Ontzettend veel pijn, veel prikkels en energieverlies, druk met gezin en mezelf......paar voorbeelden om op te noemen dat ik al een poosje geen blog heb geschreven.
In tussentijd hebben we Cintha beter zien worden en Goofy (onze zwart/witte kater van 10 jr) moeten wegbrengen. Althans, we hebben hem gevonden in de greppel achter het huis. Op de TIA van laatst zeer waarschijnlijk een hersenbloeding er overheen gekregen. Zo plotseling als het voor ons was, was het zeker ook voor Goofy. Het gaat dan ook niet in je koude kleren zitten, het zijn gezinsleden, dieren uit je gezin.
Roxy en Goofy ....... we missen jullie
Er zijn periodes dat ik maar slecht kan omgaan met het accepteren van mijn ziekte. Ik bots tegen iedereen en alles op, ben boos, verdrietig, teleurgesteld in het leven.
Op zulke momenten kun je dan ook maar beter ver uit mijn buurt blijven. Naalden die nog steeds van buitenaf in mijn gezin gestoken worden, negeer ik. Dat kan ik ook beter doen, want ik zie geen meerwaarde in reageren, plus dat het me dan nóg meer kost.
Kan dus wel zijn, dat ik op bepaalde momenten wel in enorme huilbuien mezelf verlies. Om wat was, hoe het had moeten zijn en wat er van geworden is. Ik wil dan begrijpen waarom ik in deze situatie ben terecht gekomen en het antwoord heeft natuurlijk niemand. Alles lijkt teveel.
Ik probeer dan in ieder geval geen last te zijn voor mijn omgeving, helemaal lukt dat niet natuurlijk, maar kruip dan het liefst weg, tot ik weer wat licht aan de horizon zie gloren.
Ik put kracht uit mijn kinderen, ze weten precies hoe alles is gegaan in mijn leven, welke fouten ik heb gemaakt en waarvan ik hoop dat ze niet dezelfde fouten zullen maken. Juist het vertellen van mijn fouten, die iedereen heeft natuurlijk, geeft ze kracht om mij te steunen waar nodig. Ze weten beiden dat het andersom wederzijds is, en ik vertel hen liever mijn fouten, dan via via de fouten van een ander. Ik weet dat ik daarmee hun geen pijn doe, maar inzicht geef. Ook voor hunzelf, aangezien ze beiden mijn leven hebben gedeeld. En nog doen. Al is mijn zoon al uit huis en gaat mijn dochter over ruim een maand ook.
Ik put kracht uit mijn partner, die dag en nacht bescherming biedt. Liefde en zorg, die wederzijds is, alleen kan ik het niet op de manier hoe hij het doet. Beiden ziek, ik alleen met zeer veel pijn en uitputting bedgebonden, hij met zijn beperkingen kan heel goed samen met de twee hulpen die we hebben het huishouden en ons leven runnen. Maar we putten kracht uit elkaar.
En dan de andere dieren in huis, die geven me vreugde, liefde en kracht. Een glimlach op mijn gezicht, echte onvoorwaardelijke liefde.
En zo probeer ik om mijn dagen te leven. Het is heel verschillend hoeveel ik doe. Maar dat zal zonder uitleg best begrepen worden. Alleen ik snap het niet altijd. Ik wil het ook vaak niet snappen. Omdat er een leven van me afgenomen is, waar ik nog geen afscheid van heb kunnen nemen. Zo iets.
Ik mis mijn uitputtingsslag en roofbouw op mijn lichaam. Dat klinkt hard, maar zo is het. Alleen ben ik daar al veel te lang mee door gegaan en zal ik zelfs dát niet meer kunnen.
Ach ja, het is zoals het is. Ik leef mijn leven en probeer dicht in de buurt van mij te blijven. Zodat ik van daaruit best kan genieten van het leven. Op mijn manier. Niet zoals ik voor ogen had, maar wie heeft ál zijn dromen waargemaakt....... Dat zijn er maar weinigen . Denk ik.
Carpe Diem
Liefsssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten