Gisteren geen blog. Omdat ik geen energie meer had. Alles was op. Alles was weg. En dat "alleen maar" omdat ik visite heb gehad. Het was heerlijk om mijn moeder weer even om me heen te hebben. Dan mag je weer even je zorgen delen en je weer kind voelen. De warmte van de extra zorg van je eigen moeder is zo heerlijk. Maar het slurpt dus onbewust zóveel bij me weg. Bij het Leven met ME. Elke verandering, inspanning, afwijkend van je ritme, het kletsen met je moeder .... ► betekent dus weg energie. En ik kan je zeggen dat me dat zeer doet. Dat ik daar van ontzettend baal. Zeg ook steeds tegen mijn moeder, voel je niet schuldig, want dat is niet nodig!
Energielekken liggen op de loer. Dat ik ongeneeslijk ziek ben, daar probeer ik al mijn eigen weg in te zoeken om mee om te gaan. Maar is het dan ook nog nodig dat ik mijn energie aan de minste en de leukste dingen in het leven kwijt raak? Een bezoekje aan de HA of ZH. Het is een aanslag en we moeten er weer dagen van herstellen, het energielek weer dichten. Een bezoekje van je liefste dierbaren. Het kost weer dágen om het energielek te dichten. Om weer verder te kunnen. En in de dagen dat het energielek nog niet is gevonden of hersteld, krijg je klachten die "gezonde" mensen in deze periode veel hebben. Griep. Griepklachten. Zo voelen wij ons de hele dag 24/7, een ernstige griep die je velt. Zodra je griep hebt die je kan handelen, dan kan je weer wat meer doen, want dat is ons energielevel. Ik bedoel ermee te zeggen dat ik me dan voel alsof ik een giga griep heb. Keelpijn, hoofdpijn, spierpijn, armen en hoofd voelen als lood, benen alsof je de hele dag door een marathon loopt. Nee, het valt helaas niet op te lossen met citrosan oid. Was dat maar zo.
Maar ik baal er wel van.
Alleen ervan balen kost ook weer energie ... dus laat je het maar gebeuren, laat je het over je heen komen. Anders duurt het nog langer. Het herstel.
En tóch doe ik precies hetzelfde de volgende keer. Vaak zoek ik bewust de grenzen op, wetend dat het dan weer even duurt voordat herstel zich weer aandient. Maar je wil ook léven. Je wilt niet alleen maar onder de levels blijven zitten hangen. Ik tenminste niet. En ik weet veel van mijn lotgenoten niet. Want we hebben dit leven gekregen ... en we zullen hiermee dealen. Acceptatie heb ik het al over gehad. Maar ik had deze enorme ME-val er zó voor over om mijn moeder heerlijk bij me te hebben. En daar blijf ik voor kiezen! Want mijn moeder is belangrijker dan de ME-val. Daar kom ik toch wel weer doorheen. Na dagen. Maar mijn moeder heb ik nu nog, en dat is zó belangrijk!!! Want ik moet al zonder mijn allerliefste papa, die mij zo ziek als nu niet eens heeft meegemaakt. Maar zonder mijn mama omdat ik toevallig iemand ben die daarna dagen het energielek moet dichten en weer moet herstellen? No way. Ze is één van de weinigen die zich er helemaal in verdiepen en begrip tonen en vanuit hun hart zich opstellen. Ik ben trots op haar. (buiten mijn MEdelotgenoten om)
De politiek mag aan haar wel een voorbeeld nemen! O.a.
Want ondertussen is de politiek er een puinhoop van aan het maken voor o.a. chronisch zieken. Maar daar misschien een andere keer meer over.
Lfsssss
Op 18 november 2012 zal de 7 heuvelenloop in Nijmegen plaatsvinden. Er heeft zich al iemand aangeboden om dan weer handtekeningen op te gaan halen voor de ME petitie. Uiteraard kunnen er veel meer handtekeningen opgehaald worden als er meerdere mensen meehelpen!
Wilt u meehelpen? Mail dan naar: MEDenHaag@gmail.com
Bent u of kent u een hardloper die wel met een ME petitie-shirt wil lopen? Mail dan ook naar: MEDenhaag@gmail.com
Verzamelen om half twaaf op het Keizer Karelplein, op loopafstand van het station. Je herkent ons aan de witte petitie-shirts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten