En zo is er al weer bijna een week voorbij. J is inmiddels jarig geweest, en ik heb dus nu een 19 jarige dochter. De dag zelf was fijn en rustig. Vandaag heeft ze 4 vriendinnen en verblijf ik op mijn slaapkamer, H op zijn eigen kamer en R bij mij of op zijn eigen schilderkamer boven. Komt goed.
Maandag voor controle naar de chirurg, ben benieuwd wat hij wil. En óf hij er wat mee kan. Wat hij dus zegt over de echo. Dan in de middag douchen en dinsdagochtend met J. naar Groningen Stad. Een gratis gezichtsbehandeling voor chronisch zieken! We zien er allebei naar uit. Daarna gewoon lekker Zennn.
Mag ik ook een stukje klagen? Dat ik het zo zat word om ziek te zijn? Dat ik er van baal dat je vaak nee moet zeggen om wat dan ook? Zoals vandaag ben ik ook #kapotmoe. Niks wil zoals ik dat graag heb. Zorgen maken me stressy. En dat geeft weer extra klachten. Ik báál gewoon. Ik weet dat ik de enige niet ben, dat er velen met mij zijn, dat acceptatie het beste is en dat probeer ik ook hoor. Maar soms kan je gewoon de rotgevoelens niet uit je lijf krijgen. Dan is alles teveel. Dan is alles in je gedachten nog erger dan het is. Denk ik dan. En geef ik mezelf weer en schop onder de kont. Maar ik had wel verwacht van bed af te zijn inmiddels en veel meer dingetjes, hoe klein ook, te kunnen doen. Maar je lichaam kan het niet, het geld heb je niet. Bah, bah en nog eens bah! En áls je al eens extra geld van iemand krijgt, moet je het toch altijd weer terugbetalen. Dus zal je gewoon overal schulden opbouwen. Dus dat is iets wat ik ook niet wil. We doen het met wat we hebben, we hebben niet veel, maar wel elkaar. Dan daar mijn pijlen maar op richten. Heb gelukkig ook lieve lotgenoten en vrienden die me begrijpen en me een warm gevoel geven. Maar soms is alles dubbel zo moeilijk. Het is niet anders, het is zoals het is.
Toch gebeuren er dingen waar je geen invloed op hebt. Mensen die je ondanks alles wat je voor ze doet of deed toch in de steek laten. Je hoort ineens niets meer, je denkt dat het dan zo moet zijn. Je accepteert het maar weer, want het zal inderdaad niet leuk zijn om met me om te gaan als je óf altijd maar ziek bent, óf nooit meer geld hebt. Ik weet dat dit door mensen gelezen wordt, die erbij betrokken zijn, dus ik laat het hier bij. Mijn ware gevoelens hou ik voor me, bij me, en geef ik niet bloot.
Lieve bloglezers, ik hou het hier even bij. Gewoon omdat ik in een dip zit. Even weer lichtpuntjes moet gaan zoeken ........................
Lfsssssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten