Gister ben ik met mijn dochter heerlijk even weg geweest. Even een heel klein uurtje richting het centrum van Winschoten. We wilden wat kleine dingetjes halen en we hebben twee verjaardagen in het vooruitzicht, dus je kan soms maar beter op aanbiedingen af, dat scheelt een hoop geld.
Ik was al een poos niet weggeweest, ik genoot van elke regendruppel en windvlaag die ik voelde. Zálig! Wat is de buitenlucht toch heerlijk.
Ik was met behoorlijke rugpijn opgestaan, en ik vond dat ik geen rolstoel moest gebruiken ,maar juist lopen. Dat was beter, voelde ook beter dan zitten. Zo zijn we een viertal winkels in en uit geweest.
Ik genoot van de wind, van het even weg zijn, van de regen op mijn kop en ik was heel gelukkig op dat moment.
Meer dan een klein uurtje was het niet. Ik merkte al wel in het centrum zelf, dat ik over een grens stapte, maar wilde het even niet weten. Gewoon omdat ik genoot van de andere dingen. Maar wat zweette ik. Andere mensen zag ik met wintermuts op en sjaal om.........ik had het liefst mijn jas open, zo heet had ik het.
Maar: ik heb genoten van dat hele kleine uurtje.
Vanmorgen werd ik wakker na een goede nachtrust. Dankzij mijn HA slaap ik nu voor de tweede nacht goed. Droom enorm veel, dat dan weer wel. Elke nacht ben ik onderweg, en op zoek. Ik gebruik enorm veel vervoersmiddelen en vannacht was het zelfs tot aan een vrachtwagen aan toe.
Maar over het slapen verder geen klagen.
Dan meer over het wakker worden. Ik wist het gelijk: ik had last van de inspanningsintolerantie. En hoe lastig kan dat zijn. Ik was dus ziek. ME ziek. Spieren alsof al die vervoersmiddelen in mijn dromen niet mét mij overal heen reden, maar óver me heen waren gereden. Helse pijn in het hele lijf. Maar ook keelpijn, hoofdpijn en een tranend rechteroog. Plus weer jeuk in het rechteroor, wat bij mij steevast duidt op problemen in het oor. En mijn hersens werken op halve kracht, als het al half is.
En dan heel stiekem, komt er een stemmetje.....die mij dan vertelt dat ik zal moeten boeten voor een heel klein uurtje genieten met mijn dochter. Oh wat haat ik dat. Wáárom is het elke keer toch weer raak.
Maar het heeft niet zo veel zin allemaal, ik zal ermee moeten dealen. Het enige wat helpt is rust. En daar heb ik dus lang niet altijd zin in. Maar daar wordt helaas niet naar gevraagd.
Lfsssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten