En toen was het alweer midden van de week. net 4 minuutjes. De tijd gaat voorbij ... slapend, liggend, adl, pratend, internet........ Er zijn dagen dat ik niet eens wat interessants te melden heb. Geen leuke dingen heb meegemaakt, maar ook geen vervelende dingen. Geen hallelujah en geen gloria.
Gewoon dagen die zich aaneen rijgen. Geen verschil in de dag, nog nét wel met de nacht, maar de één vloeit over in de ander. Je voelt je niet beter, niet slechter, niet anders dan de dag ervoor. Ik kan wel over details gaan zeuren, maar daar hebben jullie als lezers niets aan en ik al helemaal niet.
Ook gebeuren er dingen die ik niet in mijn blog zet. Dingen die mijn gezin niet wil dat het gedeeld wordt, wat hun goed recht is om aan te geven ..... dingen die persoonlijk iets van mijzelf zijn, want ik zet echt niet mijn hele hebben en houden in mijn blog. Deel al genoeg met mensen die in het normale leven, bekenden dan van mij, niks meer met mij hebben of ik niks meer met hun. Maar als ze hun tijd willen vullen met het lezen van mijn blog, hou ik ze niet tegen.
Dagen rijgen zich aaneen tot een slinger door mijn leven. Een rode draad die van het begin van mijn ziekte loopt, terwijl ik alles wat er met me aan de hand was nog niet eens een naam kon geven, tot nu. Tot morgen. Tot overmorgen. Tot in de toekomst.
Soms moet je die slinger eens een duwtje geven. Zodat je toch iets hebt waar je naar uit kunt kijken. Dat in die hele saaie slinger ook dingen zijn die leuk zijn. Kleine dingen, grote dingen. Vandaag heb ik mijn slinger een zetje gegeven. En daar kijk ik weer naar uit.
Maar ook een klein zetje, want als het straks nog zulk lekker weer is als gister, dan wil ik graag even naar buiten. Het zijn maar een paar stapjes, en dan sta ik in de voortuin. Als ik dan mijn schoenen aandoe (laarzen zijn makkelijker, moet nodig zomer instappers hebben), kan ik misschien ook wel een stukje lopen. Even naar de auto en terug ofzo. Even iets kleins. Wie weet gaat mijn slingertje morgen de goede kant op.
Dat is het dromen wat ik bedoelde met I have a dream. Maar ik heb ook een grote zet gegeven aan de slinger. En daar kijk ik naar uit. Moet ik nog wel even wachten, maar het is me dierbaar genoeg om mijn grens te moeten verleggen.
Weet je, sinds ik ziek ben, bedlegerig, rolstoelafhankelijk......merk je ook wie er belangrijk voor je worden, blijven en zijn. Is heel gek, je verlegt andere grenzen ook. Je maakt een periode met iemand mee, totdat het op is. Van deze kant, van de andere kant. Dat maakt niet zoveel uit. Of je ontmoet iemand waarmee je vriendschap verdiept, elke dag dat je samen deelt. Omdat het zo loopt. Of zo is, kan ook. Soms snap je niet waarom iemand geen contact meer legt, of minder contact zoekt. Dan pas merk je ook of het van deze kant is of van de andere kant. Maar dat is niet interessant. Als het maar duidelijk is. Dat weet ik wel. Onzekerheid sloopt. Dan ga je gekke dingen bedenken als je erg op jezelf bent aangewezen. Door je ziekte.
Ook met je partner en kinderen maak je periodes door. Soms heftig, soms rustig, af en toe ook elkaar niet begrijpen, of je mening verandert, je inzicht, je zicht. Maar dan merk je ook weer hoe stevig je gezin in elkaar steekt. En dat maakt weer dankbaar.
Hmmmm, hoe ben ik tot dit eind gekomen? Ik heb geen idee, lees het ook pas terug als het gepubliceerd staat. Het is ook dit keer een regelrechte gedachtenspinsel. Maakt dingen duidelijk, legt verbanden en geeft rust. Of juist niet. Maar dan is dat zo. Ergens heeft alles een reden. Je kent de reden alleen niet altijd. Moet dat dan? Onzekerheid sloopt, maar nee, je moet niet alles willen weten. Sommige dingen gebeuren ook en moet je laten gebeuren.
Lfssssssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten