En toen was zelfs mijn sociale digitale wereld even teveel. Ik geniet zo van mijn vrienden en vriendinnen daar, maar op het ogenblik zou ik het liefst even wegkruipen in een diep hol, winterslaap houden (of vervroegde lenteslaap als de winter niet komt) en pas wakker worden als alles geregeld is en weer op ritme loopt.
Er zijn dagen en periodes waarop alles bij elkaar en tegelijk lijkt te komen. Is het één nét geregeld, kan je voor het andere aan de gang. Ik heb al niet veel energie, mijn energie was zo ongeveer om een uur of één al op, en dan krijg je telefoontjes waar je niet op zit te wachten tussendoor. En er móeten nog telefoontjes binnen komen.
Maar ja, zo zal het bij elk gezin verlopen met kinderen. Of misschien ook wel zonder kinderen, maar dat weet ik dan weer niet. En ik heb ook al gedacht, wat een rot start van 2014. Dus helemaal vlekkeloos gaat het hier niet.
Toch is voor ons het belangrijkste dat onze kinderen goed in hun vel zitten, op hun plek zitten en doen wat ze aankunnen. Dus dat betekent een hoop regelen, overleggen en over grenzen gaan.
Het is zelfs voor het eerst dat ik alle andere contacten er om heen niet aan kan. Ik ben zo heel erg moe, heb zo heel veel pijn, dat ik het af en toe even niet meer zie zitten. Mijn hoofd werkt dan ook niet volledig mee. Brainfog noemen ze dat. Hersenmist. Het idee alsof je in een wattenwereld leeft, die je niet begrijpt en je het sterke gevoel hebt dat ze jou ook niet zullen begrijpen. Woorden worden gesproken, maar dringen niet tot je door, zelf kom je niet op woorden, en zinnen kan je niet meer formuleren.
Twitter staat al een poos op een héél laag pitje, terwijl ik ook daar hele lieve contacten heb opgedaan. Maar zelfs Facebook is nu teveel.
Te makkelijk is het om te zeggen, laat het dan even zitten, het is niet zo belangrijk. Je gezin staat voorop.
Dat laatste absoluut! Maar mijn sociale wereld is FB. Ik spreek daar mijn vrienden, kan daar mijn hart luchten, begrip vind ik er altijd. Ik mis het, zoals een ander het praatje met de buurvrouw op weg naar de supermarkt mist, of de vaders en moeders op het schoolplein of gewoon iemand die je tegenkomt onverwachts. Op die manier mis ik FB. Mis ik mijn vrienden en mis ik het sociale leven.
Maar genoeg geklaagd ;-) , we hebben voor hetere vuren gestaan. Al was ik toen nog niet zo ziek als nu. Maar we zullen het samen redden. De eerste heeft al teruggebeld en nu de volgende nog. Mag ik eerst nog proberen een mail in elkaar te zetten. En dan moet je nagaan dat het me niet eens lukt om twee vriendinnen terug te mailen. Moet ik nu mailen.......arggghhh. We gaan het proberen. Om er iets uit te persen wat de ander zal begrijpen.
En zo verlopen de dagen hectisch, gespannen en daarna zal het allemaal weer in rustiger vaarwater verzanden. Daar gaan we gewoon vanuit. FB, ik lees af en toe mee, maar echt meedraaien kan ik nu niet. Ik kom er wel weer!
Lfsssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten