En toen was het Kerst 2013. Weer een jaar om. Een jaar met ups en downs, bedgebonden al vanaf begin 2012, huisgebonden. Weinig kunnen doen door te weinig energie en othostatische intolerantie. Door M.E. , een niet volledig onder controle krijgende chronische, invaliderende ziekte. Waardoor ik veel mis, maar altijd thuis ben voor de kinderen. Waardoor ik niet veel meer kan, maar probeer wat nog wel lukt.
Dan heb je fijne momentjes in het vooruitzicht, je regelt er alles voor .... maar dan gooit een enorme terugval door oorontsteking weer roet in het eten. Want nu hebben, behalve alleen mijn oor, ook mijn hoofd - mijn spieren - mijn keel - en gewrichten zich aangesloten bij de fanfare.
Afgelopen weekend is wel mijn moeder geweest en door heel veel rust, lieve kinderen die veel van oma houden en een man die zonder klagen voor zijn schoonmoeder zorgt, kon dat weekend een klein "feestje" zijn. Voor mij was het tenminste feest.
Nu had ik nog een week, momenteel nog een halve week, want as zaterdag komt Derek Ogilvie in Groningen. We hebben 3 kaarten gekregen. Maar het wordt steeds meer de vraag of ik wel naar hem toe kan. Of ik wel mee kan.
En zo is er ook voor Oud & Nieuw iets heel fijns. Maar ook hier staan voorlopig grote vraagtekens achter.
Het geeft verdriet en onmacht. Je wilt, maar je kunt niet meer. Je blijft tot het allerlaatste moment hopen.
Waarom nu? Het hele jaar heb ik tijd. Waarom niet een maand eerder.
Ik ken mijn lichaam heel goed, en dit voelt niet goed. Dit voelt als griep. En nee, mijn immuunsysteem werkt niet (goed) meer. Dus ik heb flinke verhoging. Had ik maar koorts. Dan vocht ik hier tegen. Doe ik nu ook, maar het is zo nutteloos. Het zal alleen gaan als het daar zin in heeft? Als de bacterie in mijn oor is verslagen? En weet "het" ook dat mijn oor wel eens 3 maanden voor problemen heeft gezorgd? Alsof ik dáár op zit te wachten. Oh nee, ik lig voor 80%.
Ik vraag geen antwoorden, maar schrijven helpt me relativeren. Het is namelijk zoals het is. En de tijd zal mij alles leren. Geduld en aanpassing zijn sleutelwoorden.
Ik kan er nou eenmaal niks aan doen, dat mijn lichaam nu zo ziek is. Ik laat het er maar zijn.
Iedereen een hele fijne Eerste Kerstdag! Ook ik geniet, op mijn manier. Samen met mijn eigen Ron. De kinderen zijn bij hun vader, zo fijn die traditie voor hen. Morgen gaat de jongste naar zijn vriendin, en zo ver ik weet is de oudste thuis. De dagen zijn precies zoals je ze zelf maakt. En ik ben er best heel tevreden mee en tel mijn zegeningen. Met of zonder mijn in het vooruitzicht geplande uitjes.
Eerst maar dicht bij mezelf blijven. Dat is mijn eerste prioriteit. Ik weet dat het begrepen wordt als het niet gaat, Derek of Oud&Nieuw.
Liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten