De dag vóór de laatste dag van 2013. Op deze dagen kijken we allemaal terug op het afgelopen jaar. Ik zie op Facebook en Twitter ook dat soort berichten en blogs verschijnen. Ook wel logisch, deze dagen maken dat je terugkijkt en dingen ziet die je niet mee wil nemen naar het nieuwe jaar, of openingen die juist kansen in het nieuwe jaar zullen geven en ga zo maar door. Ook mijn gedachten gaan vanzelf terug.
Het was al met al een roerig jaar. Een jaar met veranderingen, een jaar met fijne koester momenten, maar ook een jaar met momenten die je liever niet over doet.
De grootste verandering was wel de verhuizing van mijn zoon naar de stad Groningen. Niet naar een kamer voor zichzelf, of helemaal zelfstandig. Maar naar een plekje bij begeleid wonen. Daar gaat hij nu drie jaar wonen en leren voor zichzelf te zorgen. En dat omvat álle elementen. Dingen die we hier vaak automatisch of gewoontetrouw van hem overnemen of doen. En die hij nu (straks na zijn verjaardag in februari helemaal) zelf moet doen. Dat is van omgaan met geld, met situaties op het sociaal emotionele vlak, tot het maken van zijn eigen beslissingen, zelfstandig in het leven staan. De afgelopen 3 maanden waren een start voor zijn zelfstandige leven. Het is heel erg wennen, maar samen met zijn begeleiding en eigen wilskracht gaat het lukken!!!
Mijn dochter is bezig heel zelfstandig te worden. Dat merk je aan alles. Ze zal na haar opleiding, die ze aankomend jaar hoopt af te ronden, ook zeker een baan zoeken en daarna een fijn plekje voor zichzelf. Maar voorlopig hebben we haar gelukkig nog heerlijk thuis.
Voor mezelf was het een jaar met teleurstellingen. Mijn bezoekjes aan de arts in Amsterdam zijn op de lange baan geschoven. Zolang ik grotendeels bedgebonden ben, zal hij weinig voor me kunnen betekenen. En dan zijn de lange ritten naar Amsterdam en terug gewoon veel te veel voor me.
Ook heb ik vaak dingen af moeten zeggen. En dat voelt voor mij heel rot. Vroeger moest ik vaak de ziektewet in door vage klachten, of moest ik bezoekjes om dezelfde reden afzeggen. Ik kon nooit duidelijk aangeven waaróm ik iets niet kon. Wist niet waar het vandaan kwam, en waarom ik het in hemelsnaam niet aan kon. Maar ik voelde me vaak ook heel rot als ik dan thuis was, want duidelijke klachten bij ziekte (zoals buikgriep, of koorts, of pijn) had ik ook vaak niet. Ik was kapot. Nu weet ik waar het vandaan komt, maar dat gevoel van iets moeten afzeggen terwijl je dat dus eigenlijk niet wil, is een rotgevoel, wat me van binnen altijd heel onrustig maakt. Ik heb dan het gevoel, dat ik mensen onnodig verdriet doe of teleurstel. Maar onnodig is het niet, want ik voel me dan écht ziek. Het is heel vervelend dat deze gevoelens nog steeds opspelen. Ik weet dat mijn ziekte in mijn omgeving toch aardig geaccepteerd wordt, en toch heb ik heel snel het gevoel in verdediging te moeten.
Verder waren er de nodige bezoekjes aan de KNOarts in het ziekenhuis. Dat zal nooit meer minder worden. Daar zal ik kind aan huis blijven. En natuurlijk ook de zorg die ik nu krijg, omdat ik veel niet meer kan. Dat hakt er nog altijd in, al is mijn verzorgende een schat. Je zou het allemaal zo graag zelf doen. Maar zo werkt het dus niet meer.
Dit jaar hebben we ook afscheid moeten nemen van Roxy. Na 12 jaar was hij inmiddels al 18 jaar en zijn lichaam, zijn hart, gaf de strijd op. Hij was moe en het leven te zwaar. Hij had ook al twee kleine hersenbloedinkjes achter de kiezen, en met zijn zeer zwakke hart werd het allemaal teveel. We hebben hem losgelaten.
Voornemens en voorspellingen...........daar doe ik niet aan. Ik zeg: 2014 kom maar op. We zullen zien wat het gaat worden.
En iedereen die in 2013 er voor mij en mijn gezin was: Dank je wel!!!
Lfssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten