Een lieve vriendin en MElotgenote schreef onderstaand stuk over acceptatie. Het was zó herkenbaar, dat ik heb gevraagd het hier te mogen delen.
Dus met dank aan ©Mieke Steinberg-de Jong
Acceptatie. Als iemand dat woord de eerste jaren dat ik ziek was uitsprak, had ik moeite om niet een gezicht te trekken alsof ik zojuist iets smerigs had gegeten. Acceptatie stond voor mij gelijk aan lijdzaam op de bank weg gaan zitten kwijnen achter de geraniums. Acceptatie betekende in mijn ogen dat je niet meer beter wilde worden, dat je de hoop en de moed had opgegeven. En dus verzette ik me met alles wat ik in me had tegen de ziekte, tegen dat zieke lijf. Ik verkeerde in een staat van continue opstandigheid en probeerde krampachtig zoveel mogelijk te blijven doen wat ik als gezond mens ook kon, terwijl dat eigenlijk allang helemaal niet haalbaar meer was. Het resultaat was -achteraf gezien logisch- dat ik zieker werd. Als je niet naar zulke sterke signalen van je lijf luistert, gaat je lijf vanzelf nog sterkere signalen uitzenden. En dus moest ik op een gegeven moment wel accepteren dat deze ziekte nu deel uitmaakte van mijn leven, of ik dat nu wilde of niet. Met vallen en opstaan heb ik dat geleerd.
Ik begon me ook steeds meer te realiseren dat 'acceptatie' niet per definitie een negatieve lading hoeft te hebben. Acceptatie kan ook betekenen: op een realistische manier naar een situatie kijken, en met de mogelijkheden die er nog wél zijn het beste en mooiste van het leven proberen te maken. Daarbij hoeft het ook niet te betekenen dat je alle hoop op verbetering van je gezondheid opgeeft. Hoop op verbetering én acceptatie van de situatie zoals die NU is, kunnen heel goed hand in hand gaan. Dat is dan ook de manier waarop ik de laatste jaren mijn leven probeer te leiden. Maar soms, soms val ik weer even terug in mijn oude patroon van opstandigheid en verzet. Dat is de laatste tijd het geval. Ik heb al tijden een grieperig gevoel in mijn lijf dat erger is dan normaal, kom het huis vrijwel niet uit en elke inspanning lijkt eigenlijk teveel. En op een gegeven moment ben ik dat dan gewoon zó zat, het feit dat alles zoveel moeite kost, terwijl ik tegelijkertijd zo'n enthousiasme voel om van alles te doen en te ondernemen.. En dus ga ik dan op mijn oude, vertrouwde manier lekker opstandig soms tóch dingen doen die ik eigenlijk niet kan.
Zo was ik een paar dagen geleden bezig op te ruimen, en zocht daarbij naar een doos om kaarten en brieven die ik het afgelopen jaar heb gehad in te doen. Eigenlijk was ik al veel te uitgeput om me daarmee bezig te houden, maar ik moest en zou dit projectje afronden. Uiteindelijk vond ik een geschikte doos, dacht ik. Tot ik die opende en ontdekte dat daar nog een aantal spullen inzaten die we tijdens onze verhuizing twee jaar geleden daar hadden opgeborgen. Als eerste pakte ik een steen op, waarvan ik het bestaan eigenlijk was vergeten. Het was een steen die Dave een aantal jaren geleden voor me mee had genomen van een vakantie in Amerika. Ik draaide hem om, en daar stond het in gouden letters: ACCEPTANCE! Hier moest ik wel om lachen, was dit soms een teken van het universum? Wel heel toevallig in elk geval, dat ik juist nu die steen met die tekst tegen kwam. En dus staat de steen nu op mijn nachtkastje, zodat ik hem heel vaak zie. Hopelijk helpt het!
P.s. volgens mij wordt het tijd om toch eindelijk maar eens dat goede voornemen uit te voeren om een eigen blog te beginnen, want dit is wel een grote lap tekst voor op Facebook!
©Mieke Steinberg - de Jong
Lfssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten