeft daar zijn eigen gevoel bij, viert het op zijn eigen manier, of viert niks. Staat misschien alleen ergens bij stil. Het zijn van die periodes dat je vaak jezelf afvraagt hoe het verder gaat, of juist terug kijkt. R en ik zijn al jaren met z'n tweeën met Kerstavond en 1e Kerstdag. De jongelui gaan naar hun eigen vader, stiefmoeder en zusje. Vandaag heeft J samen met haar pleegzus de stad Groningen bezocht en de kerstinkopen gedaan. Ze zijn er dus klaar voor :-).
Morgen worden voor hier de boodschappen nog gehaald. Morgenochtend als ik wakker ben maar een lijstje maken, of straks, kan ook. Zie wel even.
Voor mij is de Kerst een periode van terugkijken. Wat wil ik nog, hoe wil ik dat, is het haalbaar. Dat soort dingen. We maken er nooit erg uitbundige dagen van. Gewoon jezelf zijn, genieten van elkaar en verder niks bijzonders. Dat is voor mij Kerst.
Nou, zo is er toch wel weer wat voorbij gekomen. Hebben jullie gezien dat ik de you tube filmpjes van de Wetenschap voor Patiënten m.b.t #ME, college gegeven door Prof. Dr. K.de Meirleir hier op mijn blog onder elkaar heb gezet?
Hier kun je lezen wie Prof. Dr. de Meirleir is.
http://www.levenmetmecvs.nl/behandelingen/dr-de-meirleir/
Tot zover vandaag maar weer.
Lfssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten