Ik krijg steeds meer bloglezers die geen contact met mij willen, maar zeker mijn blog zullen blijven volgen. Als je denkt zo je tijd te moeten in te vullen, mijn blog is openbaar, dus ga je gang.
Lamgeslagen. Dat is het enige woord dat ik weet wat bij mijn gemoedstoestand hoort. Afgewezen worden omdat je uitleg geeft. Alleen die uitleg past niet in het straatje. En dan krijg je dit. Maar ik heb geen keus om een andere straat te kiezen. Eerst een mail. Ja, dat is bezorgdheid, word je verteld. Nu wel? Waarom? Ik ben al vanaf 2009 thuis van werk. Niet omdat ik dat wel goed vind zo. Nee, ik heb een ziekte. Leven met ME. Maar ME is niet bekend, wel erkend door de WHO, maar waarom zou je moeite doen om je daarin te verdiepen. Maar het is nu zo gegaan, als dat ik de schuld heb. Van wederom de breuk. Eén ding, ik ben de schuldige niet van mijn ziekte waar ik al vanaf mijn 14e mee worstel.
Voor mij is deze breuk nu definitief. Hoe het straks moet weet ik niet, we zullen zien. Laat het wel aan de ander over. Ik ben bedlegerig. Ik heb geen energie. Laten we het daar maar op houden. Er zijn dus sowieso al een aantal mensen hier op deze wereldbol, die mij nooit begrepen hebben en daar ook geen moeite voor willen doen. Dan niet. Ik kan mijn energie beter gebruiken. Lees rustig mijn blog mee, als je toch niks beters te doen hebt, dan mij te volgen. Ik heb niks te verbergen. Mijn líchaam verbergt een ziekte. Een onzichtbare ziekte.Maar medelijden hoef ik niet, er zijn er genoeg die mij accepteren en respecteren.
Ik laat het nu achter me, ik laat het nu los. Ik moet wel. Ik heb maar weinig energie en die heb ik voor mezelf nodig. En voor mensen die mijn onzichtbare ziekte wel zien, oftewel mij wel accepteren en respecteren wie ik ben. Ik ben ik.
Een bloedband
zorgt ervoor dat je familie bent
Toch houdt zo'n band geen stand
als je elkaar niet kent
Al leef je al heel lang naast elkaar
begrip is een heel ander gevoel
Oordelen, veroordelen is snel het gebaar
gedachteloos, pijnlijk, geen verstaan, koel.
Ik kies voor mijn eigen familie
het is me opgedrongen
Waarschijnlijk dat ik het anders zie
dan is dat zo, gedwongen.
Kiezen voor mezelf is wat overblijft
hoe moeilijk dat ook is
blij met familie die ik zelf kies en mij verblijdt
En medelijden nee dank je wel, dat is geen gemis!
©marb
Lfssssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten