15 mei 2013

Lieve bloglezers,

Stress/spanning en #ME gaan ook niet zo goed samen. Heb ik ondervonden. Ik kan niet meer logisch nadenken en kan dingen dan niet meer recht op een rijtje krijgen. Heel bizar. En als je gevoel dan ook nog een rol speelt, loslaten en niemand tekort willen doen, dan is de koek rond en kan je mij opvegen. Het is iets wat nog niet vaak is voorgekomen, maar des te ouder de kinderen worden, des te meer je voor deze gevoelens in combinatie met rationeel denken komt te staan. Wat kan dat rare taferelen geven als je zelf de controle wilt houden. Juist die controle moet ik los leren laten. Want het maakt me stuk. Maar wat vind ik dat moeilijk.
Kinderen moet ik leren loslaten. Ze kunnen meer zelf, gaan meer hun eigen weg en ze hebben veel minder hun moeder nodig. Dat vind ik dan weer niet. Hoewel het bij de één makkelijker gaat dan bij de ander...
Ik wil mezelf niet als ziek zien. Lig veel op bed, maar bedlegerig wil ik niet zijn. Is dat het wat er tussen staat? Het niet willen zijn wat ik wel ben. Ik kan niet zitten, dus een bed is noodzakelijk. Bedlegerig dus. Maar dat is zo moeilijk om te accepteren. Maar als ik het niet accepteer, hoe moeten mijn kinderen het dan accepteren. Het wordt toch hoog tijd om mezelf toe te staan, mezelf wel ziek te noemen en bedlegerig. Dus huisgebonden. Schiet ik dan niet tekort naar de kinderen. Waarschijnlijk niet, maar mijn gevoel komt dan in opstand. Het is dat mijn lichaam niet doet wat mijn Ziel wel wil. Mijn Ziel zit in een ziek lichaam dat niet meer kan. Dat aangeeft dat er grenzen zijn. Mijn Ziel zorgt er soms voor dat ik over die grenzen heen stap. Maar is het niet beter mijn Ziel één te laten worden met mijn Lichaam? Is dat het wat ik nu moet leren? Sta ik op dat punt? Altijd gevochten om dat niet te laten gebeuren, en waarom? Angst om af te takelen denk ik. Maar dat is niet zo. Ik kan nog veel. Alleen ben ik wel bedlegerig. Dat zal mijn Ik eens moeten leren accepteren.
Ik kan hier nu gaan opnoemen wat ik allemaal nog kan. Maar dat is dan meer om mezelf gerust te stellen. Dat is dus wat ik niet meer moet doen. Het is zoals het is.

Moeilijk!!! Maar ik hoef er natuurlijk geen dilemma van te maken. Het is zoals het is.

Lfsssss