13 september 2012

Lieve bloglezers,

Naar aanleiding van mijn blog gisteren is er nog wel het één en ander gebeurd. Met mij. Ik heb twee reacties verwijderd en verwijderen van reacties doe ik werkelijk niet zomaar. Maar iemand die mij denkt de les te kunnen lezen, terwijl ik transparant ben in het delen van mijn Leven met ME, maar eigen leven nooit met mij denkt te hoeven delen. Ik ben daar klaar mee. En dat alles op een verkiezingsdag. Wat iedereen stemt is de beslissing van hem of haar zelf. Daar zal ik nooit een oordeel over vellen. Maar als diegene meent mij te kunnen vertellen, dat ik het wel prettig vind om niet te werken, mijn hand op te houden en grotendeels mijn dagen door te brengen op bed, die heeft toch echt geen idéé hoe ik in elkaar zit. En ik zal je zeggen dat het heel veel pijn heeft gedaan en nog doet. Het heeft me wel tot beslissingen genoopt, die ik liever had uitgesteld. Maar het zij zo. En omdát ik zo transparant ben, omdát iedereen via mijn blog mijn leven kan meeleven zonder een kijk in zijn/haar leven, maak ik beslissingen die verregaande gevolgen hebben. Zoals gezegd, die had ik liever uitgesteld. Maar ik kies vanaf gisteravond volledig voor mezelf. Ik zet mezelf voor niemand meer zonder reden opzij. Ik ken mijn vrienden en ik weet hoe zij hierover denken. Heb met ze gesproken en ze hebben me laten inzien, dat ik dit keer écht niet degene ben die de fouten heeft gemaakt, ook niet door het schrijven van mijn blog. Iemand die zo denkt te moeten reageren, zelfs zo blind is dat als ik het verwijder het doodleuk nóg een keer neer zet, het is mijn blog en ik deel wat ik wil delen. Geen oordeel over mijn leven. Veroordeel niet voordat je in mijn schoenen  hebt gestaan en hebt gelopen. Het was een enorm verdriet, een klap in mijn gezicht. Nu weet ik hoe er in een bepaalde hoek over me gedacht wordt en naar me gekeken wordt en over me gesproken wordt. Ik weet genoeg.
Aangezien ik altijd heb geslikt, doe ik dat nu ook. Voor een bepaalde periode. Hoelang deze periode duurt weet ik nog niet, gelukkig niet, maar daarna zal ik er openlijker over zijn. Transparant voor iedereen. Ik hou teveel van haar, om haar nu in een positie te plaatsen, wat ze niet verdient. Dat is een reden dat de periode nog even duurt. Ze is mijn alles en daar doe ik bewust en met alle liefde alles voor. Dat is geen opgave.

OORDELEN
Voordat jij een oordeel over mij en mijn leven velt.
Trek mijn schoenen aan en loop mijn weg.
Loop door de straten, over de bergen en door de dalen,
en beleef het verdriet, voel soms ook de diepe pijn.
Doorloop de jaren die ik ging,
struikel over dezelfde steen waarover ik ook gestruikeld ben.
Maar sta altijd weer op en ga precies op dezelfde weg verder,
zoals ik gedaan heb, pas dan kan je over mij oordelen!
Dus oordeel niet zoals je zelf niet beoordeeld wilt worden,
en denk eerst aan wat een ander heeft meegemaakt
en leer diegene kennen voordat je oordeelt.


Dit is wat ik vandaag wilde delen, op mijn blog waar ik beslis wat ik neer zet. Misschien morgen meer, maar hou het er maar op dat ik weer blog als ik daar aan toe ben en wat te melden heb.
Dus tot de volgende keer!

Lfsss

In gedachten 

Overleden 13-09-12 Suriname, Paramaribo

Rust zacht, oom André. We hadden nooit veel contact, maar U vroeg altijd wel naar me, en U wilde mij op het laatst ook vaker spreken. Ik hoop dat U nu rust heeft ... ik zal U hoe dan ook missen. Ik kan mama niet begeleiden bij Uw uitvaart als deze in NL is, ik zal in gedachten dicht bij U zijn. Ik hoop dat U het begrijpt. Tot in de eeuwigheid ergens, en wilt U samen met papa mijn moeder in de gaten houden? Liefs uw nichtje Marjan