Even een korte krabbel van mij. Het wil namelijk allemaal niet zo vlotten om weer op krachten te komen. Maar ik doe ook wel steeds dingen tussendoor, én ik heb (heb ik gemerkt) het best moeilijk met de dingen die ik niet meer kan, maar wel graag wil.
Om een voorbeeld te noemen, afgelopen zaterdag. H moest een voetbalwedstrijd thuis spelen. Het was hartstikke lekker weer, dus ik besloot op het laatste moment mee te gaan met R. Maar zonder rolstoel, zonder scootmobiel. En dus véél te zwaar en uitputtend. En ik blijf dan zeggen in eerste instantie tegen mezelf, ik red het wel, doe niet moeilijk en zoveel inspanning kost het me niet. En dan ja, merk ik dat ik mezelf gewoonweg overschat. En daar kan ik dan flink van balen.
Vanmorgen ook, ik móest mee naar het UWV voor papieren, formulieren, aanvragen. Dat was geen keus, dat was een moeten. Want wij redden het niet met leven onder bijstandsniveau. Dus een moeten. Dan wil ik als ik thuiskom ook dat het zo snel mogelijk geregeld wordt. Want we lopen dus al járen, maandelijks zo'n 170 euro achter. Ron had dus wel dégelijk ergens recht op!!! En iedereen maar zeggen van niet, en de belastingdienst natuurlijk helemaal niet! Als onze achterbuurvrouw niet zo attent was geweest ons hierop te wijzen, hadden we dus nogmaals járen ermee gezeten. Dat maakt me zo boos. Nu moeten we er zelf achteraan. En toen kwam ik er dus doodleuk achter dat ik dat ook niet meer kan. Ik overzie het niet, heb de energie niet, moet een lijst maken van schuldeisers, moet allerlei gegevens erbij zoeken (ja, logisch dat je niet alle polisnummers en sofinummers van iedereen uit je hoofd kent) ..... Maar ik kan het dus niet meer. Ik ben op cognitief gebied dus écht flink achteruit gegaan. Waar ik vroeger mijn hand niet voor omdraaide, daar loop ik nu vast. En toen heb ik wel even een traan extra gelaten ... Van frustratie en boosheid.
Gelukkig kreeg ik net op dat moment een superlieve mail van mijn bedmaatje. Precies wat ik nodig had op precies het goede tijdstip. Hij had namelijk mijn statusupdate gelezen op FB en reageerde daarop. Dus nu: let it go with the flow en een weekje wachten op mijn pleegdochter kan ik ook nog wel.
Deze week ga ik haar er niet mee belasten, haar oma is overleden afgelopen nacht. Maar misschien dat ze volgende week R wil helpen met het invullen van formulieren en opzoeken van papieren. Ik moet toch wachten op de DigiD code van R.
Even kort: afgelopen zaterdag was de handtekeningen actie een groot succes hier bij de Run in Winschoten!!! R, J, H en C hebben samen 510 handtekeningen weten op te halen. Morgen sturen we de doos met tshirts, klemborden en handtekeningen terug naar de organisatie van de petitie. Ik ben heel trots op deze kanjers en ook op S die voor de catering zorgde!!! Dank jullie wel namens mij en heel veel MEdelotgenoten.
Jullie zien me weer verschijnen.
Lfssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten