Deze periode is voor mij altijd best zwaar. Ik ben in 2007 mijn vader verloren aan een hartstilstand op 16 maart. Maar voor die datum is hij zelf nog jarig geweest, mijn man is jarig, mijn zoon is jarig. En dat zijn allemaal data die ik me nog zo voor de geest kan halen.
Verdriet slijt zeggen ze altijd. Maar ik heb in de afgelopen 7 jaar gemerkt, dat de scherpe kantjes er vanaf gaan, omdat je verstandelijk weet dat iemand er niet meer is. Maar verdriet slijt niet. Ik blijf verdriet houden om het verlies van mijn vader. Het "nooit meer"........ wat je kan aanvullen met wat dan ook, blijft.
Dankbaar dat mijn moeder er nog is, je blijft toch altijd kind van. Maar élk jaar opnieuw krijg ik rond het eind van de maand januari een onbestemd, down gevoel.
Februari was gewoon altijd de maand van mijn vader. De eerste jaren na zijn overlijden heb ik altijd bij mijn moeder doorgebracht. Dat lukt me niet meer. En ook dat doet zeer. Ik weet nog dat hij 24 februari kwam voor de verjaardagen van mijn zoon en mijn man. Ik zie hem nog zo het voetbalveld op komen lopen. Het zijn momenten die je niet uit je hoofd krijgt. Ze zitten gebrand op je netvlies.
En dan 15 maart de onheilstijding dat hij een hartstilstand had gekregen. Het kón niet, niet mijn vader. Oké, hij was hartpatiënt, maar hij leefde nu toch gezond? Toch hebben we hem een dag later moeten loslaten. En die pijn en de pijn erna..... Het wordt niet minder en elk jaar zijn de eerste drie maanden voor mij donkere dagen.
Uiteraard zijn er ook in die periode mooie momenten waarop ik geniet hoor! Het is écht niet alleen kommer en kwel. Mijn vader zou dat ook zeker niet gewild hebben. We vieren de verjaardagen van mijn zoon en man ook weer gewoon zoals anders. Maar er blijft een duiveltje in mijn gevoel, die meestal in de maand april weer meer naar de achtergrond verdwijnt.
Buiten zijn het natuurlijk ook donkere dagen. Niet meer voor Kerst, maar erna :)) Hier in het NoordOosten is het best koud de afgelopen week. En mijn lichaam reageert altijd "vrolijk" op weersveranderingen, of het nou regen is, warmte of juist de kou die nu in de lucht heerst.
Ik kan niet meer goed tegen fel licht, en omdat mijn bed in de woonkamer voor het raam staat, ben ik altijd als enige denk ik, blij dat de zon niet of niet fel schijnt. Zon staat dan pal op het voorraam en ik heb gemerkt de laatste maanden dat ik daar niet meer tegen kan. Gelukkig hebben we wel een zonnescherm voor de lentezon en zomerzon, maar in de winter staat er vaak te harde wind oid en dan draai je het scherm niet uit. Dan gaan de rolgordijnen naar beneden. Is dit wat ze noemen licht intolerantie? Geef mij maar rust aan mijn ogen, dus op zich geniet ik wel van dit rustige koude maar niet zonnige weer.
Terwijl ik na 16 maart, de overlijdensdatum van mijn vader, altijd weer verlang naar de zon. Na zijn overlijden in 2007 hebben we een enorm mooie lenteperiode gehad! In die tijd zal mijn bed ook weer verhuizen naar de andere kant van de kamer. Daar heb ik minder last van de zon. En afwisseling is ook n iet erg. Maar die mooie dagen, waren net dagen alsof mijn vader toen wilde zeggen, het is goed zo.
Geen lang ziektebed, geen pijn, ik weet alleen dat ik de zon en het licht zag bij de overgang naar de Andere Kant. Dat is wat mijn gevoel mij altijd zegt.
Lieve papa* ik zal weer veel aan je denken, ik zal weer gedichten schrijven, en ik zal het contact wat meer opzoeken, zoals tegenwoordig altijd deze periode. Ik zal altijd van je houden! Het blijft vreemd dat jij me nog nooit zo ziek hebt gezien, en toch heb ik wel het sterke gevoel dat je het weet. Zaterdag reis je weer met mama mee, toch? En nog bedankt lieve papa* voor je steun voor Hielke afgelopen zondag. Hij had je hard nodig en altijd als we je nodig hebben, ben je er.
Maar wat mis ik je! Dat verdriet zal nooit overgaan, scherpe randjes slijten door je verstand, maar je gevoel geeft de leegte aan en die leegte van jou verlies is niet op te vullen.
Lfssssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten