Weten jullie, ik vraag me af wanneer je nou écht kunt zeggen: ik accepteer mijn ziekte, ik weet de symptomen, de gevolgen, en ik ga daar positief mee om.
Ik was daar eens mee aan het worstelen vandaag. Want kún je wel een ziekte accepteren. Dan zeg je: het hoort bij me, kan er niks aan doen en ik neem het zoals het is.
Terwijl er bij mij toch altijd nog wel de nodige momenten zijn, dat ik helemaal niet accepteer dat ik bedlegerig ben, dat ik aankomende verjaardag van mijn moeder niet eens naar haar toe kan, dat ik voor áltijd de boodschappen aan een ander moet overlaten, dat er misschien nóóit meer een moment komt dat ik een klein stukje van mijn oude zelf terug zie, dat ik áltijd de ziekte ME met me mee zal dragen... Ik heb het daar bij tijd en wijlen best heel moeilijk mee.
Zeker nadat me van de week duidelijk is geworden dat er toch mensen om me heen (zelfs mensen die dichtbij je horen te staan) het afkeuren dat je bent afgekeurd. Nou, daar schrok ik van. Ik ben niet afgekeurd omdat ik dat leuk vind. Ik wil wel maar ik kán niet meer!!! Het liefst zou ik morgen weer naar mijn werk gaan, heerlijk bezig zijn, maatschappelijk gewaardeerd worden.
Dat is chronisch ziek zijn en dan ook nog ziek zijn van een ziekte, zoals mijn bedmaatje het omschreef vandaag in een mail, waarvan je de uitkomst gewoon niet weet. Het is een haat-liefde verhouding met je woonkamer bed. We tasten in het duister over het verloop. Het zóu gewoon nog best kunnen dat ik over een poosje weer uit bed kan komen, in mijn scoot stukjes kan rijden of lekker met R mee of J natuurlijk om een boodschap te halen! Het kan ook zijn dat het érger wordt. Je weet niks. En dat maakt acceptatie best moeilijk.
Onderstaand artikel vond ik en het leek me niet verkeerd om het hier te delen. Ik denk dat we er met veel van onze lotgenoten veel aan kunnen hebben.
Chronisch ziek, en nu?
Nooit meer beter! Je ziekte word een rugzakje dat je altijd bij je draagt. De ene dag is het draaglijk, de andere dag een zware last op je schouders. Andere dagen belemmert het rugzakje jouw vooruitzicht naar betere momenten. Uit deze gedachten kan men veel steun halen, want je bent nog steeds dezelfde, maar nu draag je een rugzakje
Verwerken dat je iets belangrijks hebt verloren
De eerste stap is het verwerken dat je iets belangrijks hebt verloren, een deel van je gezondheid. Je zult tegen een aantal dingen aanlopen die je nu niet meer kunt in verband met je ziekte, hierdoor word je er van bewust dat het je leven veranderd. Dit maakt allerlei emoties in je los, zoals boosheid, verdriet, frustratie en machteloosheid. De manier waarop je de ziekte op dat moment beleefd heeft ook invloed op je gedrag. Je kunt denken dat men je accepteert met je ziekte en er op uit gaan (actief) of je denkt dat mensen je raar vinden en thuis blijven (passief).
Hierna kun je pas naar een manier kijken die het voor jou draaglijk maakt om met de ziekte om te gaan. Het is namelijk gemakkelijk te accepteren dat er na een slechte tijd een goede tijd aanbreekt, maar anders om is het echter heel moeilijk. Acceptatie wil niet zeggen dat je bij de pakken neer gaat zitten (passief). Integendeel, acceptatie betekent dat je op je eigen tempo een nieuw levensperspectief eigen maakt, namelijk dat van een chronisch zieke persoon. De acceptatie van het ziek zijn is een voorwaarde om met opgeheven heeft door het leven te gaan en nieuwe dingen te ondernemen. Steeds opnieuw word je aan de opgave gesteld om onder ogen te zien wat er aan de hand is, door acceptatie van je ziekte kom je hier doorheen zonder dat het je gevoel van eigenwaarde aantast.
Last van een chronische ziekte dragen
Helaas is niet iedereen sterk genoeg om de last van een chronische ziekte te dragen. Dit valt zowel aan je stemming als aan je gedrag te merken. Wanneer je voortdurend somber, angstig, gefrustreerd, boos of verdrietig bent en deze stemmingen je leven gaan bepalen is het duidelijk dat je niet sterk genoeg bent om je aan de nieuwe situatie aan te passen. Wees niet bang om hulp te vragen aan je ouders of aan je huisarts. Wanneer men veel dingen gaat vermijden waardoor het leven behoorlijk verstoord raakt krijg je het gevoel dat je voortdurend tegen je beperkingen aanloopt. Het is belangrijk om met je beperkingen te kijken naar dingen die je wel kunt en om oude hobby’s eventueel te vervangen door nieuwe. Wanneer je gedrag langdurig verstoord blijft vraag dan om hulp.
Baas blijven over eigen situatie
Wil je proberen er iets van te maken? Dan is het belangrijk baas te blijven over je eigen situatie. Soms lijkt de ziekte jou de baas te zijn, maar vergeet niet dat er altijd ruimte is om zelf de baas te zijn. Kun je door je ziekte je hobby’s niet meer uitoefenen, ga op zoek naar dingen die je wel kunt, wees vindingrijk. Ook al heb je beperkingen, er zijn altijd hobby’s die je wel kunt uitoefenen. Het is ook belangrijk dat je dingen niet uit de weg gaat. Wanneer je het te vaak vermijd word het steeds moeilijker om die dingen weer te gaan doen. Zorg dat je de klachten en gevolgen goed kunt uitleggen aan andere. Dan is het voor hen ook makkelijker om hier begrip voor op te brengen. Blijf hier altijd positief in, want ook al zijn er mensen die je raar vinden, er zijn ook altijd mensen die het WEL begrijpen!
Waar staat je partner in dit hele verhaal?
Ook voor je partner verandert er veel en ziet het leven er opeens anders uit. Het gevaar voor de partner van iemand met een chronische ziekte is dat de partner zichzelf verliest in de ander. Alleen nog maar doen en helpen, hard werken, maar wel vergeten dat even bij de pakken neer zitten ook een moment is dat je samen kunt delen. En voor veel chronisch zieke mensen is dit moment heel belangrijk.
©mens-en-gezondheid.infonu.nl/ziekten/15848-chronisch-ziek-en-nu.html
Tot een volgende keer, ik ga hier nog even mee aan de slag!! Yes I Can!!!
Lfsssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten