Uitvliegen

Er is een tijd dat je kinderen krijgt en er is een tijd dat je kinderen loslaat. Aanstaande zondag is het alweer 18 jaar geleden dat ik moeder werd van een zoon. En hij is mijn jongste, dus kreeg ik deze maand geen kindertoeslag meer. Vanaf april krijg ik ook geen kinderbijslag meer. De periode dat ze kinderen zijn is voorbij.
Ik vind dat best een heftige periode. Een periode van afsluiten, maar ook weer van deuren openen. De kinderen zijn vanaf zondag beiden jong-volwassenen. Ze zijn voor de wet volwassen. Zullen zelf hun telefoongesprekken moeten voeren, want dat mag je als ouder niet meer voor ze doen bijvoorbeeld. Volwassen klinkt nog ver in het verschiet.
Toch is mijn zoon afgelopen september verhuisd naar begeleid wonen. Een studentenkamercomplex waar ze begeleid worden in het zorgen voor zichzelf. Waar hij begeleiding krijgt die hij nodig heeft om op eigen benen te staan. Afgelopen woensdag hebben we hem verhuisd naar de grote kamer van nr.39. In de kleine kamer krijgt hij een nieuwe "buurman". Mooie kamer heeft hij nu. Een echte studentenkamer, waarbij hij de badkamer, wc en keuken deelt met zijn "buurman" van nr.39.
Mijn dochter gaat in april wonen in een studentenkamer. Zelfde stad als haar broer, ander gedeelte, andere wijk dus. Maar ook zij heeft de ruimte nu nodig zich verder te ontwikkelen. Het is gezond dat ook zij de stap maakt. Toch begrijp ik nu wel voor het eerst écht de term "lege-nest-syndroom".
Het is apart, het is vreemd. Ik heb mijn huis dan 20,5 jaar lang gedeeld met mijn dochter en mijn zoon. Geen syndroom voor mij erbij. Ze weten allebei hoe ik in het leven sta, welke fouten ik heb gemaakt, wat het leven kan inhouden, zowel in goede als slechte tijden. Het was fijn. En ik zal gelukkig nooit zonder ze hoeven.


Een nieuwe start. Voor de kinderen én voor mij.
Mijn leven is niet helemaal gelopen hoe ik het gepland had. Dat weten ze. En ik heb me ook vaak genoeg verschrikkelijk schuldig gevoeld.
Een ziekte, een chronische ziekte, heeft een enorme impact op je gezin. Je kan niet meer laten zien hoe een leven is met werken, en thuis zijn. Ik ben 24-uur per dag thuis. Héél soms ben ik onderweg. Maar dat gebeurt niet vaak helaas. En dat een chronische ziekt een impact heeft op je gezin, kan denk ik iedereen wel beamen. Het verandert zóveel!!!
Maar werkelijk, ik ben zó trots op mijn beide kanjers!!! Ze hebben mij geaccepteerd en de situatie geaccepteerd, eerder dan ik zelf. Ik hou van ze!!! Vaak vond ik dat ik ze te kort deed, soms moet je keuzes maken die écht niet leuk of makkelijk zijn. Die lang nadreunen in je geheugen. Al is dat geheugen bereslecht. Dat vergeet ik nooit meer.

Een nieuwe fase, een nieuwe start. Lieve kanjers, zoals jullie weten laat ik jullie vrij in je keuzes. Zorg goed voor jezelf. Ook in deze nieuwe fase, blijf ik voor altijd jullie moeder. En jullie blijven mijn kinderen waarvoor ik door het vuur ga!!!


Liefssss