Een chronische ziekte brengt heel veel met zich mee. Niet alleen de ziekte zelf uiteraard, die genoeg symptomen heeft om je moe, ellendig en belabberd te voelen. Het zijn vaak randzaken erom heen, die je niet kunt omzeilen omdat ze erbij horen, maar wel heel confronterend en moeilijk zijn.
Dat kunnen dingen uit het verleden zijn die je met je meeneemt en waar je nu op afgerekend wordt, maar ook uit het heden, onverwachts en die je dus vaak niet ziet aankomen.
Op het eerste ga ik niet teveel in, dat heeft teveel in combinatie met mijn kinderen te maken. Je denkt een stap verder te zijn en wordt door een enkel teken geprobeerd de trap weer af te donderen. Ik laat dat alleen niet meer gebeuren, sta er boven, praat erover met de kinderen en laat de keuze vaak aan hen wat ik er mee doe. Het is namelijk ons gezamenlijk verleden en ik vind dat ik daar dan geen keus alleen in kan maken. Het resulteert vaak in slikken en doorgaan. Het is zoals het is en ik wil er niet tussen staan.
De onverwachtse dingen zie je niet aankomen. Een ontmoeting, waarbij je door de grond zou willen zakken, het bed niet nodig zou willen hebben en eigenlijk gewoon moeder zou willen zijn. Een moeder die gezond is. En niet de moeder die dan een duiveltje hoort spreken in het achterhoofd: pak jezelf bijeen, ga naar buiten, stel je niet aan, die paniek is nergens voor nodig, zucht het maar weg........
Ik zou nog wel even door kunnen gaan met deze (zeker goedbedoelde) raad en advies. Ik noem ze nu de duiveltjes in mijn achterhoofd. Je mocht er vroeger wel over praten bij ons thuis, maar begrepen werd je niet. En weet je, dan kón ook niet anders, want je begreep zelf niet eens wat er in je leven gebeurde. Ik was tiener toen de eerste symptomen zich openbaarden en afgelopen week weet ik pas dat het een naam heeft.
Voor niks ben ik psychisch ziek verklaard, heb ik psychologen en psychiaters afgelopen. Maar de chronische ziekte was niet bekend. Bestond niet. Erkend vanaf 1969, maar het bestond niet. Voor het eerst hoorde ik ervan, toen de huisarts mij hier in Winschoten vertelde waar hij aan dacht. En die duiveltjes die ik hierboven noemde, zitten in mijn achterhoofd. Nog steeds.
En als je dan een onverwachte ontmoeting hebt, en je ligt op bed in plaats van dat je gezellig in een stoel zit en je moet jezelf voorstellen en je kan het gesprek door vermoeidheid helemaal niet volgen, dan komen die duiveltjes weer boven .En dan voel ik me een aansteller, iemand die alles verzint, iemand die niet sterk genoeg in het leven staat.
En ik wéét: Het is zoals het is. Het is niet anders en ik ben al ver met acceptatie, maar hierdoor merk ik wéér dat ik er nog lang niet ben. Ik wil dan gezond zijn en midden in het Leven staan, maar is dat het echt? Nee, want ik ben mezelf en wat mij is overkomen, daar kan geen mens of wie dan ook, wat aan doen. Het is zoals het is. En ik ben wie ik ben, mét mijn onvolkomenheden en mijn ziekte die sporen achter laat. Maar het moet wel weer even doordringen, dat ik mag zijn wie ik nu ben en dat het goed is.
Lfssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten