27 juni 2013

Lieve bloglezers,

Time flies.......... het gaat voorbij zonder dat je er erg in hebt.
Ik ben al een aantal weken druk in mijn hoofd. Druk met iets waar ik niks meer aan kan doen.
Mijn vader is helaas in 2007 overleden.
Toen werkte ik nog, toen liep ik nog, toen wist ik nog niet hoe snel alles kon gaan. Het overlijden op zich wat onverwachts zich aandiende, de klapper die mijn partner hetzelfde jaar kreeg in oktober. En toen in 2009 mijn eerste ziektedag. Eerst dacht ik aan spit en wat vermoeidheid wat ik toch al jaren had. Maar het werd een lang ziekteproces, waar ik nu nog middenin zit. Want het was geen spit en wat vermoeidheid. Het is een slopende chronische ziekte, die al vanaf mijn jeugd mijn lichaam is binnengedrongen en zich nu toch daadwerkelijk op de voorgrond plaatste. Mijn lichaam was op.
Ik realiseer me steeds meer, dat mijn vader mij zo niet heeft gekend. Ik, die altijd doorzette, liever op mijn tandvlees liep, niet zeurde, en doorging. Maar dat is verleden tijd. Het is alleen zo confronterend dat ik mijn situatie nooit met mijn vader heb kunnen delen. Dat mijn moeder nooit met mijn vader heeft kunnen overleggen, haar zorgen naar hem kon uiten over mij en dat alleen moet dragen. Mijn vader heeft nooit geweten dat ik nooit depressief ben geweest, maar dat de ziekte langzamerhand de overhand kreeg in mijn leven.
Ik mis dat heel erg. Mijn vader was mijn Rots in de Branding. Ik weet nog, dat als er iets gebeurde wat anders was, of vreemd was, of ons opviel ........ ik áltijd aan mijn vader vroeg: "Papa is dat erg?" en als mijn vader dan wat murmelde en geruststellend nee schudde, was ik gerustgesteld. Volgens mij had de Wereld kunnen vergaan. Als mijn vader zei dat het niet erg was, wás dat het ook niet.
In mijn ziekteproces vanaf 2009 wat heel snel is gegaan, heb ik hem dat nooit kunnen vragen. Zijn antwoorden, zijn blik en zijn geruststellende "woorden" , waren voor mij altijd voldoende. Ik heb dat gemist en mis dat nog dagelijks in mijn Leven.
De levensvragen waar ik nu voor sta, kan ik gelukkig en natuurlijk delen met mijn moeder. Ze weet alles van mij en over mij en vaak ben ik ook huilend aan de telefoon, en kan ook zij me geruststellen. Ik krijg heel veel terug van mijn moeder. En daar ben ik dankbaar voor, maar ik vind het ook heel erg, dat ook zij dit niet kan delen met mijn vader.
Maar zo is het. We missen hem allemaal. Hij was nooit opvallend aanwezig, maar wel nadrukkelijk aanwezig. Je voelde zijn aanwezigheid. Nu kan ik die gelukkig soms nog voelen door mijn intuïtie en dat is mooi. Maar wat had ik graag samen met mijn vader eens gesproken over mijn ziekte. Samen met mijn moeder erbij. Zijn woorden en zijn blik, we missen het. Zijn armen om ons heen. We missen het. En toch weet ik ook, dat mijn vader heel dicht bij ons is. Als we hem nodig hebben.
En toch mis ik het zo erg. Het gesprek wat ik had kunnen voeren met hem en dan voel ik me soms heel alleen. Gelukkig heb ik mijn moeder nog en kan ik met haar delen.

Papa* , wat ben ik dankbaar en blij dat jij mijn papa bent en altijd zult blijven!!!

Lfssssss