31 januari 2013

Hallo bloglezers,

Onzekerheid sloopt. En daarom heb ik de onzekerheid uit mijn leven gehaald. Geen makkelijke keuze, maar wel de beste. Tot de onzekerheid niet is opgelost, is dit voor mij de keus overeind te blijven. Mensen die wraak willen nemen op mij? Prima, maar dan wel rechtstreeks en niet via via. Dan kan ik er tenminste wat aan doen/mee doen. Ben ik blij nu? Ja, niet omdat ik in sommige ogen het onderspit heb gedolven en de strijd heb opgegeven. Ik heb gekozen voor mijn gezondheid en voor de liefde en vriendschap van anderen. Dan maar zo als het niet anders kan. Ik zet hier voor mezelf nu een dikke streep onder, want vandaag was best een dag met een gouden randje.

Ik ben vanmorgen meegeweest met mijn zoon naar het ZH. En daarbij heb ik auto gereden, sinds een héle lange poos. En daar ben ik trots op. Mijn zoon had zijn kleine chirurgische ingreep in het ZH en wilde graag dat ik erbij zou zijn. Dat mag. En dan doet mama dat. Na thuiskomst was ik nog niet eens zo uitgeput. Moe, ja. Uitgeput meteen erna, nee. Nu inmiddels wel, maar dat mag. Verzuring van mijn spieren spelen een grote rol, armen, benen. Het is maar goed dat ik mijn armen kan laten rusten, anders kan ik niet eens meer een blog schrijven. Maar af en toe rust ertussen en ik ben tevreden. Tegen de verzuring en de pijn kan ik een morfine nemen, maar zo erg vind ik het niet. Of mijn pijngrens zich misschien verlegt, dat kan heel goed. Ben ik ook heel goed in. Maar ik ben tevreden zo. Ben meegeweest naar ZH en vanmiddag een dommeltje gedaan op mijn woonkamerbed. Mijn dag met een gouden randje. Altijd mijn gezin en mijn liefste vrienden op de achtergrond weten, die een vangnet voor me vormen. Dat voelt goed en dat voelt fijn. Dat is de bekroning van het gouden randje.

Mijn dag was dus vandaag fijn. Ondanks uiteraard alle klachten van mijn ziekte die ik gewoon niet meer wil, maar daar ben ik écht de enige niet in, en ik zal deze ook moeten accepteren. Vooralsnog zal deze ziekte, Mijn Leven met ME, chronisch zijn. Wil niet zeggen dat ik chronisch negatief ben. Het is me overkomen, sommige zeggen dat het dan zo bedoelt moet zijn, hoe dan ook, acceptatie maakt dat je weer chronisch positief naar het Leven kan kijken. Ook met ME. En nee, soms ook niet. Dan heb ik mijn baaldagen, huilbuien, rotmomenten ook. Hebben we allemaal. Want een chronische ziekte is nou eenmaal niet leuk, heel ingrijpend, dominerend, niet weg te denken. Maar het is zoals het is. Kom ik toch weer op de kleine genietmomenten. Want daar leef ik van. Zoals nu, dat mijn lieve gekke weglopende poes Snowy, heerlijk me steeds opzoekt, bij me ligt, ligt te spinnen, me geen moment uit het oog verliest en zelfs nu bij me slaapt op de slaapkamer (al is het in haar eigen kattenbak pffft). Vlgs mij gebruikt ze haar kattenbak als slaapplaats, waar ze zich terug kan trekken, want stinken doet ze niet, de kattenbak ook niet. Daarvoor gebruikt ze volgens mij die van boven ;-) Maar van haar geniet ik op dit moment. Van de stilte om me heen.

Mijn day after.... het is jammer dat het gelopen is zoals het is gelopen, maar het is voor mij nu wel beter.

Lfssssss

30 januari 2013

Hallo bloglezers,

Overal kom je ze tegen. Mensen die aardig zijn, die je dingen vertelt, toevertrouwd en die dat later behoorlijk beschamen door het te gebruiken tegen je. Het maakt niet dat je zelfvertrouwen groeit. Je kan er zelfs last van hebben. Ik heb me mijn hele leven al afgevraagd, waarom mensen op die manier zich tegen je keren.
Er werd een status geplaatst, die ik herkende. Die sloeg doodleuk op mij en mijn gezin! Niet even via een PB me aangesproken, maar iedereen in het ongewisse een zgn algemene status laten beoordelen. Ik kan daar slecht tegen.
Omdat ik niet op FB zomaar reageer op een status als heel herkenbaar voor mij, heb ik via PB deze persoon aangesproken. Wat waren de redenen om dit op een open FB neer te zetten, ipv mij hierover aan te spreken. Ik ga er hier niet te diep op in. Vind ik niet nodig. Alleen Social Media = Social Life ©MissMieke.
Het gevolg was dat  er over en weer woorden vielen en ik het besluit heb genomen tot ontvrienden over te gaan. In het dagelijks leven bij een normaal sociaal leven, zou je zo iemand negeren in je leven en een poos rust willen. Maar aangezien ik geen normaal sociaal leven heb als heel veel anderen, zijn de "gevolgen" er eerder zichtbaar van, door te ontvrienden. Toen ook daarna mijn partner hierin werd betrokken, ben ik zelfs overgegaan naar blocken. Heeft op zich niet zo heel veel meerwaarde, want deze blog staat openbaar. Maar zoals ik ook in het gesprek schreef met betreffend persoon. Ik heb niks te verbergen, verschuil me nergens achter, maar ik heb wel te maken als eerste met mijn partner en mijn kinderen.
Als je dan achteraf merkt, dat nóg weer anderen door persoon erbij betrokken worden, stuiter ik eigenlijk behoorlijk. Het is hard om erachter te komen dat mensen wraak willen nemen. En dan achter je rug, óver de rug van één van je lieve MEdelotgenoten.
Het enige wat ik kan doen, is gewoon mezelf blijven (eerlijk, oprecht, soms eens klagend tegen de één, terwijl het klagen meer over mezelf zegt op die momenten dan over de persoon waar je over klaagt etc). Ik hoop dat mensen inzien wat voor kwaad ze aanrichten, maar ik leef wel voor mezelf en mijn gezin, zonder anderen kwaad te (willen) doen.
Dat is dus het andere nadeel van mijn sociaal leven via FB en/of Twitter. Alles staat zwart op wit. Heb je een normaal sociaal leven, kan je praten van persoon tot persoon en meteen reageren als iets niet klopt. Of als iemand iets tegen je gaat gebruiken, kan je er nog over praten. Dingen die zwart op wit staan, zijn vaak anders bedoeld en gemeend, dan ze er zwart op wit uitzien. Als het tegen je gebruikt wordt op deze manier, kan je weinig méér doen, dan hopen dat iemand ook jouw kant van het verhaal zou willen horen en in welk verband je dingen hebt geschreven. Want het verband kan ook helemaal uit elkaar gerukt zijn.

Eerlijkheid, oprechtheid, meeleven, open staan, ► dat ben ik. Ik ben niet perfect, maar wat ik zeg heeft altijd een reden of een aanleiding. Of het zegt meer over mij hoe ik me op dat moment voel, dan over degene waar ik iets over zeg. Mezelf verdedigen hoeft niet. Ik weet dat ik nooit wat bewust verkeerds over lotgenoten zal zeggen. Omdat ons leven zo gelijk is en tegelijkertijd zo divers.
Dus het enige wat ik kan doen, is afwachten en mezelf blijven. Take it or leave it. Maar wees wel eerlijk. Want onzekerheid sloopt.

Ook dit is een deel van mijn Leven met ME. Mijn leven via social media, omdat het op de manier die anderen gebruiken niet meer kan. Omdat ik dat niet aankan.

Lfssss

29 januari 2013

Hallo bloglezers,

Kleine genietmomentjes. Ken je ze? Een bloemetje die je ziet, een vogeltje die je hoort, de rust die er heerst,  je huisdier die innig tevreden bij je ligt? Een lief kaartje van iemand, een lief woord of een onverwachte "like" op facebook?
Die kleine genietmomentjes zorgen ervoor dat je de dagen weer ziet zitten als je het moeilijk hebt, zorgen voor een glimlach op onverwachte momenten, zorgen voor innerlijke rust. Ik hou van ze. Je verwacht ze niet, en ze overkomen je. Het is dan dat je je geliefd voelt, begrepen, of gewoon tevreden. Kleine genietmomenten zorgen ervoor dat je van dag naar dag kunt leven en ze dan ook daadwerkelijk tegenkomt. Wat is er mooier dan zo'n genietmomentje wat je geluk brengt. Hoe moeilijk je het ook hebt, wat voor slechte dag je ook hebt, hoeveel pijn of verdriet je ook hebt. Een vlinder die dichtbij komt en je vluchtig aanraakt, een vogel die voor je neerstrijkt en niet bang lijkt te zijn. Ik hou van ze.
Zoek er niet naar, ze overkomen je.

Er zijn ook zwarte momentjes in je dagen. Ken je ze? Een vaag bericht wat je ter ore komt en wat niet klopt of waar je je aan ergert? Een auto die niet wil starten, pijn die je niet kunt negeren? Een moment van het weten van verdrietig nieuws, rouwmomenten of het niet begrepen voelen. Een mailtje die je pijn doet, een berichtje die je niet begrijpt. Een trein of bus die voor je neus weg rijdt? Ken je ze? Ik wel.
Dan merk je dat niet alleen je gezicht vertrekt, maar dat je pijn hebt in je innerlijk. Dat het onbegrijpelijk is of dat het je irriteert. Je gezicht spreekt boekdelen.
Vertrouwen wat je schonk en geschaad wordt, niet rechtstreeks aangesproken worden, maar zeker weten dat het over jou gaat? Gepest worden en niet gehoord worden? Ken je ze? Ik wel.

Op de zwarte momentjes in je dagen, moet je denken aan je kleine genietmomentjes. Die dragen je. Zwarte momentjes laten je vallen en genietmomentjes dragen je verder. Op de zwarte momenten moet je niet stil blijven staan, maar doorgaan. en zeker in jezelf blijven geloven. Maak van de zwarte momentjes, hoe moeilijk het soms ook lijkt, genietmomentjes. Of ruil ze in voor genietmomentjes. Dat helpt mij. Want zolang je in jezelf gelooft, dicht bij jezelf blijft en je niet laat afleiden, komt het wel goed met je.
Geef jezelf de gelegenheid sterker te worden door de zwarte momentjes, waardoor je in de genietmomentjes nog méér kan genieten dan anders. Laat je nooit klein krijgen.
Je zou hier niet op de wereld zijn als dat geen reden zou hebben... Heb vertrouwen in jezelf, je kracht en je eigen kunnen.

Lfsssss

26 januari 2013

Hallo bloglezers,

En dan is ook zo het weekend alweer op de helft.
Gisteren een best wel goede dag gehad. Trots op H. Hij gaat volgend jaar starten op de opleiding MBO Sport en Bewegen. Helemaal zin in en super enthousiast, dus nu heeft hij ook zijn doel voor volgend schooljaar en weet hij waarom hij dit jaar zijn examen wil halen. J heeft een lange dag gehad gisteren. Ze heeft geholpen op de Open Dag bij haar op de opleiding Doktersassistente, er waren alleen eerste jaars en samen met een studiegenootje vonden de leerkachten het prettig om ook twee tweede jaars studenten erbij te hebben.
Huishoudelijke hulp is gister geweest, maar ik ben écht niet tevreden, dus had in de middag gebeld, maar moet maandag terugbellen, dan is degene die over mijn wijk/dorp gaat aanwezig. Deze hoeft écht niet terug te komen. De rotzooi ligt nog overal en je hebt absoluut geen idéé dat ze zijn geweest. Klusje dus voor maandag, bellen met TSN.
Douchehulp geweest, heerlijk even onder de stralen. Was lekker, maar ik was behoorlijk moe geworden van de huishoudelijke hulp op dezelfde dag, dus ook dat gaat niet meer gebeuren.

Vandaag een emotionele rollercoaster in mijn lijf. Wat kan dát je dan ook weer ineens overvallen.
Tranen die  lopen om de domste dingen, op de stomste momenten. Emoties waar je geen kánt mee op kan. Bah! Ook de brainfog is op zulke dagen enorm aanwezig en ook ligt dan mijn lat héél laag.
Kan weinig hebben, raak in de stress van het minste geringste, irriteer me aan de meest vreemde dingen. En ga zo maar door. Je lijkt dan te vervallen in een depressie en tóch voelt het anders. Ik kan het niet goed uitleggen, maar ik denk dat het misschien wel begrepen wordt, en anders moet je me maar gewoon geloven dat het een verschrikkelijk gevoel is en dat het er een verschrikkelijke dag van maakt.
Volgens ME/cvs expert Ashok Gupta is de amygdala (gelegen in het limbisch systeem, oerbrein of emotionele brein) de oorzaak van deze overstimulatie.

De avond verliep relatief rustig. Mijn levensmaatje, mijn maatje en mijn zoon hebben me gesteund en weer uit de emotionele trigger weten te krijgen, alleen ben ik dus nu doodmoe. Dát is dan weer een normaal gevolg. Je kan er niks aan doen denk ik. Dat is nou eenmaal zo. Ook "normale" mensen en daarbij bedoel ik dus mensen met geen chronische ziekte o.i.d. raken uitgeput na een emotionele dag.

Morgen hópelijk een rustige dag, met weinig input en rust in huis.

Lfssssssss

24 januari 2013

Hallo bloglezers,

En dan is in een handomdraai de week weer om. Heb werkelijk het gevoel sinds ik bedlegerig ben, dat ik de dagen niet meer bij kan houden en ze in een handomdraai aan me voorbijschieten. Vanmiddag zelfs stress om dingen nog klaar te maken voor de post. Mijn rare ritme is daar natuurlijk ook debet aan, want ook vanochtend heb ik de ochtend gemist. Walgelijke droom gehad. Noem het gerust een nachtmerrie en zo duidelijk, dat ik er de hele dag aan ben lopen denken en het vanavond zelfs even met mijn moeder heb gedeeld. Bah, daar kan ik dan een hele dag last van hebben. Ik weet dat levendig dromen en nachtmerries er wel bij horen, anderen hebben daar net zo goed last van. Okee, dat ik dagelijks nooit alle slaapfases haal dat weet ik. Vandaag in ieder geval in een droomwereld geleefd, omdat ik steeds teruggetrokken werd die nachtmerrie in.
H vanochtend inderdaad nog een hechting kunnen laten verwijderen bij zijn litteken #liesbreukoperatie. Zijn oplosbare hechtingen, maar wij lossen niet alles op ;-) Gelukkig kon de HA het verwijderen. De andere kant wilde meneer niet laten zien, want het eraf trekken van de pleister doet zeer .......... pfffffft. Okee, we zullen zien waar het toe leidt. Zijn knie die steeds op slot springt, jawel, even aankijken en blijft hij last houden, dan weer terugkomen. Vlgs mij hebben de HA van de zorgverzekering ook de opdracht om steeds minder snel door te verwijzen. H stond hier dus vanavond weer met een knie op slot, dan klikt ie nog wel weer open, en dan heeft hij behoorlijke pijn. Desnoods binnenkort weer terug.
De psycholoog komt definitief op 6 febr langs. Die afspraak heeft H met hem gemaakt. Een week later dus dan ik dacht. Ik vind het goed hoor. Moet wel op 7 febr naar Dr Visser in Amsterdam, maar 6 febr hoef ik de deur niet uit voor de afspraak. Dus dat red ik wel, denk ik.
Okee, morgen dus vrijdag, douchedag voor mij, de hulp komt in de ochtenduren, en in de middag staat de voedselbank weer op het programma. Hopelijk verse groenten, vind ik altijd zo lekker. Maar is elke week weer afwachten. Fruit moet je altijd eigenlijk dezelfde dag opeten, en anders maken we van appels die er misschien zijn, wel appeltaart. Vlgs mij heb ik nog een pak in de kast. Anders heb ik nog bladerdeeg.
Morgen gaat H na school naar zijn vervolgopleiding een inschrijfformulier halen, en daarna met de klas wokken voor de Kerst ( hahaha, van 2012 ► ze lopen wat achter :P). J gaat na school naar Cas, eten in de stad en daarna helpen op de open dag op haar opleiding. Wat dus betekent, dat R en ik morgenavond alleen eten. Mooi makkelijk dus. Broodje ei ofzo.
Dit waren mijn belevenissen wel. Mijn PEM heb ik overleefd, en ik hoop die ook niet zo snel meer terug te zien. Baai baai en zwaai zwaai. ;-)

Wel wil ik als trotse MEdelotgenoot graag een krantenartikel delen. Hier lezen zal niet lukken, maar aanklikken en dan opslaan. Kan je het altijd vergroten ... Marry je bent een Kanjer!!! En weet iemand een goede journalist(e) hier in Groningen, ook ik ben bereid mijn verhaal te doen!

Lfsss

23 januari 2013

Hallo bloglezers,

Na wat heftige dagen, weer even een blog. Heb de afgelopen dagen knopen doorgehakt, mezelf weer opgepakt, en losgelaten. 

Gisteren was een erg slechte dag, noem het gerust PEM, na alle emoties en spanningen. Maar het was ook weer nodig om weer verder te kunnen. R heeft me gisteren geholpen met douchen en dat is wel superlief!!!! 

Vandaag de ochtend overgeslagen. Ik heb niks gehoord. Wel heel veel gedroomd, dat dan weer wel, dus uitgerust wakker worden is me nog steeds niet gelukt. En door een fout bij de apotheek heb ik nu geen oxycontin vanaf gisteravond, zijn er morgen pas. Dus de pijn was hels toen ik vanmorgen wakker werd. Het is toch al meer met de sneeuw, en met de emoties van de afgelopen dagen die in mijn lijf altijd weer extra terug te voelen zijn, dus vanmorgen ook nog eens zonder oxycontin wakker geworden..... Oh nee, vanmiddag, zei net al dat ik de ochtend heb overgeslagen ;-) 

Nu op een combinatie van oxynorm met pcm om het dragelijk te maken. Morgen de oxycontin weer. Ik hoopte ook wel dat ik wel zonder deze langdurig werkende morfinepreparaat zou kunnen, maar helaas pindakaas.

Vanmiddag was H op tijd thuis. Woensdag nog altijd een korte dag voor hem. 

Verder heb ik mijn lieve vriendin G kunnen verrassen met een vroeg verjaardagscadeau. Had gisteren namelijk wat geld terug gekregen van een electra bedrijf. Waarom is me nog volstrekt onduidelijk, hoewel ik wel een vermoeden heb. Het was in ieder geval genoeg om haar te verrassen met een lekkere elektrische deken voor haar bed beneden!! Dan is het voor haar ook beter als ze beneden is. 

Ook vriendin M geholpen om een lijst te maken voor een ander item rondom ME. Ze is zo druk achter de schermen! Ik heb haar vanmiddag gelukkig mooi kunnen helpen!!! En daar ben ik blij mee. Heb daardoor ook wat druk van haar schouders kunnen halen. Samen red je het nét even wat makkelijker. Maar wat ik moest opzoeken was wel iets waar ik enorm van geschrokken was. Jemig, wat een ellende achter de deuren van behandelaar(s) ME (wat ze zelf zeggen te zijn). Later hier misschien ooit nog meer over.

R had geen zin om te koken, H was wel op tijd thuis, maar die kan nog niet alleen koken en J was te laat thuis vandaag. Dus lekker makkelijk vanavond. Pizza. Maar was prima te doen. 

Vanavond even een verrassing voor mijn liefste maatje klaarmaken, kan die morgen op de post, samen met het spel wat H weer verkocht heeft via internet. Ook de formulieren voor de petitie even in een enveloppe, kunnen die morgen ook weg. Morgen moet ik met de indicatiepapieren van H aan de gang. Van Rec4 of Renn4. Ook hebben we afgesproken dat H vrijdag naar de open dag gaat van zijn opleiding volgend jaar om een inschrijvingsformulier te halen, want het is niet via internet te regelen. Steeds een foutmelding. #fail (en dat nu al ;-))

Dus heb nog wel wat op de planning. Vlg week woensdag weer afspraak met psych van H die dan thuis komt, omdat ik bedlegerig ben. Super! Vind ik zo ontzettend tof! En morgen moet H naar de HA voor zijn littteken. Eén kant lijkt te infecteren en aan de andere kant lijkt er nog een hechting te zitten. 

Dat was het denk ik voor nu wel even. 

Lfssssss

21 januari 2013

Hallo bloglezers,

Na een best heel gezellig weekend, met mijn gezinnetje, was het vandaag weer maandag, en nog wel "Bleu Monday"...... Maar ja, ik ben niet bijgelovig, dus ook deze term zit niet in mijn systeem en ken ik pas sinds ik op Facebook actief ben. Dus het zegt me niks ;-)
Het weekend was fijn. Vrijdag kwam N, vriendin van H, voor het weekend. Zij hebben zaterdag met z'n tweetjes door weer en ((koude en snijdende)) wind de wijk hier in Heiligerlee doorkruist om de formulieren weer op te halen met de handtekeningen voor de petitie. Verder hebben ze zich prima vermaakt. Gisteren was het ook duidelijk dat N n iet terug kon komen naar Amsterdam, dus is ze een nachtje langer gebleven en heeft H haar vanmorgen naar station Groningen gebracht. Dat was rond elf uur, en ze was rond half vier thuis. Hele reis dit keer, maar ze heeft de oversteek overleefd gelukkig. H was vandaag vrij van school, de kachel was stuk, dus het was veel te koud om de kinderen les te geven. J is maandags altijd vrij van de opleiding, dus zo hadden we eigenlijk een lang weekend.
Gelukkig voor H en J vermaakten ze zich prima vandaag, want door de sneeuwval van afgelopen nacht, was mijn lijf in protest gekomen. Nog niet eerder zo heftig meegemaakt. Ligt er prachtige sneeuw, een mooi wit dek, sneeuwt nog steeds en ik voelde me bleghhh. Kon wel janken om niks (hoezo een muts eerste klas), misselijk (aan iets eten hoefde ik dus écht niet te denken), pijn in spieren en gewrichten (waarom ook niet) en mij lijf leek lood (gewoon alsof er van alles aanhing wat ik mee moet slepen).
Fijn om te lezen was wel dat ik niet de enige ben met ME met deze klachten. En ik denk zomaar dat er heel veel met spierziekten, reuma etc hier heel veel last van hebben. Ik heb mezelf dus weer bij elkaar geraapt en de rest van de dag is vrij rustig verlopen.
Je wil zo graag begrepen worden, je wil zo graag dat mensen snappen dat de mooie witte wereld van achter het glas écht heel mooi is, maar dat je wel eens flink baalt dat je juist op deze mooie momenten je lijf extra voelt. Dan is het moeilijk om de blijheid en positiviteit weer op te pakken. Maar het is me gelukt.
Heb voor het eten nog even een extra rustmoment gehad, en straks weer lekker slapen.
Hopelijk heb ik morgen een betere dag, want vandaag heb ik zelfs mijn douchehulp moeten afzeggen, ik wil dus graag morgen douchen. Ik kan mijn hulp laten weten, of misschien onder begeleiding van R.

We gaan voor een betere dag morgen!!! #chronischpositief

Lfsssss




Echte vrienden hebben is bijzonder ,
dat er nog zo een mensen bestaan een wonder .
Een echte vriendschap voelt zo goed,
omdat je vrienden u vaak tonen of zeggen
hoe het moet.
Met een echte vriend kan je lachen en gieren,
en ook verdriet en geluk mee vieren.
Ik heb zo een paar heel bijzondere
vrienden in mijn leven.
Die me echt steunen en liefde geven.
Zitten er sommige bij die ik nog niet
zo lang ken .
Maar die me wel respecteren en bewonderen,
zoals ik ben.
Bedankt daarvoor ♥ ♥

18 januari 2013

Hallo bloglezers,

Wat ik me steeds meer besef, is dat eigenlijk mijn hele leven in het teken staat en heeft gestaan van ME.
Ik weet pas vanaf 2006 van mijn eigen HA dat ik de ziekte heb. Ik dacht toen ik het hoorde, dat het een ziekte was als bijvoorbeeld burn-out 
Nu weet ik (helaas) wel beter. En toch wil ik het soms niet geloven. Wil ik net als een ander die het niet ziet, denken dat het een inbeelding is van mezelf. Ben ik wel ziek, stel ik me niet aan, je ziet toch niks, en wat ik voel, is dat niet ingebeeld. Ik heb zelf het idee, dat het toch een ontkenning is van een ziekte die is gediagnosticeerd. Het is ook door het Vermoeidheidscentrum in Lelystad door Internist Wijlhuizen vastgesteld.
Ik verbeeld het me allemaal niet. Maar het is een gevecht in jezelf omdat je het niet wilt weten. Ik zou zo graag mijn lichaam willen inruilen en verder gaan waar ik gebleven was in 2009.
Nu ben ik onder behandeling bij Dr Visser in Amsterdam. Puur om meer gegevens te verkrijgen en nu ook de carnitene te kunnen slikken die ik hard nodig heb.Die krijg je bij een HA niet.
Ik ben ook zo benieuwd naar de waarde van de VitB12 die volgens mijn HA altijd goed is geweest, maar bij deze ziekte kan het veel te laag zijn.
Als je de filmpjes hoort en bekijkt van Prof Dr de Meirleir, die ik ook op een pagina op mijn blog heb staan, dan herken ik veel, maar er is nog niks aangetoond in testen. Daar ben ik nu mee bezig. Want je wil zo graag bewijs. Zo zijn wij als mensen ingesteld denk ik, zo zijn we opgevoed, eerst zien en dan geloven.
Je wilt het niet geloven als je het niet gezien hebt dat je afwijkingen in je immuunsysteem hebt, dat je anders reageert als een ander op stress, licht, geluid.
Maar terugkijkend op mijn leven heb ik het altijd gehad. Vanaf mijn 14e. Ik moet het dus wel geloven want ook daar zijn dus bewijzen die duidelijk zijn. Door mijn hele leven gaan de bewijzen als een rode draad, dat ik deze ziekte toch echt heb. Wat zit een mens dan complex in elkaar.
Ik zit nu ook met de ogen dicht dit te typen. Lang leve het blind typen wat mijn ouders mij hebben laten leren bij een cursus blind typen  Moet het straks wel nakijken, hoop dat ik het zelf nog ga begrijpen. Het gaat volgens mij van de ha op de tak.  Maar de ogen dicht is zo heerlijk aan mijn ogen, de rust donker, geen geluid  op dit moment alleen thuis. Dat is gewoon niet voor te stellen. Heb ik mezelf ook nooit voor kunnen stellen.
Okee, onder alle twijfels gaat nu een dikke streep, ik weet beter en ik zal de ziekte in mijn leven verder  integreren. Waar ik dus al zolang mee bezig ben. Ik zoek de zon weer op in mezelf met de wetenschap, dat ik ziek ben en mijn beperkingen heb. Dan kan ik weer verder.

Weekend! H's vriendin komt vanavond voor het weekend, dus dat gaat goed komen. J zal zichzelf ook wel vermaken en ik ga dit weekend écht een rustig weekend houden. gewoon lekker mijn ding doen, waar ik zin in heb, en wat mijn lichaam aangeeft wat ik kan. Zoals elk weekend.
Gewoon genieten en hopen dat ik ook mijn momenten van rust kan pakken. Stress, te druk om me heen, geluid......dat zijn behoorlijke beperkingen binnen een gezin.

Fijn weekend

Lfsss

17 januari 2013

Lieve bloglezers,

Ben geen held in gevoelens verwoorden op papier. Op mijn blog wil dat nog wel aardig lukken, omdat ik meer een "algemene toespraak" hou, maar op de één of andere manier wil dat één op één niet altijd lukken. Dan schijn ik altijd verkeerde woordkeuzes te maken. Ben hier al veel vrienden mee kwijtgeraakt. Nu ben ik op een punt gekomen dat ik het gelukkig ook wel weer uit kan leggen. maar het stelt me wel voor een dilemma. Voor een vraag. Hoe komt het. Ben ik te impulsief? Denk ik niet na voordat ik woorden neerzet? Kan het misschien met emotie en stress te maken hebben? Of misschien wel met brainfog dat ik achteraf soms écht niet weet hoe ik dingen heb geformuleerd? Ook wel bij mijn kinderen. Ze snappen er dan niks van en ik heb zoiets van, zo erg was het toch ook niet, of ik was toch best duidelijk. Maar dat is schijnbaar toch een handicap.Het niet kunnen uitleggen van gevoelens op papier. Zwart op wit. En degene die het tegen me zegt, geloof ik de laatste maanden ook onmiddellijk. Het kan toch geen toeval zijn dat ik op meerdere manieren bij heel verschillende mensen mijn gevoelens niet duidelijk kan maken.
En nu ik zo zit te typen is dat eigenlijk ook wel één op één in een gesprek. Vaak vloeien de tranen dan rijkelijk, kan ik helemaal niks meer zeggen of op papier zetten. Want dan besef ik dat ik wederóm iets heb gezegd wat niet overkomt zoals ik het bedoel. Ik kan daar mensen mee kwetsen, pijn doen, kinderen kennen me hopelijk nu wel, maar ook zij hebben dan zoiets van MAM.........doe even gewoon. En werkelijk, dat is dan niet gespeeld. Dan denk ik bij mezelf: huh? Wat? Weer? .......................Ik heb er therapieën genoeg voor gevolgd, maar toch val ik in een valkuil...die ikzelf graaf, maar gewoon niet zie.
En dan ga ik zó twijfelen aan mezelf, dat ik ook wel eens denk, verbeeld ik me mijn leven niet? Ben ik echt moe als ik werk? Verbeeld ik me deze onzichtbare ziekte niet. Verbeeld ik me al die pijn niet, al die ellende die gewoon toch echt bij #ME hoort, ook is vastgesteld, gediagnosticeerd. Wie ben ik in hemelsnaam en wat kom ik hier in hemelsnaam doen?
Mensen kwetsen? Mensen teleurstellen? Voor mezelf kiezen zegt Dr Visser uit Amsterdam. Ja tuurlijk, maar dan heb ik dat toch nog meer? Dan kan ik toch nóg minder betekenen. Laat ik mensen wel voldoende weten hoeveel ze voor me betekenen. Voel me erg gauw egoïstisch als ik voor mezelf kies! Dus dat.
Best een openbaring om het eens zo op papier te zetten. Mijn ziekte heeft daar aan de ene kant geen goed aan gedaan. Want het is een onzichtbare ziekte, dus wat zeur ik nou. Aan de andere kant heb ik mezelf wel nóg beter leren kennen.
Maar soms, soms denk ik toch .........Wát is de meerwaarde van mij?

Ik laat het hier bij, genoeg om over na te denken...
Oh en geen medelijden hoor, het zijn gedachtenspinsels vanuit mijn hoofd op papier hoor. Ik ben toch gewoon de Mar die jullie kennen toch? Dat moet wel.

16 januari 2013

Hallo Bloglezers,

Alweer wat geleerd van een MEdelotgenote. Ook weer nooit bij stilgestaan, maar wat wordt mijn leven eigenlijk toch steeds beperkter.
Maar door emoties en stress kan je dus ook in een PEM verzeild raken. En dat ben ik dus rijkelijk gegaan. Hoofdpijn, vermoeidheid, uitputting, verzuring voeren de  boventoon.
Heb vanmorgen kunnen uitslapen, maar het geeft geen verlichting. Op dit  moment tenminste nog niet. Zal vast wel weer komen. Na wéér heel veel rust en ondertussen lepels sparen voor 7 februari, dan heb ik mijn tweede afspraak in Amsterdam. En spanning en stress zoveel mogelijk ontlopen.
Bleghh. Niet dat ik graag spanning en stress heb, maar als je het hebt, moet je denken oh ja, ik moet het ontlopen, dat geeft toch nóg meer spanning en stress. Wat een rare ziekte is #ME. Het wordt me wel steeds duidelijker hoor.
Want ook door mijn vriendin wist ik al een poos dat het beeldscherm van de pc, je lijntje naar sociale contacten, teveel kan worden. Nu vanmorgen was er weer een MEdelotgenote die probeert een uurtje (!!) per dag te werken. Thuis via de pc. Prachtig zouden we toch met z'n allen denken, wat een oplossing! Dit is wat ze schreef:

Uur surfen op het internet voor een specifiek product wat je baas voor het bedrijf zou willen is toch erg intensief blijkbaar... Teveel info? Prikkels?

Dan bedenk ik me echt even hoe ik het in vredesnaam ga doen, en óf.., terugkomen naar 12u in de week... En als ik dan denk dat een gemiddeld mens 40u kan werken zakt de moed me meteen in de schoenen, as a figure of speach ;-).

*slaakt maar een diepe zucht*

Is toch ook nauwelijks voor te stellen voor iemand die dit niet heeft, hoe dit werkt in mijn lijf...of beter gezegd níet werkt!...

Ik kan het niet anders omschrijven, dan dat je als MEptn aan werkelijk álle kanten beperkt wordt. En ik ben het niet gewoon om te klagen, veel te klagen op mijn blog. Gisteren al over de belachelijke situatie dat we alles in geld zelf moeten ophoesten, vandaag dat PEM gewoon om de hoek ligt waar je het niet verwacht. Ik wil een positieve blog, een blog waar uitleg op komt hoe te leven met ME Of meer hoe het Leven met ME is. En dan ontkom je dus niet aan blogs waar je ook je gal moet kunnen neerzetten. Omdat ik weet dat ik de enige niet ben en "men" niet weet hoe het werkt.
Je ziet het, zelfs als MEptn ken je alle valkuilen nog niet helaas. Maar gelukkig kunnen we er wel voor elkaar zijn en elkaar helpen en steunen. Want dat dát nodig is, is me deze week wel heel erg duidelijk geworden.
Morgen misschien een positievere blog of zomaar weer een dag uit mijn leven met mijn gezin.

Lfsssss

15 januari 2013

Hallo bloglezers,

Afgelopen dagen is me wel weer duidelijk geworden dat het eigenlijk een heel oneerlijke wereld is. Als je rijk bent kan je tenminste ergens komen, ben je dat niet, heb je héél veel beperkingen.
Zo is het ook met de luttele behandelingen díe al niet talrijk bezaaid zijn over Nederland om ME te onderzoeken, om voedingssuplementen op jou afgestemd te krijgen, om te weten in welke vorm je hart gezond functioneert, ook met betrekking tot hartslagen. Wat is een goede hartslag voor jou persoonlijk en boven welke hartslag ga je boven je grens. Om testen te kunnen krijgen om te kijken of je ook de ziekte van Lyme hebt, of mede naast de ME de ziekte van Lyme met al hun behandelingen qua antibiotica etc.
Ik ga in mijn blog gewoon geen namen noemen, ik ken ze dénk ik wel allemaal, maar ik zou er maar één vergeten, of er zal maar een arts zijn die toch bang is voor zijn reputatie als ik hem/haar link aan #ME.
Maar voor praktisch alle onderzoeken, behandelingen en medicijnen moet je geld op tafel leggen. Als ik naar, mijn gevoel volgend, de "beste" arts wil, kost me dat over 4 jaar genomen een bedrag van €5000. Nou, voor mij niet op te brengen dus.
Maar uiteraard ben ik de enige niet. Want als je afgekeurd ziek thuis komt te zitten, gaat je inkomen omlaag. Als je dan ook nog in een huishouden zit met twéé afgekeurden, zit je rond bijstandsniveau. Of wat voor situatie dan ook. Dus nee, ik ben de enige niet. Gelukkig lukt het her en der om wat te sparen, of springen ouders bij (dan ben je natuurlijk al volwassen en nog steeds afhankelijk van je ouders!!!) of je krijgt toevallig van een familielid een erfenis. Maar voor mij is het in ieder geval niet op te brengen.
Wil dus zeggen, dat ik er nooit achter zal komen of ik wel of geen Lyme heb. Ik bedoel, ik heb vroeger vaak genoeg in de bossen gelopen met mijn ouders en ik heb ook al gehoord dat een tekenbeet niet eens een rode vlek hoeft te veroorzaken om de ziekte van Lyme achter te laten. De meesten proberen in ieder geval het geld bij elkaar te krijgen, zodat ze wel kunnen testen of ze deze ziekte ook hebben. Dan is er namelijk wel een behandeling met antibiotica mogelijk bij de meesten.
Vandaag ook weer gehoord, dat een MEdelotgenote met een kuur tegen Lyme bezig is, maar er niet tegen kan. Gedwongen stoppen en maar hopen dat er nog een kuur mogelijk is. Het protocol kan ook zij namelijk niet betalen.
Ik vind het te triest voor woorden, en dan wordt er ook nog in de gezondheidszorg in NL op een onmenselijke manier gesneden. Waar moeten we straks met onze chronische ziekte heen. En ik ben ook benieuwd hoe dat gaat bij andere chronische ziekten. Het is onvoorstelbaar.
Dat is dan één kant, we hebben ook nog te maken met UWV. Die willen straks zelfs een MS ptn (vriendin van mij) over een jaar weer eens laten kijken of ze kan werken! Dat doen ze nóg liever bij MEptn, want wij zijn helemaal nog de onbekende groep. Het is echt heel erg als ik dat allemaal op een rij zet.

Waar in NL zijn ze mee bezig? Ik spreek maar niet uit wat ik denk.............


Lfsssss

13 januari 2013

Lieve bloglezers,

Een dag verder en ook een dag met veel verwerkingen verder. Samen met mijn maatje, kijk ik eens terug op mijn leven en wordt me veel duidelijk.
Er valt zoveel op zijn plaats, dat het me goed doet samen met hem eens terug te kijken. Je moet toch ergens alles een plek geven.
Deze ziekte, waarom er bepaalde gebeurtenissen hebben plaatsgevonden, wat Dr Visser bedoelde met dat het niet zo gek is dat ik vanaf mijn hernia operatie bedlegerig ben geworden. We zijn samen al een heel eind gekomen, nu mijn jeugd nog. Dank je wel lieve Vriend!

Vandaag een beetje verdrietige dag en vraag me niet waarom. Voel me alleen, geknokt en gevochten, soms vraag je je af waarvoor. Ja, ik weet het, ik heb kinderen om voor door te gaan en een lieve man die vrijwillig bij me wil wonen. Maar het voelt vandaag even net als Remi - Alleen op de Wereld. Morgen weer een dag.
Ik denk dat alle chronisch zieken hun dagen wel hebben, dat ze zich afvragen waarom. Maar vaak sta ik er niet bij stil. Het is zoals het is en dat moet me weer sterken.

Lfsss

12 januari 2013

Lieve bloglezers,

Paar dagen geleden alweer. Sinds gisteren eindelijk het gevoel dat ik uit de PEM aan het krabbelen ben. Heeft dit keer toch ruim een week geduurd. Maar ik was aan het sukkelen en bikkelen. Heb mijn dagritme omgegooid. Ik zet nu in de ochtend een wekker om 9 uur. Of ik word wakker gemaakt door één van mijn gezinsleden. Dan word ik zoals altijd rustig wakker, laat mijn lichaam wakker worden. Ontbijt. In de middag rond half twee neem ik mijn Xanax en ga ik in de rust. Soms slaap ik een uurtje, soms lig ik heerlijk plat. In de avond zorg ik ervoor dat ik rond half twaalf uiterlijk op bed lig. Pc gaat meestal al eerder uit, maar er zijn uitzonderingen op elke "regel". In mijn slaapbed doe ik alleen nog even een spelletje op de mobiel. Neem ondertussen mijn medicijnen in. En dan slaap ik goed in. Ik heb wel veel nachtmerries, word regelmatig wakker tussendoor, maar op zich heb ik nu de afgelopen twee nachten, toch redelijke nachten gemaakt. Wat er weer toe leidt, dat ik dit ritme misschien kan volhouden. En heeft het ook baat bij verder herstel.

Zo is het elke keer weer uitzoeken wat kan helpen, of het gewoon over je heen laten komen, het is eigenlijk net als vriendschappen die je wel of niet verliest. De ene keer is het positief wat je uitprobeert de andere keer niet.

Vriendschappen die je door chronische ziekte verliest. Ik wist dat het gebeurde, maar als je werkt of je leven "gewoon" leidt, heb je dat niet zo in de gaten. Ik weet ook dat ik collega's die lang in de ziektewet zaten wel eens een kaartje stuurde, maar meer ook niet. Of je moest een goede band met iemand hebben opgebouwd, dan deed je wat meer moeite. Nu ik helaas al een paar jaar (vanaf 2009) de andere kant ken, weet ik dat het voor deze kant héél zwaar is. Of kan zijn. In het begin verlang je echt naar contact, een kaartje, een krabbel op facebook, een mailtje ... Het doet je zeer als je merkt dat het minder wordt. Of dat je op de één of andere vage manier helemaal geen contact hebt, met juist degene met wie je op de werkvloer ontzettend veel plezier in je werk hebt gehad. Dat juist weer anderen meer aandacht schenken aan je. Of je toevoegen als vriend/in op facebook. Ik had op een gegeven moment vrijwel alle collega's uit een verdrietige, in en in verdrietige bui verwijderd als vriend. Dat verdriet zakt en je voegt weer toe. Krijg je van sommigen geen respons meer op, anderen zeggen eerlijk, jij hebt mij ooit verwijderd, dus nu hoeft het ook niet meer. Anderen voegen je gelukkig wel weer toe. De één is actief en geïnteresseerd in je. De ander is een "stille" vriend. Het is eigenlijk precies als vriendschappen die om een misverstand verbreken, je het misverstand wil oplossen en bij de één is dat mogelijk, de ander heeft de weg afgesloten. Zo werkt het dus ook blijkbaar bij collega's. Je bent niet voor iedereen meer interessant genoeg omdat je niet meer werkt, of misschien zelfs wel omdat je een onzichtbare chronische ziekte hebt, die ook nog eens niet bekend is. Waar je voor moet vechten om het uit te leggen.
Toch kom je in je ziekteperiode, of gewoon in je leven, want het is gewoon je leven geworden helaas, op een bepaald punt, dat je het maar laat gaan. Je laat los. Je bent heel dankbaar en blij dat er collega's en vrienden wél je blijven zien wie je was. En verder laat je los. Je kan niet vasthouden wat niet vastgehouden wil worden. Natuurlijk is het jammer, en ik mis nog steeds sommige collega's waar ik heerlijk mee gewerkt heb altijd. Maar soms kan het niet anders. Ik heb nu ook veel MElotgenoten leren kennen, die me met een half woord begrijpen en die nu heel belangrijk zijn in mijn leven. Maar dankbaar dat er collega's, oud-collega's zijn, die dus wel bevriend met me zijn op facebook. Het is de enige manier voor mij om contact goed te kunnen houden. En de rest, die laat je los. Hoe pijn dat ook heeft gedaan en héél soms nog doet.
Nooit meer werken, nooit meer sociale contacten met collega's op de werkvloer. Nooit meer. En zo is het ook met een chronische ziekte, met een leven buiten de spotlights, je bent niet meer belangrijk voor iedereen en niet iedereen wil van je ziekte horen. Hoe goed je contact ook was.

Lfsssssss

06 januari 2013

Lieve Bloglezers,

Een bewogen week achter de rug. Althans, donderdag 3 januari. Het heeft me even wat tijd gekost om het allemaal te verwerken, en daar is dan nog een PEM overheen gekomen. Het was ook wel te verwachten, maar je hoopt altijd dat je de dans ontloopt. Ben nu weer op de weg terug.

Donderdagochtend zijn R en ik hier om half zeven vertrokken ri Hoorn, waar we namens de Facebookgroep en andere MEptn samen met Rob Wijbenga en Sonja Silva met Pyke Pos de uitvaartdienst zouden bijwonen van onze MElotgenote die de strijd tegen kanker, ontstaan door ME, heeft moeten opgeven.

Ik geef jullie het verslag van ©RWijbenga.

Vanmorgen namens jullie allemaal naar de uitvaart van Denise geweest. Het zat al bomvol toen ondergetekende om kwart voor negen aankwam. Er moeten zeker 250-300 mensen geweest zijn. Een aantal moest zelfs in een zaaltje ernaast de plechtigheid via een beeldscherm waarnemen.
Het was een aangrijpende en indrukwekkende dienst. Ron zelf, Annabel en Melissa spraken teksten uit, en daarna een aantal familieleden. Er was heel ontroerende muziek, het zou me niet verbazen als die (deels) door Denise zelf gekozen was.
Mar en Ron waren er, Sonja en Pyke, en ook Martin die flink heeft gefotografeerd. Hopelijk plaatst hij daar later nog wat van. De foto hierbij is van de bloemenzee buiten het gebouw.
De ontvangst daarna was ook massaal, en liep uit tot kwart voor elf. Er zijn geloof ik drie multimappen met condoleanceberichten gevuld. Ik heb er namens 21 anderen de beloofde kaart in achtergelaten, en de titel van een vrij recent boek in geschreven: "Wie zal er om mij huilen?" Nou, om Denise dus honderden....
Ron, Annabel en Melissa hadden van een groot blik een ME-collecte bus gemaakt, die ik na afloop mee kreeg. Net geopend: er zat € 31,70 in. De eerste aanzet tot een fonds voor bestrijding van de onkosten voor het maken van het boek met Denises blog als kern.

Lieve Rob, bedankt dat ik je verhaal hier heb mogen neerzetten. Liefs!!!

Ron en ik zijn na de plechtigheid meteen doorgegaan, want ja, er stond nog meer op mijn dagprogramma. Bij mijn moeder wel kunnen rusten en liggen op de bank. Slapen niet.
Dr Visser... aardige man! Voelde me er zeker gehoord en hij luisterde ook naar mijn verhaal. Ook de verhalen erom heen. Hoe het kwam en daarna en alles eigenlijk.
Heb een hartecho gehad en hartfilmpje. Beiden goed. Nu 24 uurs holterskastje en recept carnitine. Begin met lage dosering en vlg mnd ophogen als ik geen bijwerkingen heb. Krijg labbriefje toegestuurd voor meerdere dingen o.a. cholesterol. Die was op het meegestuurde papier (verwijzing) te hoog. Ook mijn bloeddruk was te hoog. 7 febr terug voor gesprek over 24uurs kastje en bloeduitslagen. Plus een kanteltafeltest.
Hij schrok van de roofbouw op mijn lijf zolang. Ben bijna zeker al vanaf mijn 14e ziek. Dus nu samen de weg terug vinden en hopen dat we ergens weer wat procentjes kunnen sprokkelen. Ook vond hij de thuissituatie best heftig. Ik moet nog minder doen voorlopig. Weet wel wat hij daarmee bedoelt, het gaat ook om zorgen.
Maar ik ben wel blij een start bij hem gemaakt te hebben.

De dagen erna stonden in het teken van een flinke PEM, maar door mijn lieve (ME) vrienden ben ik weer op de weg terug. Veel pijn, vlgs Dr. Visser zou het ook nog wel eens fibro kunnen zijn, al die pijn, icm ME. Nooit op onderzocht! Ben blij dat hij zo open en eerlijk is!!! Elke maand gaat me dit 50 euro kosten #weekgeld. Maar ik zal het bij elkaar krijgen, plus de reparatiekosten auto. Maar ik wíl bij hem onder behandeling blijven voorlopig. Heel belangrijk. Ben met de carnitene vrijdagmiddag begonnen, ook rond die tijd het holterkastje afgekoppeld. Morgen dat kastje aangetekend versturen naar Dr. Visser.
En morgen ook lekker douchen, door het kastje schoot dat erbij in afgelopen vrijdag helaas.

Hier laat ik het weer even bij. Ik heb bij de filmpjes van Dr. de Meirleir ook het tiende filmpje geplaatst.

Lfsss

©ronelbers

01 januari 2013

Lieve bloglezers,

Een nieuw jaar. Een bewogen jaar achter de rug met twee operaties. Dat laten we achter ons. We gaan dit jaar in naam van Denise de Hoop, voor de 40.000 handtekeningen op de petitie, zodat het aangeboden kan worden als burgerinitiatief aan de regering. Zodat het op de agenda van de regering gezet móet worden. 

Ik wil van hieruit ook iedereen een heel gelukkig nieuwjaar wensen. 

Afgelopen donderdag hebben R en ik de stoute schoenen aangetrokken en zijn een dag op pad geweest. Samen naar onze beste liefste vrienden in Herwijnen. Een rit van 2uur en 3kwartier heen (en later op de dag ook weer terug). We hebben een gewéldige dag gehad. Mijn bedmaatje en zijn vrouw hebben ook beiden #ME. We konden dit doen, omdat R natuurlijk nog auto rijdt en dat met heel veel plezier en ontspanning doet. Ik kan de rit ook niet meer rijden, maar als bijrijder is het me gelukt!!! We zijn enorm verwend aan alle kanten. Wat een fijne mensen om in je armen te sluiten! De vriendschap is gelukkig door deze mooie dag verdiept, want het had natuurlijk ook heel anders kunnen uitpakken. Maar ons plan is om het in 2013 nóg een keer te doen. Dus dat zegt genoeg! Lieve W en L bedankt voor jullie gastvrijheid en jullie inzet om ondanks de vermoeidheid en uitputting dit voor ons te doen. En ja, ook wij hebben onze bijdrage geleverd, maar omdat je alledrie dezelfde ziekte meemaakt, weet je wat je van elkaar mag en kan verwachten. Het was geweldig!!!

Oud en Nieuw is hier rustig verlopen. Onze honden zijn gelukkig erg rustig en trekken zich niks aan van de knallen. Toen ze gisteravond uitgelaten werden, vond onze Britta de regen vervelender dan de knallen die ze hoorde ;-) Het kan anders, zoals in Herwijnen, waar ze enorm veel last hebben gehad van de laatste dag van het oude jaar en het begin van het nieuwe jaar. Wij mogen dus in onze handen knijpen dat ook dit een heerlijke rustige wijk is. Natuurlijk hoorden wij ook best wel wat knallen en vuurwerk, maar heftig was het niet.
We gaan op naar het nieuwe jaar. Zal mij benieuwen wat die in petto heeft voor mij. Eerst donderdag naar de crematie van Denise, en in de middag naar Dr. Visser in Amsterdam. Vandaag en morgen dus verplicht rústige dagen voor mij. Ik heb mijn energie donderdag hard nodig. Maar ik doe het met liefde en toewijding in de ochtend en in de middag hoop ik door Dr. Visser misschien ergens wat procentjes bij te kunnen gaan sprokkelen en dat hij me kan helpen. Tussendoor heerlijk naar mijn moeder, waar ik even kan rusten en wat eten.

Voor iedereen een rustig begin van het nieuwe jaar, en zorg maar voor liefde, geborgenheid, rust en humor. En heb je verdriet of tranen, uit het maar, er is altijd iemand die voor je klaar staat.

Lfsssssss