Ik ben moe moe moe en nog eens moe. Ik weet even niet waar ik het precies zoeken moet. De wekker gaat elke ochtend op tijd, of ik krijg koffie van één van de kinderen die op tijd weg moeten. Want mijn kuur begint om 8 uur. En omdat ik geen medicijnen zonder eten kan nemen, ben ik wakker. Kon ik alleen de kuur even nemen, zou ik vast nog wel door kunnen slapen. Maar dat is er helaas niet bij.
Mijn vriendin maakte de logische opmerking, dat ik ook nog eens moe kan zijn van het harde werken wat mijn lichaam op het ogenblik met de kuur doet. Zou heel goed kunnen. Dat is dan dus dubbel moe zijn. De nachten slaap ik wel, en baal dan ook als het alweer tijd is om op gang te komen voor de eerste kuur van die dag. Ik ben zo blij met mijn huisarts dat hij deze kuur met mij wil proberen, het zou een gouden kans zijn om de eeuwigdurende rugpijn een halt toe te roepen. Ook kreeg ik vandaag de oproep voor de pijnpoli binnen. 20 juni bij anesthesist Weinschenk. Dat heeft de huisarts ook geregeld, zelfs voordat hij respons had gekregen van de neuroloog uit het MartiniZH. We gaan ervoor dat ik eens pijnvrij wordt van de rugpijn. Maar wat een zware Weg ben ik in geslagen.
Alle geluiden klinken veel harder, het neerzetten van een kopje of beker snijdt me gewoon door de ziel zo hard klinkt dat om een voorbeeld te noemen. Ik moet positief zijn van mijn gezin: wees eens wat positiever. Maar ik ben op het ogenblik even in een negatieve mood. Daar kom ik heus wel weer uit hoor, maar op dit moment is dat even heel zwaar. Alles is harder, zwaarder, vermoeiender en misseijkmakender dan normaal. Ik wil graag bij mijn vriendin op visite in het ziekenhuis. Maar dat gaat op deze manier natuurlijk nooit lukken. Ach, en ze heeft er ook niet veel aan, aan een moe sjagerijnig mens voor zich in het ZH. Terwijl zij het misschien nog wel zwaarder heeft als ik. Nu heb ik bovenstaande getypt, jullie willen niet weten hoe de verzuring in mijn armen nu al toeslaat.
Even rust dus tussendoor.
Vermoeidheid neemt je veel af. Je kan bij deze helse vermoeidheid gewoon niet veel meer. En als je dan overdag ook niet eens kan slapen, dan wordt je wanhopig en moedeloos. Het is niet makkelijk. Maar ik vecht door, nu maar even alleen. Geen facebook voor mij de aankomende dagen, geen lange mails. Resetten van mezelf maar.
Lfsssss
Lieverd,
BeantwoordenVerwijderenik hoop, dat het van je afschrijven je een beetj e ruimte geeft.....
ik vind het rot dat je zo rot voelt.......denk echt dat de AB een rol kan spelen....en al het "gedoe".....volgens mij is er niks mis aan je humeurig voelen......wanhopig zijn is verschrikkelijk....maar positiever moeten zijn, is de wens van je gezin, maar lijkt mij nog meer druk te geven......wat mij betreft, voel je je gewoon zoals je je voelt....Ik denk aan je, je bent een fijn en lief mens....dikke knuf <3