Er gebeurt heel veel in mijn leven privé. Niet alles wil en kan ik delen. Het kan wel zijn, dat daardoor niet altijd een blog geschreven wordt. Soms ben ik zo met mijn eigen ding bezig, en die zijn zwaar, dat een blog er tussendoor glipt. Ook moet een blog geen verplichting zijn.
Jammer genoeg ben ik de afgelopen week wel weer door anderen in een enorm zwart daglicht gezet. Hoe krijgen mensen het in hun hoofd om mij zo af te lopen kraken, terwijl ze me niet eens kennen. Ze horen het van anderen, dat kan niet anders.
Meestal gaan deze dingen bij mij het ene oor in en het andere oor uit. Maar ik ben ook behoorlijk gevoelig als het gaat om relaties, vriendschappen. Dan mis ik even de kracht om te denken........ik ben ik, en ik mag er zijn. Ik voel me dan heel onzeker, trek me vaak terug in een cocon omdat ik denk dat iedereen dán beter af is zonder mij.
Een belachelijke gedachtegang natuurlijk, want waarom zou er door één persoon die andere gevoelige mensen gek maakt met het idee dat ik gemeen zou zijn, niet zou menen wat ik zeg en alles altijd overdrijf, mijn leven op de kop staan.
Ik snap het alleen niet, en zal het ook nooit snappen. Waarom heeft iemand plezier in het afkraken van mij. Maar als ze daarmee hun tijd willen vullen, prima.
Ik weet wie ik ben, ik weet dat ik eerlijk ben, ik weet dat ik altijd heb moeten vechten voor gerechtigheid en mijn lichaam die me steeds meer in de steek liet. Het is genoeg. Hebben ze er plezier in, voor mij heel jammer, maar ze doen maar. Je merkt vanzelf wie er met die verhalen mee wil gaan, die zullen nooit eerlijk tegen mij zijn en die kan ik dan beter kwijt dan rijk zijn. En ja, door mijn verleden heb ik het daar soms best nog heel moeilijk mee. Maar ik moet mijn aandacht richten op mensen die in me geloven, die het fijn vinden om vrienden te zijn met mij en die me eerlijk en oprecht hun vriendschap bieden.
Dit is mijn blog, en ik weet dat het vast door de mensen ook gelezen wordt, die mijn vriendschap en aandacht niet waard zijn. Ze gaan hun gang maar. Gelukkig weten jullie dan ook, dat het mij zal blijven raken, maar ik ook genoeg mensen om me heen heb, die me op waarde en eerlijkheid schatten.
Ik heb altijd moeten vechten voor mezelf, omdat ik mezelf nooit heb begrepen. Vage klachten hielden me regelmatig in de ziektewet, of zorgden ervoor dat ik afspraken af moest zeggen. Ik heb dat altijd vreselijk gevonden, maar ik weet nú dat ik er niks aan kan doen. Of kon doen. En "vriendinnen" uit het verleden die me niet wilden geloven of mij niet het voordeel van de twijfel hebben willen geven.......ik heb daar genoeg verdriet om gehad. Maar dat was toen.
Iedereen is welkom, zolang je naar mijn verhaal wil luisteren. Naar het verhaal van een onbegrepen, chronische, invaliderende zieke. Dan ben ik bereid om alles op alles te zetten om dat ook andersom te doen. En gelukkig hebben heel veel mensen dat in de gaten. Voelen mensen dat en durven die verder te kijken dan hun bereik lang is. Zij durven het wel (opnieuw) met me aan. Omdat ik nu eerlijk kan zeggen: het spijt me, maar ik kan er niks aan doen dat mij deze ziekte is overkomen. Ik moet daar mee dealen.
En ik ben trots op mezelf dat ik dat ook elke dag doe. En daarnaast nog heel veel lieve andere mensen zijn, die er doorheen willen kijken. Want ik ben bereid alles op alles te zetten om vriendschappen niet zomaar kwijt te raken, als je maar in me gelooft. Als je maar begrip toont voor die vreselijke ziekte, die mij in de greep houdt, en die mij inmiddels al máánden aan bed gebonden houdt.
Liefsss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten