Een dag verder en een afspraak extra afgezegd. R. heeft giseravond tegen me gezegd dat het misschien beter is om mij in deze pem niet mee te nemen naar het screeningsgesprek Beschermd Wonen voor H. Diep in mijn hart wist ik dat het beter zou zijn. Ik ben dus niet mee geweest vanmorgen. Het was een goed gesprek, ze hebben rondleiding gehad en H. staat nu definitief op de wachtlijst (6-9 mnd) en gaat dus binnen het jaar op zichzelf wonen. Begeleiding is daar optimaal. Ze krijgen kookles (moeten voor zichzelf koken), hun kamer moeten ze zelf netjes en schoon houden, ze krijgen 48 euro per week waarvan ze moeten eten kopen e.d. Meer details heb ik zo even niet. Ben er natuurlijk zelf niet bij geweest.
Dat was moeilijk. Het was aan mij om los te laten. Het "moeten" om te zetten in het "mogen" en er zijn mensen in mijn directe omgeving die dingen van me over kunnen nemen en ik moet daar mee leren omgaan en veel meer "gebruik van maken". Zo zwaar, als je moeder bent, altijd optimaal voor je kinderen hebt kunnen zorgen, en nu het idee hebt te falen. Maar ze worden ook zelfstandiger, dus het loslaten, ook gesprekken leren overlaten aan... , dat is aan mij.
Na het besluit gisteravond dat ik moet loslaten en niet mee zou gaan, in bed gelezen om mijn gedachten te verzetten. Mijn hoofd leeg te gaan maken van alle zorgen en ronddraaiende gedachten. Even in een andere wereld stappen, de wereld van het boek. De realiteit even ernaast laten lopen.
Na een slechte inslaapperiode die ondanks mijn 20mg temazepam zeker anderhalf uur heeft geduurd, heb ik een inspannende slaap gehad. Mijn lip heb ik in ieder geval stukgebeten en ik werd gesloopt wakker. Een niet verkwikkende slaap dus. Als ik tenminste nog weet hoe die precies is.
Ben op bed gebleven tot vlak na het middaguur.
Voorlopig helaas een PEM van grote omvang, dus als ik niet overal reageer, zit ik in mijn eigen coconnetje.
Toch moet ik meer leren loslaten, het laten Zijn en terug in mijn eigen coconnetje mezélf weer terugvinden. Dat is met een PEM altijd enorm moeilijk vind ik. Net alsof je juist dán van jezelf vindt, dat dingen moeten. Maar de basis ben je toch zelf. Keuzes maken hoort in elke levensfase en elk levensmoment, dus ook bij mij op de momenten dat ik lichamelijk iets niet aan kan. Voorlopig heb ik me erbij neergelegd.
Als kerstkadootje hebben we elkaar 4 plaatsen bij Derek Ogilvie gegeven in Assen en dat is aanstaande zaterdagavond. Alles op alles nu om daarheen te kunnen. Het is geen moeten. Lukt het niet, dan laat ik het los. Maar ik kan er wel voor zorgen om te proberen deze dagen de rust in mezelf te vinden, mezelf terug te vinden, zodat ik de grootste kans heb dat ik genoeg lepels heb gespaard om het te kúnnen. Dus vanaf nu is mijn toverwoord loslaten, niets moet. Wees bij jezelf, en vanuit jezelf kun je dingen, kleine dingen, ondernemen. Geen afspraken meer deze dagen, alleen wel douchen vrijdag uiteraard, maar verder dicht bij mezelf blijven, let it go with the flow en vanuit mezelf weer opnieuw de wereld instappen. Loslaten. Gewoon laten Zijn en geen moeten.
Lfsssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten