Een dag ná een dag vol beslissingen. Ik ga die hier niet uitgebreid neerzetten, want daar doe ik iemand heel veel verdriet mee, en daar pas ik voor.
Wat ik wel kwijt wil (en daarna laat ik het volledig achter me): verwijten hebben geen grond, ik leef mijn leven zoals ik gedwóngen ben te leven, heb daar moeite genoeg mee, en daar kan ik gewoon niemand bij gebruiken die mij en mijn ziekte achteloos naast zich neerwappert. Schuld daaromtrent krijg ik toch, dus daar ben ik al bij voorbaat tegen gewapend. Ik heb gisteren een heel zware dag gehad, maar nu laat ik een periode achter me en kijk vooruit.
Dus bij deze, en ik denk dat degene die zich aangesproken voelt en zich hierin herkent, precies zal weten wat ik bedoel. Maar zoals ik zei, de schuld krijg ik toch, antwoorden doe ik niet meer. Bespaar je dus de moeite. Ik beschrijf mijn leven hier open en bloot, dus wil je het lezen, kan dat, heb je alleen maar negativiteit of denk je het alleen maar beter te weten >> ík verplicht je niet mijn leven te volgen.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik ben de laatste week niet echt lekker. Zit niet lekker in mijn vel en begin ipv te wennen, steeds meer een hekel te krijgen aan mijn leven op bed. Begin dus ook steeds vaker eigenwijs te doen en dat heeft dan weer geen goede gevolgen. Dus ik moet dat doorbreken.
Ik mis de wereld buiten, mis mijn collega's enorm (wat geen eens meer collega's zijn ) Maar ja, het is zoals het is. Alleen is het een proces waar ik door moet, en soms weet ik de wegen nog niet, die voor mij het prettigste werken. Dankbaar ben ik dan ook voor mijn maatjes die me door dik en dun steunen.
Mijn rug is de zwakste schakel, ik kan door de morfine heen, de pijn zelfs niet dragen die het dan nog doet als ik zit. Verder is het litteken op mijn buik nog steeds niet pijnvrij, nog een week de zalf, aanstaande vrijdag moet ik ermee stoppen en dan hoor ik die week dáárna verder.
En dan heb ik nog mijn heerlijke special kid die het ons niet makkelijk maakt de afgelopen tijd. Hij is weer enorm overprikkeld, is ook wel logisch natuurlijk met school, voetbal, nieuwe dingen en het ritme, maar dat heeft wel ook zijn weerslag weer thuis. Helaas. Maar ook daar vechten we ons doorheen.
Alleen kan ik het allemaal niet zo goed aan. Ik heb minder body lijkt het wel om alles aan te kunnen.
Huil veel, ben eerder wanhopig, machteloos. Soms valt de sterke Mar die ik gewend ben te zijn gewoon weg. Ook daar moet ik een weg in zoeken. Door deze ziekte die me echt gesloopt heeft (en daar vrolijk mee verder gaat), ben ik zoveel kwijtgeraakt.
Maar er is altijd een andere kant en die positiviteit zoek ik iedere keer weer op.
Dus een positieve afsluiting: mama, ik hou van je, ik zal je de aankomende weken verschrikkelijk missen. Eerst omtrent het overlijden van oom A, en daarna ook nog je verjaardag. Ik wilde dat het anders was, maar dan wens ik iets waarvan ik weet dat het nooit uit zou komen, dus ik hoop je tussen jouw verjaardag en J haar verjaardag te zien.
Het leven zit vol verrassingen, leuke, minder leuke en onaangename. Toch wil ik mijn leven een positieve draai gaan geven. Hoe? Géén idee. Maar het gaat me lukken!!!
Tot de volgende blog.
Lfsssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten