De eerste maand is aardig snel gegaan voor mijn gevoel. Januari. Geen winter, wel sneeuw. Maar dat dan alleen in het Noord Oosten. En ja, daar woon ik, toevallig. En ik weet dat niet iedereen van sneeuw houdt, maar ik vond het een mooi gezicht, vlokjes die dwarrelden en de wereld die wit kleurde. We hebben als gezin niet zo heel veel last gehad van de sneeuw. Uiteraard wel degene die erdoor moesten naar winkel of stage, die moesten goed oppassen. Maar verder was het voor mij grotendeels mooi en klopte het ook. De winter was in ieder geval hier wel langsgekomen. En ik weet dat er nog een staart aan kan komen, maar wij zijn op de één of andere manier meer klaar voor de lente, voor het gevoel.
De verjaardagen maand. Februari. Uiteraard mijn vader die zijn geboortedag in februari heeft. Het is geen verjaardag meer. Hij wordt nooit ouder dan 73 jaar. Ook niet in onze gedachten en hoe wij hem in ons hart levend houden. Daar blijft hij voor altijd 73 jaar. Maar ik wil altijd wel zijn geboortedag vieren. Hoe moeilijk het ook elk jaar weer is, dat hij er meer niet bij is.
De dag voor mijn vaders geboortedag is mijn beste maatje jarig. Ook hij viert weer een verjaardag. Gelukkig. Hij heeft naast #ME ook nog een spier/stofwisselingsziekte en je weet nooit hoe dat verloopt. En ja, ik weet dat bij iedereen je nooit weet of je de volgende verjaardag weer viert, maar we zijn wel positief ingesteld. Dus daar staan we niet elk jaar bij stil gelukkig. Bij mijn maatje wel. Hij heeft het ook moeilijk. We doen wat we kunnen om hem en zijn vrouw te ondersteunen in zijn strijd tegen #ME en tegen de ziekte ernaast.
En aan het eind van de maand hebben we dan ook de verjaardagen nog van mijn levensmaatje en mijn zoon. Iedereen mag ook best weten dat mijn levensmaatje, mijn lieverd ook op het randje heeft gestaan en oog in oog met de dood. Dus elk jaar vieren we samen zijn verjaardag met een dankbaar gevoel dat hij nog bij ons is. Volgens hemzelf wordt hij ver in de tachtig, dus we zijn hem nog niet kwijt ;) #positiefdenken!!! Het gaat al jaren goed met hem, ze noemen hem het Wonder van Winschoten. En een wonder is hij, ook voor mij! Ik zou niet weten hoe mijn leven zou moeten zonder hem, en gelukkig geldt dat ook nog steeds andersom :))) dus elk jaar dankbaar!
Dit jaar wordt mijn zoon 18 jaar. Een leeftijd waarop je volwassen wordt voor de wet. Loslaten van hem is al begonnen, vorig jaar in september natuurlijk toen hij uit huis ging. En nu samen met zijn begeleidster zal hij ook zijn eigen dingen nu moeten gaan regelen. We hebben al een goedkeuring voor een Wayong uitkering, en hij heeft samen met zijn begeleidster ook zijn studiefinanciering aangevraagd. En ja, zijn WA verzekering, zorgverzekering komt er ook allemaal bij. Verder uiteraard mag hij gaan stemmen voor de eerste keer. In maart. In navolging van mijn vader, die járenlang fractievoorzitter is geweest in mijn geboorteplaats, zal ik ook mijn zoon duidelijk maken hoe belangrijk wij het vinden dat je je stem nooit verloren laat gaan. Ik weet, er kunnen een heleboel discussies hieromtrent gevoerd worden, en dát doe ik dus niet. Maar dit is in de geest van de nagedachtenis aan mijn vader. Het hoort bij ons gezin. Stemmen.
Ja, en verder zijn er nog meer verjaardagen, ik vergeet de verjaardagen in februari nooit. Andere maanden zou het heel goed kunnen, want dat heb je met brainfog, maar februari is een maand vól.
Februari, ik hou van deze speciale maand, niet alleen om de verjaardagen, maar op de één of andere manier is het voor mij altijd een drempel over met het uitzicht naar de lente.
~Spring, here we come!~
Liefssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten