Heel moe

Lieve bloglezers,,

Het is inmiddels 3 januari, kerst is alweer ruim een week geleden en Oud&Nieuw ook alweer 3 dagen.
Maar de olifanten, vrachtwagens en treinen hebben vanaf gisteren hun best gedaan. Ik kan wel zeggen dat ze binnen zijn, of inmiddels ook weer vertrokken zijn, mij gewoon in de berm achterlatend.
De vermoeidheid, pijn en brainfog is heftig binnen. Gister was ik alleen maar heel verdrietig. Kon alles even niet meer aan, had het allemaal gehad en wist even niet meer waarom, hoe en wanneer. Als je dan via via hoort dat er ook onterecht over je geroddeld wordt, gepraat wordt en geprobeerd wordt het verhaal zoveel mogelijk te verspreiden........dan gaat het niet meer. Het komt dan als een kanonskogel binnen en verlaat je niet.
Ik was eerst boos, heel boos. Voor de tweede keer, vanuit dezelfde persoon. Nu via een ander de wereld in geholpen. Maar daarna was ik alleen maar heel verdrietig. Waarom ik? Wat is in hemelsnaam de prijs, wat is het plezier om  iemand zo af te willen maken. En als ik het nog begréép....dan is het misschien nog uit te leggen, of kan ik me weerbaar opstellen. Maar ik snap het écht niet. Ik snap niet Waarom.
Toch ben ik niet van plan om mijn eigen sociale wereld op te geven. Facebook en Twitter zijn mijn sociale wereld. Vóór die tijd was het mijn werk, de collega's. Nu zijn het mijn lotgenoten. En ik laat die door iemand die niet weet wat hij/zij aanricht, toch écht niet afnemen.
Wel een hele stressvolle dag daardoor gehad gisteren. Nu baal ik ervan dat ik me zo heb laten koeieneren. Laten kleineren. Maar op zo'n dag kan je alleen maar heel boos en daarna heel verdrietig zijn.
En vandaag komen de drukke dagen van Kerst en Oud & Nieuw binnen. Of ze zijn vannacht over me heengereden. En gelopen. Die olifanten, de treinen, de vrachtwagens. Ik heb heel veel pijn. Ben hondsmoe. Echt heel moe, misselijk moe. En mijn hoofd werkt niet mee. Over de blog doe ik dan ook al weer heel lang. Maar wilde toch een blog schrijven, dat het ook ná de dagen en dat kunnen ook weken zijn, alles zijn tol gaat eisen. Inspanningsintolerantie. Kan ik het niet aan, en verwerken, is het allemaal toch teveel geweest. En dat terwijl we toch rustige dagen hebben gehad in de ogen van gezonde mensen. Elke verandering van je ritme is teveel helaas.
Ja, ik weet het nog, heb ook griep gehad en oorontsteking... Ik zal helaas moeten boeten. De enige troost die ik heb, is dat ik weet dat ik niet alleen ben. Dat er vele meerderen mee te kampen hebben.

Liefsss