Behoorlijke tijd tussen zie ik. En als je me vraagt wat ik nou zoal heb gedaan, dat de week zo snel is gegaan, geen idee van. Ik heb mijn moeder zaterdag gezien! Ze was heerlijk bij me, hebben we beiden erg van genoten. Ik ben wel erg trots op haar en dat ze die hele reis alleen onderneemt. #dankbaar! >> even aangepast want mijn zus, ook uit het Westen heb ik 1x gevraagd niet te komen, omdat ik een erg slechte dag had. Ik had er geen energie voor en dat wordt me nog steeds kwalijk genomen helaas.
Gister kreeg ik triest nieuws te horen, mijn lievelingstante is overleden. Vroeger zo veel bij haar te logeren geweest! En ik heb altijd het gevoel gehad dat ze me begreep. Na mijn scheiding, na mijn diagnose ME. Je hoefde haar nooit veel uit te leggen, ze was er gewoon. Midden in het leven en dan plotseling weg. Net als mijn vader en op precies dezelfde dag overleden. En ja, dan ook op dezelfde dag de crematie. Ik kan daar niet heen. En daar heb ik heel veel verdriet van. Maar de afstand van mijn huis naar Roermond en weer terug, kan ik niet overbruggen. Het maakt me heel onrustig en gespannen.
Tears...
Falling from the sky
Twinkling in my eye
And do you know why?
'Cause you had to die
Ik heb een briefje geschreven voor mijn lieve nichten. Ik zal er donderdag in mijn hart bij zijn!
En op deze momenten word je dan extra geconfronteerd met je beperking door je ziekte. En de wíl is er wel, maar daar is mijn lichaam het niet mee eens (©mh) Het blijft moeilijk om te accepteren dat je lichaam grenzen aan geeft, die je gewoon eigenlijk zelf niet wil zien. Maar je moet wel aan je grenzen denken. Als ik het niet doe, doet niemand het. Zeker met een afscheid niet (crematie/begrafenis) , dat kunnen mensen niet voor je beslissen. Dat moet je zelf doen. Maar het is verdomd moeilijk dat de WIL om te gaan er wel is, maar je lichaam zegt NEE. Het botst en het is een continue strijd. Ik wil mijn lotgenote MH bedanken voor dit inzicht. Ze had het bij zichzelf op haar FB gezet, en het heeft mij laten zien dat ik dus daarmee veel in strijd en conclaaf lig. Mijn Wil aan de ene kant en mijn Lichaam aan de andere kant. Zwaar.
Volgende keer weer meer.
Lfsssss
Heel veel sterkte met het verlies van je tante.
BeantwoordenVerwijderenHet blijft altijd zwaar zulke momenten en ook het feit dat je eigenlijk er wel naar toe wilt maar het niet meer aankan.
De strijd blijft je je leven lang houden volgens mij :-(
Ik hoop voor je dat je op genoeg begrip kan rekenen.
groetjes van Frederique
http://frederiqueloveslife.blogspot.com