09 maart 2013

Hallo bloglezers,

Weer wat dagen verder. Midden in het weekend. Zoekend naar een ritme wat bij me past. Ook nog steeds rekening houdend met het gezin, maar ik merk dat als ik geen juist ritme te pakken heb, dat ik voor het gezin ook niet te genieten ben. Ik ben al een heel eind op weg, maar het is dan ook slim om het iedereen uit het gezin te vertellen, dan weten ze ook waar ze aan toe zijn en ben ik het best te doen. 

Het is zo ontzettend moeilijk om moeder, partner én ziek te zijn. Chronisch ziek. Bed- en huisgebonden. Dat is een gevecht met jezelf. Je wilt overal bij betrokken zijn, maar teveel prikkels maakt weer dat je slechter wordt, minder aan kunt en niet altijd de moeder en partner bent die je eigenlijk zou willen zijn. 

Je raakt, onterecht vaak in je gevoel, geïrriteerd naar je gezin. Maar dat komt omdat ik het totaal niet meer overzie. Ik zie geen begin en geen eind, alles triggert, geeft prikkels en doet me keel dichtknijpen. Ik vind geen rust, zie geen in- en uitgang en loop voor mijn gevoel in een doolhof waar ik af en toe iemand tegen kom die dan nét op dát moment in mijn weg loopt. Nee, ze hebben het niet makkelijk met me. 

Vandaar dat ik een ritme aan het zoeken ben, dat het beste bij me past. Waarbij ik dus rekening hou met mijn gezin. Ik merk dat ik ook boos op mezelf word, dat ik sommige dagen niet blij kan zijn. Me niet rijk kan voelen met mijn twee kanjers en mijn partner. Omdat het dan allemaal teveel is, ik me schuldig voel als ik me terug trek, maar als ik me niet terug trek, komen er vaak discussies. Het is schipperen. Manoeuvreren  kijken naar de juiste route. Zonder dat we elkaar overlopen, maar juist met elkaar mee kunnen lopen. Ik kán vaak niet meer. Ben het doolhof van mijn leven zat. 

Er zitten zoveel haken en ogen aan. Omdat ik A ben/heb, kan de ander B niet uitvoeren of kiest de volgende soms noodgedwongen voor C. Er zijn weinig gelijke standen. Gelijke wegen. Gelijke meningen en gedachten. Dat kan ook niet. Ik leef zó'n ander leven dan mijn gezin. Ik sta niet midden in de maatschappij, maar aan de zijlijn. Gelukkig staan zij er middenin. Het maakt het er niet makkelijker op. 

Zo ook met anderen hoor, mijn moeder, vrienden/innen. Mijn wereld ziet er heel anders uit. Niet dat ik nu medelijden vraag! Oh nee, dat zou ik absoluut niet willen. Ben de enige ook niet, er zijn zoveel chronisch zieken met een gezin. Dezelfde situatie. 

Maar wie mijn wereld nooit een week heeft meegemaakt vanuit gevoel, en zichtpunt, zal het ook nooit helemáál kunnen begrijpen. Ik heb het leven midden in de maatschappij gelukkig wel mogen meemaken. Dus andersom kan ik me iets makkelijker inleven. Ik heb ook het leven gelopen met mijn voetstappen midden in het Leven. Maar het staan aan de zijlijn, het uitgeschakeld voelen en aan de kant liggen, het is niet uit te leggen wat het met je doet. 

Het is een doolhof. Ik kom er af en toe niet meer uit. Dus ben ik op zoek naar een ritme in mijn leven, die past in het leven van mijn gezin, maar ook binnen de grenzen van mijn gezondheid. Die langzaamaan achteruit gaat...

Lfssssssss