Mijn moeder is er! Hoe gezellig is dat :-) Ik hoop toch werkelijk dat ik in de toekomst weer de reis ook eens richting het Westen kan maken. Maar ja, ook geld zit dwars, want het is niet een ritje van een paar euro. Helaas. Maar de grootste tegenhanger is natuurlijk mijn lichaam, die niet doet wat mijn hoofd wel wil. Maar goed, dat is accepteren. (hoe doe je dat ook alweer?)
Accepteren van je ziekte, je beperking, je onvermogen. Ik denk dat ik het nooit zal kunnen accepteren. Ik ben wel druk bezig om ermee om te kunnen gaan. Maar acceptatie dat je als vrouw van 46jr niet meer kunt wat je graag wilt en in een lijf zit wat wel voelt als het dubbele af en toe. Het lukt me niet. Ik weet wel waar mijn grenzen liggen, wat ik beter wel of niet kan doen, wat ik wel of niet aan kan. Daar heb ik meer aan. Ik heb namelijk het idee als ik het accepteer, dat ik het dan ook goed vind dat ik ben geveld door een ongeneeslijke ziekte. Maar dat vind ik niet. Ik baal daar van. En ik zou het zo graag anders zien. Maar daarin heeft een mens geen keus. Waarom het wel of niet zo is ... geen idee. Het waarom kan je ook geen antwoord op geven. Het is me helaas overkomen. En nu is het aan mij om ermee om te gaan. Om er een weg in te zoeken. Om er ook positiviteit uit te halen.
x.x.x.x.x
Accepteer jezelf
Ik mag zijn wie ik mag zijn,
of je dat nou leuk vind of niet,
Je krijgt me echt niet klein,
hoe jij je dat ook voor je ziet.
Ik accepteer mezelf hoe ik ben,
dat zou jij ook eens moeten doen.
Dat zit me echt niet klem,
ik heb geleerd van toen.
x.x.x.x.x
Ik accepteer wel wie ik ben, maar ik blijf wel mijn grenzen opzoeken.
Volgende keer weer meer.......
Lfsssssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten