24 mei 2013

Lieve bloglezers,

Leven met een chronische ziekte blijft elke dag weer een uitdaging. Denk je dat je een ritme hebt gevonden, denkt je lichaam óf je omgeving bijvoorbeeld, daar heel anders over. Dat komt uiteraard het meeste voor in gezinnen met kinderen. De ziekte is aanwezig bij mij. Maar in principe niet bij mijn gezinsleden. Natuurlijk hebben zij er net zoveel mee te maken als ik. Alleen ik bekijk de wereld, en dus ook het gezin van binnenuit, terwijl zij er tegenaan kijken. Het zijn twee werelden in één gezin.
Ik voel me dan soms knap eenzaam. In mijn wereld ben ik alleen. Kunnen zinnen, woorden of gedragingen anders over komen in de andere wereld die er tegenaan kijken. Ik weet niet of ik het duidelijk verwoord, maar wat belangrijk is, is dat die werelden ergens toch samen een opening vinden waar ze elkaar kunnen ontmoeten, begrijpen, begrip tonen, eens in de andere wereld komen kijken hoe het werkt. Deze twee werelden binnen één gezin, botsen regelmatig.
Nou is het absoluut niet zo dat we hier constant ruzie's of woordenwisselingen of onbegrip naar elkaar toe hebben. We hebben een liefdevol gezin. We staan open naar elkaar, proberen elkaar zeker te begrijpen, maar sommige dingen blijven moeilijk. Heel logisch en daar moet je als gezin weer een Weg in zien te vinden. De opening weer terugpakken en elkaar daar weer even ontmoeten.
Daarom ook is leven met een chronische ziekte een uitdaging. Je hebt niet alleen met je ziekte te maken waar je mee worstelt en met je eigen gevoelens. Maar ook zeker met je omgeving, je gezin. Je moet in de gaten houden dat je niet langs elkaar heen gaat leven, ieder zijn eigen ding, want dan zijn de verbanden uit elkaar.
Andersom is dat ook zo, ze moeten rekening houden met jou als chronisch zieke en mee proberen te denken en voelen hoe ze het je makkelijker naar hun toe kunnen maken.
Een ware uitdaging zal ik je vertellen en niet altijd even makkelijk. Maar als beide werelden hun best blijven doen voor elkaar, dan zal je meer overlappingen vinden dan je denkt! En dát maakt je gezin dan weer een stuk sterker.
Zo ben je als gezin continue in beweging. En dit geldt natuurlijk niet alleen voor een gezin waar een chronisch zieke woont, maar ook voor gezinnen met kinderen van verschillende leeftijden bv. Alles is dynamisch en in beweging. Het vergt ieder keer weer aanpassing en overleg. Verandering en begrip. Maar uiteindelijk lijkt het zo bedoeld te zijn en kom je toch elke keer ook weer tot een oplossing.
Ja, uiteindelijk toch een prachtige hoeksteen van de maatschappij. In welke vorm dan ook.


Lfssssssss