De eerste dag van 2014 zit er al weer op, we gaan vandaag maar eens de kerstspullen opruimen, Morgenochtend weer de huishoudelijke hulp en dan kan ze ook bij de ramen aan de binnenkant. Dat zou fijn zijn!
Ik hoop, waarschijnlijk tegen beter weten in, dat we de huishoudelijke hulp nog lang mogen krijgen. De regering is niet zo happig op mensen die chronisch ziek zijn, hulp nodig hebben, buiten de maatschappij staan. Alle hulp wordt extra belast, en het is nog maar de vraag hoelang huishoudelijke hulp geoorloofd blijft.
Heb je eenmaal een uitkering als een WIA, WGA of Wajong........ dan word je behoorlijk gekort. Ook al heeft je partner een baan met een normaal salaris, wordt er niet makkelijk gedaan. Want als je partner kan werken, kan hij/zij of je eventuele kinderen het huishouden er gewoon "even" bij doen. Er wordt al rekening gehouden met je kind als die 5 jaar is geworden!!! Het is te triest. Het wordt dan op mantelzorg gegooid... Al werkt je partner 60 uur per week, wordt er gewoon verwacht dat hij/zij het huishouden erbij doet. Als je kind kan lopen, wordt er bij wijze van spreke al verwacht dat het zich bezighoudt met stofzuigen.
De regering weet van gekkigheid niet meer hoe en waar ze bezuinigen. Het maakt de bureaucratie geen moer uit of je nou wel of geen geld hebt, ze trekken je bankrekening leeg en laten je honderden euro's in het rood staan. Deurwaarders mogen steeds vreemdere methodes gebruiken. Ik ben er flink verdrietig van.
Mijn spanningsboog is zwaar gespannen. Maar of dat de maatschappij wat uitmaakt? Nee, je wordt meteen door je eerlijkheid en je onvermogen niet alleen door de deurwaarders, schuldeisers of wie ook in een verdom hoekje gezet, maar zelfs door wie je dacht te kunnen vertrouwen. Als je eerlijk bent wordt er gezegd dat je gemeen bent, dat je het ziekste wil zijn van iedereen en profiteert met medelijden zoeken.
Het maakt me echt verdrietig en wanhopig. Machteloos. Wat is in deze maatschappij nog toegestaan als je chronisch ziek bent. Iedereen kan toch op de vingers natellen dat je niet voor je plezier 80-100% afgekeurd wil zijn. Ik tenminste niet.
Wat mis ik mijn werk, wat mis ik het contact met collega's, familie waar ik niet meer heen kan. En dan word je nog in een verdomhoekje gezet door zowel de regering als mensen die denken dat je ervan wil profiteren.
Ik ben blij dat morgen mijn huishoudelijke hulp komt en dat ik mag worden geholpen met mijn persoonlijke verzorging. Ik had het allemaal liever zelf gedaan.
Dit is geen leuk blog, maar ik moest het wel kwijt. Spanning is hoog, stress is mijn deur weer binnen geslopen, ik draai me om en wéét dat ik eerlijk ben en met mijn rug tegen de muur sta. Laat me met rust als je denkt dat ik de ziekte verzin :( Dat zijn we zo langzamerhand wel gewend. Laat me los als je me alleen maar verdriet kan doen. Ik gooi de stress en spanning maar weer in de kliko. Probeer mijn positiviteit weer op te pakken. En ik kan je zeggen dat het verdomd moeilijk is als je ook nog eens ernstig ziek bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten